Τώρα που η τελευταία πράξη του χιλιοπαιγμένου έργου «απόψε διαπραγματευόμαστε» φτάνει στο τέλος της, η ανυπαρξία ίχνους έστω αναπτυξιακής πολιτικής εκ μέρους της ελληνικής κυβερνήσεως θα δυναμώσει τις φωνές των ακραίων. Των παρανοϊκών εκείνων δυνάμεων που ως υπεύθυνους για την κατάντια μας θεωρούν όλους τους… άλλους και που πλασάρουν σαν μαγικό γιατρικό την περιχαράκωση της χώρας, την αποξένωση από όλους τους διεθνείς θεσμούς και φυσικά την επιστροφή σε τοπικό νόμισμα. Όχι, την έμπρακτη στήριξη από Ρωσίες, Κίνες και… Βενεζουέλες για την ώρα δεν την αναφέρουν.

Είναι πιστεύω ενδεικτικό της ευκολίας που ο σύγχρονος άνθρωπος (δεν είναι ελληνικό μονάχα φαινόμενο) καταλήγει σε επιπόλαια συμπεράσματα με αποτέλεσμα να παίρνει τις λάθος αποφάσεις. Αποφάσεις που προσωρινά μονάχα τον ανακουφίζουν και τον κάνουν να αισθάνεται καλύτερα, ενώ στην ουσία τον βλάπτουν. Η διαφορές ανάμεσα στις διάφορες χώρες και την Ελλάδα είναι δύο: πρώτον το ποσοστό επί του πληθυσμού που ακολουθεί τους διάφορους αυτούς «σωτήρες» και δεύτερον, η ανυπαρξία θεσμών ικανών να λειτουργήσουν εξισορροπητικά στις ακραίες αποφάσεις. Με λίγα λόγια, στην Ελλάδα μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται, ότι ψηφίσαμε θα το λουστούμε μέχρι τέλους…  

Επειδή οι «σωτήρες του έθνους» έχουν συνήθως μεσιακό χαρακτήρα δυσκολεύονται να συνυπάρξουν με άλλους, κάνουν λοιπόν δικά τους κόμματα το οποίο αντιπροσωπεύει ελάχιστο ποσοστό επί του πληθυσμού. Όλοι τους όμως συμφωνούν στην παύση πληρωμής των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας, κοινώς, την χρεοκοπία μας. Μας λένε βέβαια πως θα περάσουμε μια δύσκολη περίοδο, αλλά μετά… 

Επειδή πιστεύω πως όλοι αντιλαμβανόμαστε το τι πραγματικά σημαίνει χρεωκοπία (θυμίζω ότι την προηγούμενη φορά πήρε 21 χρόνια για να επανέλθουμε στην κανονικότητα, χρεοκοπήσαμε το 1932 και ξαναβγήκαμε στις αγορές το 1953), ας πούμε μονάχα αυτό. Τον πρώτο ειδικά χρόνο τα ξενοδοχεία δεν θα ανοίξουν, καθώς κανένας δεν θα θέλει να επισκεφτεί μια πρόσφατα χρεοκοπημένη, άρα σε αναταραχή χώρα. Φανταστείτε λοιπόν την εικόνα των κλειστών ξενοδοχείων έστω και για μία μονάχα καλοκαιρινή περίοδο, δεν χρειάζεται νομίζω να πούμε περισσότερα…

Την περασμένες ημέρες παρακολουθήσαμε αφιερώματα για τα πενήντα χρόνια από την εθνοσωτήριο της 21ης Απριλίου του 1967. Θυμηθήκαμε για μία ακόμα φορά τα γεγονότα των ημερών, την ασυνεννοησία των πολιτικών, τη μακαριότητα του λαού και των ελίτ. Μόλις προχθές στις Ιστορίες του ΣΚΑΙ θυμηθήκαμε ξανά τα ντοκουμέντα και είδαμε τις μαρτυρίες των τότε πρωταγωνιστών. Συγκλονιστικότερη κατά τη γνώμη μου στιγμή η τελευταία ατάκα του σχεδόν αιωνόβιου Πατακού στον Αλέξη Παπαχελά «…αν φυσούσατε (ο ελληνικός λαός) το πρωί της 21ης Απριλίου θα φεύγαμε, δεν το κάνατε όμως. Ξέραμε ότι θέλατε την επανάσταση για αυτό και την κάναμε». Και μόνο για να μην βιώσουν τα παιδιά μας τέτοια πράγματα αξίζει η συμμετοχή μας στην Ευρώπη.   

Ο Κώστας Ν. Πολυχρονάκης είναι Director of Operation

 

 

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook