Οι καθημερινές κατηγορίες και αναθέματα για τον ρόλο του κράτους στην καθημερινή μας ζωή αν και δικαιολογημένες, συχνά συγκαλύπτουν την ύπαρξη τομέων, όπως ο αγροτικός, που το ότι δεν έχουν αναπτυχθεί ανάλογα με την αξία και τη δυναμική τους, δεν οφείλεται εξ ολοκληρία στο κράτος. Αυτό, γιατί ενώ όλοι πλέον μαθαίνουμε τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο και οι άνθρωποι προοδεύουν, εμείς πεισματικά επιμένουμε στα πατροπαράδοτα, καθαρίζοντας με ένα… εδώ αυτά δεν γίνονται.
Οι εκθέσεις στις οποίες η περιφέρεια και τα επιμελητήρια συμμετέχουν είναι άριστες ευκαιρίες για ανάπτυξη νέων αγορών, με τη διαφορά πως απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ύπαρξη κατάλληλου προϊόντος σε ικανές ποσότητες να ικανοποιήσουν την πιθανή ζήτηση. Η ύπαρξη ποιοτικών προϊόντων, ακόμα και καταπληκτικά συσκευασμένων δεν είναι ικανή συνθήκη για σύναψη και πολύ περισσότερο για μακροημέρευση συνεργασιών. Ελάχιστοι είναι οι αγρότες μας που εξέλιξαν τις επιχειρήσεις τους σε σημείο τέτοιο, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού…
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής γεωργίας είναι αναμφίβολα ο μικρός και κατακερματισμένος κλήρος. Γιατί δεν φτάνει που είναι τα χωράφια μικρά, συχνά βρίσκονται σε απομακρυσμένα σημεία με αποτέλεσμα αυξημένα εργατικά, καύσιμα, μεταφορικά και όλα όσα συνθέτουν το λεγόμενο κόστος παραγωγής. Το πρόβλημα είναι δυσεπίλυτο, γιατί στις μικρές και συνήθως κλειστές αγροτικές κοινωνίες υπεισέρχονται και ψυχολογικοί λόγοι (καχυποψίες, εγωισμοί κτλ) που εμποδίζουν τη συνεργασία ανάμεσα στους ανθρώπους. Δυστυχώς, το πρόβλημα διέγνωσαν ξένες εταιρίες οι οποίες μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας συστηματικά αγοράζουν εκτάσεις σε επιλεγμένες περιοχές της χώρας με στόχο την δημιουργία μεγάλων ενιαίων καλλιεργούμενων εκτάσεων. Επειδή ο κίνδυνος να ξυπνήσουμε μια μέρα και η γη μας να ανήκει σε Ρώσους, Ισραηλινούς και άλλους, καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε πως όπως τα πράγματα, έτσι και εμείς πρέπει να αλλάξουμε.
Τα τελευταία χρόνια μάθαμε να κατηγορούμε την Ε.Ε. είτε γιατί με τις επιδοτήσεις μας έκανε αγρότες του καφενέ, είτε γιατί με την μείωση τους μας καταδικάζει σε μιζέρια! Τις μέρες αυτές οι αγρότες μας… παραδοσιακά ξεχειμωνιάζουν στους δρόμους διατρανώνοντας τα δίκαιά τους. Αν όμως γνώριζαν τι συμβαίνει όχι μακριά στον κόσμο, αλλά εδώ, στη γειτονιά μας πιστεύω θα έπρατταν διαφορετικά. Όπως αναφέρει στο περιοδικό Agricola ο Γιάννης Παπαδογιάννης, σύμφωνα με υπολογισμούς του πρώην υπουργού κ. Πέτρου Δούκα η Ελλάδα αξιοποιώντας 37 εκατ. στρέμματα καλλιεργειών παράγει προϊόντα αξίας 7 δις €. Την ίδια ώρα η Ολλανδία από 45 εκατ. στρέμματα έχει παραγωγή αξίας 74 δις €, ενώ το Ισραήλ (καλλιεργώντας έρημο) από 5,8 εκατ. στρέμματα κερδίζει 7,5 δις €. Πιο αναλυτικά, το στρέμμα αποδίδει στον Ολλανδό αγρότη 1700 €, στον Ισραηλινό 1300 € και στον Έλληνα μόλις… 190 €. Εντάξει, συν τα 3 δις των επιδοτήσεων…