Της Ελένης Ζουμαδάκη
Όταν καλείται κανείς να μιλήσει για την Ηθική και πολύ περισσότερο όταν προσπαθήσει να περιγράψει ένα Κόσμο με τη μαγιά της, μόνο ένας τρόπος υπάρχει:
Να γίνει πάλι παιδί και να δει με το νέο του βλέμμα, όχι έναν άλλον Κόσμο, φανταστικό και άπιαστο, αλλά αυτόν τον ίδιο. Να κοιτάξει και να δει πράξεις καθημερινές που μαρτυρούν μικρές στιγμές αλληλεγγύης. Το κουλούρι που μοιράζεται στα δύο και με αυτοπεποίθηση προσεγγίζει τον απέναντι. Το χέρι που απλώνεται με σεμνότητα για να οδηγήσει τον ανήμπορο. Το ίδιο χέρι που από την άλλη μεριά σφίγγεται μπροστά στην αδικία και απελευθερώνει τη φωνή για να υπερασπίσει και να προστατεύσει.
Στιγμές που δεν λείπουν από τον Κόσμο αλλά δεν υπάρχει κανείς να τις φωτίσει, είτε γιατί χάνονται στο μεγαλείο της ύπαρξής τους είτε γιατί έχουμε μάθει να σημειώνουμε μόνο τα άσχημα. Ίσως γιατί αυτό που πραγματικά είναι αληθινό δεν αναπαράγεται λεκτικά, παραμένει βίωμα. Ίσως γιατί δεν προλαβαίνουμε να ζήσουμε με την έκπληξη των παιδιών που διαρκώς ανακαλύπτουν και φωνάζουν την ανακάλυψή τους για να την μοιραστούν, μην την χάσουν.
Τελικά όμως ίσως θα πρέπει να αρχίσουμε να φωνάζουμε όχι μόνο αιτήματα, αλλά και όταν ανακαλύπτουμε το ανθρώπινο και ηθικό γύρω μας. Να το σημειώνουμε όχι για να το μειώσουμε, ούτε να το διαφημίσουμε αλλά για να το ακούσουμε εμείς οι ίδιοι. Να το ακούσουμε για να πιστέψουμε στις ανθρώπινες δυνατότητες, στη ικανότητά μας να αλλάξουμε και να ομορφύνουμε τη ζωή μας, μεταξύ μας και μαζί.
Αυτό το μαζί και μεταξύ μας είναι το κλειδί. Προϋποθέτει τη συνειδητοποίηση των μεταξύ μας διαφορών και έπειτα τη συνειδητή επιλογή της κοινής πορείας. Είναι σαν ένα παιδικό παιχνίδι που για να παιχτεί απαιτεί και άλλους.
Η ηθική ενέργεια δεν είναι μια πράξη δύσκολη, θρησκευτική, σπάνια που περιμένει μεταθανάτια ανταλλάγματα. Είναι καθημερινή πρακτική του εδώ Κόσμου που περιμένει να κυριαρχήσει απέναντι σε όσους προτιμούν να βλέπουν τον άνθρωπο σα λύκο.