Η συντονίστρια ενημέρωσης της οργάνωσης, Ρούλα Τρίγκου, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για το θαλασσοπούλι του Αιγαίου, καθώς όπως επισημαίνει στον «Ελεύθερο Τύπο»: «Από τα 750-900 ζευγάρια που φώλιαζαν στις ελληνικές νησίδες στα τέλη της δεκαετίας του ’90, σήμερα δεν ξεπερνούν τα 350-500».
Η σημαντικότερη αιτία που απειλεί τον Αιγαιόγλαρο, φαίνεται πως είναι η υπεραλίευση καθώς το είδος του δεν μπορεί να πετάξει στο ανοιχτό πέλαγος για να αναζητήσει την τροφή του, αλλά την εξασφαλίζει από αφρόψαρα που βρίσκει κατά μήκος των ακτών.
«Οι άνθρωποι ψαρεύουν εντατικά στα παράκτια νερά και παίρνουν τα μικρά αφρόψαρα που είναι η μοναδική τροφή του», λέει η κ. Τρίγκου και συμπληρώνει: « οι άνθρωποι όταν επισκέπτονται τις ακατοίκητες νησίδες διώχνουν τους ενήλικους Αιγαιόγλαρους αφήνοντας αβγά και νεοσσούς εκτεθειμένα στο ζεστό ήλιο και τους θηρευτές, όπως οι γάτες και οι αρουραίοι».
Στις απειλές που αντιμετωπίζει το συγκεκριμένο είδος γλάρου, περιλαμβάνονται ακόμη, η παγίδευση του σε αλιευτικά εργαλεία όπως παραγάδια καθώς και ο ανταγωνισμός του με τον Ασημόγλαρο, ο πληθυσμός του οποίου έχει αυξηθεί υπερβολικά, λόγω της άφθονης τροφής που εξασφαλίζει από σκουπιδότοπους.
Ο Αιγαιόγλαρος εντοπίζεται μόνο στη Μεσόγειο και δημιουργεί τις αποικίες του σε ακατοίκητες νησίδες με τις περισσότερες εξ αυτών να βρίσκονται στο νότιο και το ανατολικό Αιγαίο. Έχει άνοιγμα φτερών που φτάνει τα 1,3 μέτρα και το χαρακτηριστικό του γνώρισμα, είναι το σκουρόχρωμο κόκκινο ράμφος του.