«Το 1981 ιδρύθηκε στη Σουηδία ο Μη Κερδοσκοπικός Οργανισμός Worlds Values Survey με μέλη κοινωνικούς επιστήμονες απ ολόκληρο τον κόσμο. Αποστολή του η έρευνα των αξιών και των πεποιθήσεων ανά τον κόσμο, οι αλλαγές τους στον χρόνο και ο κοινωνικός και πολιτικός τους αντίκτυπος. Με αφορμή την δημοσίευση της φετινής έρευνας και ειδικά στο τμήμα που αφορά τις αξίες που τα παιδιά πρέπει να ενθαρρύνονται να αποκτούν από την οικογένεια τους, αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι ανάλογο στο κέντρο μας.
Έρευνα Χαμένων Αξιών (Lost Values Survey) την ονομάσαμε, ώστε να βάλουμε τα παιδιά να στεφτούν, να γράψουν και να μιλήσουν για τις ανθρώπινες αξίες που θεωρούν ότι θα κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο και τους ανθρώπους πιο ευτυχισμένους. Τα παιδιά πρώτα έφεραν στην τάξη τις λέξεις – έννοιες που είχαν για αυτά το μεγαλύτερο ηθικό και συναισθηματικό βάρος και στην συνέχεια με την καθοδήγηση των καθηγητριών τους συζήτησαν και επέλεξαν τις δέκα σημαντικότερες. Έτσι ανά τμήματα διαγωνίστηκαν για τον καλύτερο αξιακό δεκάλογο και την αιτιολόγηση του, αλλά κυρίως μίλησαν και αντάλλαξαν απόψεις για αξίες όπως Σεβασμός, Υπομονή, Ευγένεια, Ισότητα, Ειλικρίνεια, Ανοχή, Υπευθυνότητα».
Αυτή η ανακοίνωση του εκπαιδευτηρίου Πολυχρονάκη – Καπαϊδονάκη (από το μακρινό 2011 που κάναμε πρώτη φορά το project) στριφογυρίζει στο μυαλό μου αυτές τις μέρες που ολόκληρη η πολιτεία (και ολόκληρη η χώρα έστω για λίγο) ασχολείται με την καταδικαστική απόφαση γυμνασιόπαιδων για κατάληψη του σχολείου τους. Ίσως ηχεί παράταιρα τις σημερινές ημέρες παιδιά που πιθανόν ασχολούνται περισσότερο με αλλότρια παρά με τα μαθήματα τους να θεωρούν σημαντικές για τη ζωή τους αξίες από άλλες εποχές, αποτελεί ωστόσο μία πραγματικότητα. Η γενιά μας έκανε τεράστιο λάθος να μετακινηθεί από την άκαμπτη και συχνά σκληρή στάση των γονιών μας στην ουσιαστική παραίτηση από τις ευθύνες της ανατροφής των παιδιών μας.
Παίρνοντας τοις μετρητής τις παραινέσεις των ψυχολόγων για το καλό που κάνει στα παιδιά μας να «κυλιστούμε» στο πάτωμα μαζί τους, λες και απενοχοποιηθήκαμε ζητώντας να «παίξουμε» τα παιγνίδια που μικροί είχαμε στερηθεί. Βαυκαλιζόμασταν κιόλας πως με τα παιδιά μας είμαστε «φίλοι» με τελικό αποτέλεσμα να μην ξεχωρίζεις από το λεξιλόγιο, τις κινήσεις και τις επιλογές ελευθέρου χρόνου τα παιδιά από τους γονείς. Όπως η παραπάνω έρευνα αλλά και πλέον και η επιστήμη λέει «Τα παιδιά δεν μας θέλουν φίλους, μας θέλουν γονείς».
Για το συγκεκριμένο περιστατικό νομίζω το άρθρο με τίτλο «Πικρές αλήθειες για καταλήψεις σχολείων για γονείς-καθηγητές-μαθητές-κοινωνία» του καθηγητή Θεόδωρου Πελαντάκη, ενός ανθρώπου με τεράστια εκπαιδευτική πείρα και σεβαστού στην κοινωνία μας τα λέει όλα. Αυτό που περισσότερο ενοχλεί εμένα είναι η απίστευτη υποκρισία μας. Πριν μερικά χρόνια το πληρώσαμε με τον άδικο θάνατο ενός κοριτσιού. Ίσως τώρα έχουμε μία ακόμα ευκαιρία να το συζητήσουμε σοβαρά…
Ο Κώστας Ν. Πολυχρονάκης είναι Director of Operations.