Εδώ που φτάσαμε είναι πλέον σαφές ότι για να προχωρήσει η χώρα χρειάζεται πολλά περισσότερα πράγματα από μια ρύθμιση του χρέους. Όχι ότι αν πάρουμε βεβαιώσεις τέτοιες που θα μας εντάξουν στην ποσοτική χαλάρωση του Ντράγκι θα μας χαλάσει, αλλά πλέον δεν είναι αυτό το βασικό. Αυτό γιατί τα χρήματα που η χώρα μπορεί να αντλήσει από το QE είναι περισσότερο συμβολικά παρά καθοριστικά. Θα συμβολίσουν την λήξη της συζήτησης περί GREXIT, η κουβέντα του κ. Μπαρόζο πως η συζήτηση για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ δεν έχει τελειώσει δεν ήταν τυχαία, σίγουρα αυτοί που το καλοκαίρι του 2015 έφτασαν τόσο κοντά στην εκδίωξη της χώρας από το κοινό νόμισμα δεν έχουν καταθέσει τα όπλα. Θεωρώ όμως πως αυτό που απέτυχαν τότε, είναι αδύνατον να το πετύχουν τώρα. Η ανάρρηση του Trump σε πλανητάρχη, η έξοδος από την Ε.Ε. της Βρετανίας και πάνω απ όλα η έλευση Macron στα ευρωπαϊκά πράγματα το καθιστούν αδύνατο. Πόσο μάλλον που η ελληνική κυβέρνηση νομοθετεί σύμφωνα με το πλάνο των δανειστών.
Από τη στιγμή λοιπόν που αυτό το πρόβλημα με τη λήξη της δεύτερης αξιολόγησης βγαίνει από το κάδρο, το θέμα είναι η επόμενη μέρα και για να είναι αυτή καλύτερη, για να έρθουν επενδύσεις, να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, να σταματήσει η μείωση των συντάξεων ένας μονάχα τρόπος υπάρχει: να αναπτυχθεί η οικονομία. Εδώ βρίσκεται και η παράξενη διαπίστωση ότι ενώ οι κυβερνώντες υπέγραψαν, ψήφισαν και εφαρμόζουν τα πάντα παίρνοντας τεράστιο πολιτικό κόστος, επιτρέπουν σε χαμηλόβαθμα στελέχη του κρατικού μηχανισμού να εμποδίζουν όλες μα όλες τις επενδύσεις που μπορούν να δώσουν το πραγματικό σύνθημα πως η χώρα αλλάζει πρόσημο. Είναι χαρακτηριστικός ο δυϊσμός της εφαρμογής σκληρότατων μέτρων όπως οι πρόσθετες περικοπές συντάξεων που συχνά ξεπερνούν το 50% των προ κρίσης αποδοχών και η παρεμπόδιση του μοναδικού τρόπου αποφυγής περεταίρω μείωσης τους, που είναι η ανάπτυξη της οικονομίας. Το μάθημα που η ελληνική κοινωνία πήρε τα δυόμιση τελευταία χρόνια είναι τόσο ακριβό όσο και πολύτιμο: μην πιστεύεις στα λόγια, ζήτα σχέδιο που να στηρίζετε στη λογική και όχι στη μεταφυσική…
Την ίδια ώρα, ο θάνατος τους τελευταίου εμβληματικού πολιτικού της σύγχρονης ιστορία, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και η καθολική αποδοχή του προφητικού χαρακτήρα των όσων εκείνος πρέσβευε, ανέδειξε και ένα άλλο, θεμελιώδους σημασίας γεγονός: την επιθυμία του λαού να ακούσει την αλήθεια. Δεν ξέρω πόση αλήθεια θέλουμε ή αντέχουμε αν θέλετε να δεχτούμε. Η ιστορία απέδειξε πως όσοι σαν τον Μητσοτάκη πίστευαν πως αντέχουμε πολύ, έκαναν λάθος. Σαν παιγνίδι της μοίρας ο επόμενος που πατάει στα χνάρια του είναι ο γιός του. Ας ελπίσουμε ο Κυριάκος να βρει την κατάλληλη δοσολογία, θα είναι βάλσαμο για όλους.