Μπορεί ο προβληματισμός του μεγάλου βάρδου να αφορά ρομαντικότερες κοσμοθεωρίες από τα απλά οικονομικά βάσανα του σημερινού μας κόσμου, η διαχρονική του αξία όμως το κάνει κατάλληλο για όλα μας τα διλλήματα, όσο υψηλά ή χαμερπή κι αν είναι. Η πρόσφατη εφαρμογή του στον πάντα ανοικτό στα ιδανικά τόπο μας, αφορά στη συνέχιση της παρουσίας των αμερικανών μέσω του ΔΝΤ στους δανειστές της χώρας μας ή όχι. Αυτό, γιατί αν και όλοι πλέον αναγνωρίζουμε πως οι αγορές δεν είναι διαβολικές αλλά χρήσιμες (αφού μας δανείζουν λεφτά για να κάνουμε το κομμάτι μας), δυστυχώς για εμάς δεν… Για να μην φτάσουμε λοιπόν μετά τόσες θυσίες στην επίσημη χρεοκοπία κάποιος άλλος πρέπει να μας δανείζει. Μετά τρία μνημόνια και αφού έφτασε η ώρα να εφαρμόσουμε αυτά που συμφωνήσαμε τον Ιούλιο του 2015, εκ νέου ετέθη το προ μνημονιακό ερώτημα. Με το ΔΝΤ ή όχι;

Η αλήθεια είναι πως όταν ξέσπασε η κρίση χρέους το 2009, η Ευρώπη δεν είχε μηχανισμούς σχεδιασμού και εποπτείας τέτοιων καταστάσεων, παρόλα αυτά δεν ήθελε τους αμερικανούς στα πόδια της. Αυτό γιατί προφανώς δεν τους ευχαριστούσε η ιδέα να δώσουν στους αμερικανούς τέτοια πρόσβαση στα του οίκου της. Το «πιστόλι στο τραπέζι» του νυν άσωτου (που επέστρεψε) και τότε λαοπρόβλητου Γεωργίου Παπανδρέου έδωσε την ιδέα στη Γερμανική κυβέρνηση (που δυσκολεύονταν να περάσουν το μνημόνιο στο κοινοβούλιο τους) να δελεάσουν τους βουλευτές τους με το ΔΝΤ στο ρόλο του φύλακα. Σήμερα, επτά χρόνια αργότερα η Βρετανία φεύγει από την Ε.Ε., Γερμανία και Γαλλία έχουν εκλογές με ατζέντα το μεταναστευτικό και το ίδιο το ευρώ, στην Αμερική πρόεδρος είναι ο Τραμπ και η Ελλάδα… η Ελλάδα ακόμα φλερτάρει με τη χρεοκοπία και αναγάγει τη συμμετοχή η όχι του ταμείου σε κύριο ζήτημα.

Το κάνει δε αυτό χωρίς να υπολογίζει το ότι η ιδέα ανήκει στον υπέρτατο «εχθρό» και διαπρύσιο υπερασπιστή της ιδέας εξοστρακισμού μας από το κοινό νόμισμα κ. Σόιμπλε. Δεν ξέρω αν το ΔΝΤ θα συμμετάσχει τελικά ή αν τη θέση του πάρει ο ESM, άλλωστε σπουδαία σημασία δεν έχει. Αυτοί βέβαια που ξέρουν κάτι παραπάνω μιλάνε για κλασική περίπτωση εφαρμογής της παροιμίας «το τυρί το είδες, τη φάκα;». 

Τελικά, η συμμετοχή ή όχι του ενός ή του άλλου δανειστή δεν διαφοροποιεί στο παραμικρό την κατάσταση μας, το ότι δεν παράγουμε τίποτα και εξαρτώμεθα από τις εισαγωγές, τις κοινοτικές επιδοτήσεις και τον τουρισμό. Όσο δεν καταστρώνουμε ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση απλά θα κινούμαστε σημειωτόν τρώγοντας τις σάρκες μας. Μέχρι τη στιγμή που μία ελληνική κυβέρνηση δείξει στην πράξη πως έχει τέτοιο σχέδιο, θέλει να το υλοποιήσει και μπορεί να πείσει για αυτό τον ελληνικό λαό, θα διυλίζουμε τον κώνωπα και θα καταπίνουμε την κάμηλο…

 

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook