Της Ελένης Ζουμαδάκη
Υπάρχουν στιγμές συνάντησης με ανθρώπους που με αφήνουν άφωνη με την απλότητα και την ευστοχία των λέξεων που χρησιμοποιούν για να περιγράψουν τον Κόσμο. Από μικρή είχα την απορία από πού προέρχεται αυτή η ικανότητα, καθώς είναι άνθρωποι που συνήθως βρίσκονται μακριά από τους χώρους που η γλώσσα και η ομιλία πρωταγωνιστούν. Θέλω για λίγο να τους κάνω πρωταγωνιστές και να περιγράψω τον τρόπο ομιλίας και την αίσθηση που αφήνει η συναναστροφή μαζί τους.
Μιλούν με μια σιγουριά, όχι απλά σαν να γνωρίζουν το πραγματικό, αλλά σαν να το έχουν κιόλας αιχμαλωτίσει στις δικές τους ορέξεις και επιθυμίες. Παρόλα αυτά ο λόγος τους δεν είναι εγωιστικός. Οι λέξεις που χρησιμοποιούν φέρουν μια αναλογία που φτιάχνει ζευγάρια με πολλούς τρόπους : το ατομικό με το συλλογικό, το κοσμοπολίτικο με το απελέκητο λαϊκό, το εφικτό με το ανέφικτο, το αλληγορικό με το ρεαλιστικό. Με κοινές λέξεις μιλούν για τα συμβατικά και τα ανθρώπινα.
Για την ακρίβεια δεν μιλούν αλλά αφηγούνται. Κάθε βίωμα τα περιέχει όλα : την ηδονή, την επιθυμία, το φθόνο, την πονηριά, την απογοήτευση, την προδοσία. Όλα μαζί μπερδεύονται με όλα γι’ αυτό και οι λέξεις βρίσκουν απρόσμενα ταίρια. Στο τέλος όμως όλα ξεδιαλύνονται και φανερώνουν μια ανθρώπινη ψυχή που δεν δίνεται αποσπασματικά. Δεν καλουπώνεται και δεν τσιγκουνεύεται να μετέχει στον πόνο, την αγωνία, το ξεπεσμό και την ανάταση του Άλλου. Δεν ξεχωρίζει το σπουδαίο από το καθημερινό. Το μάτι που υγραίνεται κατά τη διάρκεια της προσευχής με την ίδια ένταση υγραίνεται μπροστά στο αντικείμενο του πόθου του.
Κάθε συζήτηση μαζί τους είναι μια εμπειρία που απαιτεί εγρήγορση, συμμετοχή και ταυτόχρονη κατάργηση των αισθήσεων. Τα λεγόμενά τους συχνά τα ακούς με τα μάτια για να πιάσεις τα συμφραζόμενα από τις κινήσεις, τη γλώσσα του σώματος. Να αποκωδικοποιήσεις τις παύσεις που κάνει η ομιλία πριν αποχαιρετίσει μια μεγάλη αλήθεια και προετοιμάσει το έδαφος για την επόμενη.
Το καλύτερο όμως είναι ότι όσο πιο πολύ αφήνεσαι στην παρέα τους τόσο πιο πολύ σου χαρίζονται. Εκεί συνειδητοποιείς ότι μιλούν μέσα και από την δική σου ανάγκη να βουτήξεις μέσα στο ανθρώπινο που φανερώνει τον τρόπο της κοινής καταγωγής και συνύπαρξης. Η φωνή τους έχει κάτι από το δικό σου ήχο και αποζητά τη δική σου επιβεβαίωση για να ακουστεί.
Αυτοί οι άνθρωποι, συνήθως άνθρωποι του καθημερινού μόχθου που συναναστρέφονται και μεταμορφώνουν την ύλη, φτιάχνουν για σένα ένα καθρέφτη μπροστά στον οποίο δε στέκεσαι μόνος σου. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται η ομορφιά του. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι όταν τους συναντήσεις να μην τους προσπεράσεις. Να πνίξεις τις λέξεις τους, στη ζεστή σου αγκαλιά.