Μπορεί η ιστορία να διδάσκει ότι τίποτα δεν διδασκόμαστε από την ιστορία, η επανάληψη όμως τυγχάνει «μητέρα» της μάθησης, οπότε μόνο καλό κάνει. Πριν ούτε είκοσι πέντε χρόνια, αρχές της ηρωικής δεκαετίας του ενενήντα, η τοποθέτηση τηλεφώνου ήταν μια εξαιρετικά προβληματική υπόθεση. Επτά χρόνια αναμονής για τηλέφωνο και φυσικά ούτε λόγος για επικοινωνίες της προκοπής, καθώς για να βγάλεις γραμμή έπρεπε να έχεις… κοινωνήσει των αχράντων μυστηρίων. Ως τηλεπικοινωνιακό μονοπώλιο ο ΟΤΕ αντιμετωπίζονταν περίπου σαν ιερή αγελάδα, λαϊκή περιουσία και εθνικός θησαυρός, σε σημείο που για χάρη του ο Αντώνης Σαμαράς ίδρυσε την Πολιτική Άνοιξη με τα γνωστά αποτελέσματα. Επειδή αυτά που είναι να γίνουν γίνονται, με λίγα χρόνια καθυστέρηση ο ΟΤΕ ιδιωτικοποιήθηκε, η αγορά επικοινωνιών ελευθερώθηκε, κάτι που ανάγκασε τον ΟΤΕ να κάνει ακόμα μεγαλύτερες επενδύσεις με αποτέλεσμα στο τέλος της ημέρας να έχουμε καλύτερες υπηρεσίες για το ελληνικό λαό, σε πολύ φτηνότερες τιμές. Ταυτόχρονα, άνοιξαν πολλές θέσεις εργασίας με αποτέλεσμα την μείωση της ανεργίας. Το ίδιο έγινε με την Ολυμπιακή, τον… εθνικό μας αερομεταφορέα η πώληση του οποίου μας έλεγαν ότι θα «γκρέμιζε» τον τουρισμό της χώρας.  Κάτι ανάλογο συμβαίνει με το λιμάνι του Πειραιά, το οποίο μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έχει πολλαπλασιάσει τα μεγέθη του και έβαλε τον Πειραιά στο διακομεταστικό ευρωπαϊκό χάρτη. Ήδη μεγάλες εταιρίες συζητούν να φτιάξουν γραμμές συναρμολόγησης στο Θριάσιο, κάτι που θα δημιουργήσει ακόμα περισσότερες θέσεις εργασίας. Το ίδιο θα γίνει με την ΤΡΑΙΝΟΣΕ με την οποία οι Ιταλοί φιλοδοξούν (αντί να πηγαινοέρχονται στην Πελοπόννησο τα βαγόνια άδεια) να μεταφέρουν ανθρώπους και εμπορεύματα στην Ευρώπη. Και μπορεί από τις αντιδράσεις στις ιδιωτικοποιήσεις να έπεσε μία(!) μονάχα κυβέρνηση (αυτή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη), σε όλες όμως ακούγονταν ο ίδιος κι απαράλλακτος θρήνος και κοπετός. Ξεπούλημα και εργασιακή γαλέρα, κεκτημένα… δικαιώματα και λαϊκές κατακτήσεις απ τη μια, οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα από την άλλη καθυστέρησαν την ανάπτυξη της χώρας για τριάντα τουλάχιστον χρόνια. Η μεγάλη «επιτυχία» του πολιτικοσυνδικαλιστικού μας συστήματος όμως ήταν πως μας έκαναν να πιστεύουμε πως αυτά γίνονταν «για το καλό μας…».  

Αυτά πρέπει να θυμόμαστε ακούγοντας τα… λαϊκά συμφέροντα που θίγονται από την μερική αποκρατικοποίηση της ΔΕΗ. Συμφέροντα θίγονται, αυτό είναι βέβαιο, όχι όμως του λαού. Αρκεί να σκεφτούμε πως η δαπάνη του κόστους διασύνδεσης των νησιών με το ηπειρωτικό σύστημα (που θα μειώσει τους φουσκωμένους λογαριασμούς) μπορεί να αποσβεστεί μέσα σε τρία μόλις χρόνια, συνεχώς όμως με διάφορες δικαιολογίες το έργο αναβάλλεται ή πως το φαλιρισμένο μας κράτος χρηματοδοτεί το ταμείο των συνταξιούχων της ΔΕΗ με 600 εκ € κάθε χρόνο. Η μόνη αλήθεια είναι πως το άνοιγμα της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας θα φέρει καλύτερες υπηρεσίες σε χαμηλότερο κόστος. Τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού. 

Κώστας Ν. Πολυχρονάκης

Director of Operations

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook