Δύσκολα χρόνια… Άσχημες συμπεριφορές… Άσχημες εικόνες…

Γεμάτες στίγμα για την υπόλοιπη ζωή σου… Σαν να έχεις μια ταμπέλα κολλημένη στο κούτελο ” Α! Μωρέ το ορφανό…”

Η ιστορία μου “βρώμικη” για την κοινωνία… Είναι από εκείνες τις μεγάλες αληθινές ιστορίες, που απλά αδυνατείς να πιστέψεις… Η καλύτερα δεν θέλεις… Ένας Παράνομος Δεσμός…

Ο κλινικάρχης με την νεαρή, όμορφη, δεσποινίς! Παράνομος Δεσμός… Ο γοητευτικός παντρεμένος με την γλυκιά κοπέλα! Παράνομος! Όμως, χίλιες φορές αληθινός…

Γιατί σαν υπάρχει πάθος, δύσκολα κρύβεται.. Σαν υπάρχει ένταση στο βλέμμα, δύσκολα απομάκρυνεται, σαν υπάρχει ηδονή στον έρωτα, δύσκολα κοπάζει… Πως μπορείς να αντισταθείς σε όλα αυτά τα όμορφα που σου συμβαίνουν; Νιώθεις άδυναμος και το αναζήτας, ξανά και ξάνα… ‘Οπως ο διψασμένος το νέρο.

Κάποιοι θα καταλάβουν… Και κάποιοι άλλοι, θα αδυνατούν να το πιστέψουν.. Το πάθος ξέρεις τι φέρνει για κάποιους; Λάθη, φέρνει λάθη… Αυτό ήμουν και εγώ, για έκεινους…

Η ένταση και η ηδονή παραλογίζεται όταν συνυπάρχει… Χάνεται η σκέψη, χάνεται η λογική, χάνονται όλα.. Όταν τα ερωτευμένα μάτια συναντιούνται… Τα κορμιά πέρνουν φωτιά… Τα χείλη μένουν ενωμένα για ώρες… Τα χέρια αγκαλιάζουν σφιχτά, δυνατά… Το τέλος όμως ποτέ δεν ήταν καλό όταν το πάθος κυριαρχεί. Στο τέλος αυτό που μένει είναι Στάχτη και Αποκαϊδια..

Και ίσως και ένα παιδί..

Που καταλήγει σε ένα ορφανοτροφείο.. Γιατί ο κλινικαρχης θα καταστραφεί… Κοινωνικά, Επαγγελματικά, Οικογενειακά.. Και εκείνη η μικρή Δέσποινις, μόνη της δεν θα τα βγάλει πέρα..

Τι και άν έχει σπάνια ομορφιά; Τι και αν έχει ένα κορμί λυγερό και όμορφο; Με ένα χαρακτήρα ευαίσθητο και συναισθηματικό, κανείς δεν κέρδισε τη μάχη! Και ξέρεις γιατί; Γιατί σε αυτούς τους χαρακτήρες λείπει κάτι πολύ σημαντικό! Ο Δυναμισμός.. Να σπάσει το κατεστημένο.. Αντ αυτού..

Κρύβεται.. Εγκαταλείπεται.. Μόνη.. Αβοήθητη.. Σιωπή από το κλινικάρχη.. Σιωπή και πάλι σιωπή.. Εγκαταλείπεται και Εγκαταλείπει… Το καρπό του έρωτα της.. Έτσι πρέπει.. Για εκείνη έτσι πρέπει… Δεν θέλει να τον εξοντώσει… Όπως εκείνος της είπε.. Δεν θέλει να του κάνει κακό.. Όπως εκείνος πίστευε.. Και ας κάποιες φορές τον απείλησε..Απειλή.. Στην ουσία.. Απόγνωση ΉΤΑΝ… Όχι απειλή.. Εκείνος δεν την κατάλαβε ή απλά δεν ήθελε να την καταλάβει..

Δεν με αγκάλιασε ποτέ έμαθα… Μα αγκάλιασε κάτι όμως… Και μάλιστα πολύ σφιχτά, έμαθα.. Ένα μπουκάλι βότκα… Ένα… Και έπειτα δέκα! Και τα χρόνια πέρασαν και έφτασαν τα χίλια και άλλα τόσα…

Και εδώ έρχομαι εγώ.. Και αναρωτιέμαι…

Κλινικάρχη ή πατέρα ή μπαμπά… Μια ζωούλα ήμουν και εγώ, ΌΧΙ ντροπή.. Ντροπή σε εσένα που με αντιμετώπισες έτσι και συνεχίζεις να το κάνεις! Ντροπή που είσαι ΕΣΥ ο πατέρας μου, Ένας άνανδρος και εγωϊστής… Αυτός είσαι.. Μια ερώτηση έχω μόνο για σένα και τίποτε άλλο… Αλήθεια τα βράδια μπορείς και κοιμάσαι ήσυχος;

Και εσύ βρε μάνα ή μητέρα ή μαμά δεν έμαθες τόσο καιρό ότι η κοινωνία έτσι κι αλλιώς είναι σκληρή; Τι το θες το μπουκάλι αγκαλιά; Έλα και πάρε εμένα! Αξίζω… Όσο χίλια μπουκάλια! Και στο λέω αληθινά! Όσο χίλια… Και ας μη το πιστεύεις. Άσε εμένα να γίνω το πρωϊνό αλκοόλ σου… Άσε εμένα να κυλάω στις φλέβες σου αγάπη και να γεμίζω τις αρτηρίες σου ευτυχία… Σε περιμένω… Μην αργείς άλλο… Μην αργείς άλλο, τα χρόνια περνάνε και δεν είναι όμορφα χωρίς εσένα… Καθόλου όμορφα..

Για ευνόητους λόγους ονόματα παραλείπονται

Ιωάννα Ροζάκη
Αρθογράφος

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook