Συχνά η απόγνωση που γεννούν οι διάφορες αποφάσεις της διοίκησης του κράτους μας οδηγεί τους νεοέλληνες στην θλιβερή σκέψη πως αν οι αρχαίοι μας πρόγονοι βαστούσαν τα σημερινά μας μυαλά, ο Παρθενώνας θα είχε μείνει μια ιδέα στο κεφάλι του Περικλή. Η πρόσφατη απόφαση του ΚΑΣ για το Ενετικό Λιμάνι της πολιτείας μας και η ανακοίνωση του συλλόγου αρχιτεκτόνων αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση, καθώς ενώ αναγνωρίζεται η ανάγκη παρεμβάσεων, οι όροι και οι προϋποθέσεις που θέτουν οδηγούν σε τόσες αντιδράσεις που καθιστούν την ακινησία επί του θέματος βέβαιη. Εν τω μεταξύ, αν συμβούν ζημιές στα κρηπιδώματα και στον ταλαιπωρημένο φάρο, τι να γίνει… εμείς το καθήκον μας το κάναμε.
Να πως την αλήθεια, αισθάνομαι και κάπως υπεύθυνος για το θέμα του διαδρόμου αφού πρώτος την εξέφρασα (Κ.Ε. 29/12/2011) γράφοντας, «…καθώς το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το μικρό του πλάτος, που δεν επιτρέπει πολλά τραπεζοκαθίσματα και ευθύνεται για τις κακές συμπεριφορές που παρατηρούνται εκεί, μήπως θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι για αυτό; Χωρίς να γνωρίζω τις δυνατότητες για κάτι τέτοιο, μήπως αντί να μαλώνουμε συνεχώς και χωρίς αποτέλεσμα με τους επαγγελματίες, κατασκευάζαμε έναν διάδρομο πλάτους ενός περίπου μέτρου, μέσα στο λιμάνι; Ο διάδρομος αυτός βέβαια θα πρέπει να κατασκευαστεί με τρόπο τέτοιο, που να μην αλλοιώνει τον χαρακτήρα του μνημείου, με απόλυτο σεβασμό στην εικόνα και την ιστορία του.
Ο διάδρομος αυτός θα προσθέτει στην εικόνα του ενετικού μας λιμανιού, χωρίς να αφαιρεί το παραμικρό». Να τονίσω εδώ πως ουδεμία διάθεση έχω να παραστήσω τον ειδικό επί του θέματος, αν σε κάτι είμαι καλός αυτό είναι η ικανότητά να διακρίνω το εφικτό από το επιθυμητό. Αν εξαιρέσεις την άρνηση για κατασκευή του ξύλινου διαδρόμου που θα «μεγάλωνε» το πλάτος του λιμανιού, οι υπόλοιποι όροι που έθεσε το ΚΑΣ κινούνται στα πλαίσια τη λογικής, υπό την έννοια πως επιτρέπει και την εκμετάλλευση του χώρου από τους επαγγελματίες της περιοχής, αλλά και τον περίπατο των επισκεπτών. Με μία διαφορά. Πρακτικά, η καθημερινότητα θα περιλαμβάνει είτε καυγάδες των επαγγελματιών με όποιον φορέα επιφορτιστεί με τον έλεγχο, είτε μεγάλη μείωση του ελεύθερου χώρου. Και στις δύο περιπτώσεις ο στόχος των παρεμβάσεων δεν θα είχε επιτευχθεί. Αν τα πράγματα μείνουν ως έχουν, τα περισσότερα καταστήματα πρέπει να αλλάξουν την δραστηριότητα τους σε παραδοσιακό καφενείο – μεζεδοπωλείο, καθώς ο χώρος δεν θα επαρκεί για οτιδήποτε άλλο. Κανένα πρόβλημα, αλλά να το γνωρίζουμε.
Ο σύλλογος αρχιτεκτόνων από την άλλη παρά τις συχνά κάπως προωθημένες θέσεις που εκφράζει, λέει κάτι που είναι απαραίτητο να γίνει γενικώς στη δημόσια διοίκηση: να σταματήσει ο κατακερματισμός των αρμοδιοτήτων, αλλά και να να εκπονηθεί μία μελέτη οδηγός, για όλη την παλιά πόλη, όπου θα αντιμετωπίζονται προβλήματα για τα οποία κάθε χρόνο κουβεντιάζουμε, αλλά ποτέ δεν αποφασίζουμε.
Ο Κώστας Ν. Πολυχρονάκης είναι Director of Operations