Όσο περνά ο καιρός τόσο και περισσότερα θα μαθαίνουμε για το τι πραγματικά έχει συμβεί στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Στο νέο του βιβλίο ο πρώην πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών του Μονάχου (Ifo), ενός ιδρύματος που από την αρχή της ελληνικής κρίσης ρευστότητας είχε προτείνει την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, αποκάλυψε πως η περί τον Σόιμπλε ομάδα το 2015 είχε σχεδιάσει τη «δουλειά» μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, με παρέμβαση τους όμως Μέρκελ και Ολάντ το απέτρεψαν. Άσχετα λοιπόν από τα όσα λέγονται δημόσια, η καγκελάριος σε συνεργασία με τον Γάλλο πρόεδρος έδρασε ευεργετικά για τα ελληνικά συμφέροντα. Τους τελευταίους μήνες με τον Γάλλο πρόεδρο αποδυναμωμένο, το βάρος της εξισορρόπησης των ακραίων που ακόμα πιέζουν για την έξοδο της Ελλάδος έχει αναλάβει μόνη της η καγκελάριος. Απόδειξη των παραπάνω η αποστροφή του πρωθυπουργού στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ όπου ζήτησε από τους δανειστές (τη Γερμανία) πολιτική λύση και από την κ. Μέρκελ να «μαζέψει» τον Σόιμπλε.
Είναι ίσως σημάδι αποκατάστασης της αλήθειας και αποκάλυψης των κακών πρακτικών που τα αντιπολιτευόμενα κόμματα μετέρχονται στη χώρα μας. Πέρα από την παρελθοντολογική γκρίνια του τι θα γίνονταν αν και τα δικά μας κόμματα συμπεριφέρονταν όπως στις άλλες χώρες και συμφωνούσαν σε ένα πρόγραμμα που θα μας έβγαζε από την κρίση, υπάρχει και η ανθρώπινη διάσταση των όσων εξυβρίστηκαν, λοιδορήθηκαν και εξευτελίστηκαν στην προσπάθεια να εκφραστούν όχι με όρους μανιχαϊστικούς, αλλά με όρους λογικής. Ας είναι. Αν έστω και τώρα βάλουμε μυαλό, ας πούμε πως αυτά ήταν τα δίδακτρα. Ακριβά, αλλά δεν γίνονταν διαφορετικά. Όπως όλα δείχνουν η ηγετική του Μαξίμου ομάδα επιλέγει την ολοκλήρωση της αξιολόγησης και απλά προσπαθεί να βρει τον τρόπο που θα διαχειριστεί τα όσα θα υπογράψει και δεν είναι λίγα. Είναι όμως απαραίτητα για να σταματήσουμε τον κατήφορο, να σταθεροποιηθούμε και να ελπίζουμε πως μια μέρα, έστω μετά από αρκετά χρόνια τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Διαφορετικά, όπως τα τελευταία οχτώ χρόνια μας δίδαξαν, αργά αλλά σταθερά θα γλιστράμε στην άβυσσο.
Όλοι γνωρίζουμε το μυθικό Σίσυφο που για απρεπή συμπεριφορά τιμωρήθηκε από τους Θεούς να κουβαλάει ένα βράχο στην κορυφή ενός βουνού. Φτάνοντας στην κορυφή, η πέτρα έπεφτε πίσω και ξανά από την αρχή. Λιγότερο γνωστό είναι το βιβλίο του βραβευμένου με Νομπέλ Γαλλοαλγερινού φιλόσοφου και συγγραφέα Αλμπέρ Καμύ «Ο μύθος του Σίσυφου» στο οποίο με αξίωμα το ότι «Δεν υπάρχει παρά ένα μονάχα φιλοσοφικό πρόβλημα πραγματικά σοβαρό: το πρόβλημα της αυτοκτονίας, αν αξίζει ή όχι να ζεις». Για να μην παρα-αναλύσουμε τον Καμύ, σε μία διασταλτική ερμηνεία μπορούμε να πούμε πως αναφέρεται στον σύγχρονο παράλογο άνθρωπο ο οποίος αντλεί χαρά στο ότι καθώς «ο βράχος είναι δικός του, η μοίρα του τού ανήκει».