Στην αρχή ακόμα της κρίσης δεν ήταν λίγοι όσοι τη θεωρούσαν καλοδεχούμενη πιστεύοντας πως η οικονομική πίεση θα λειτουργούσε παιδευτικά για την κοινωνία μας. Οι δηλώσεις ξένων αξιωματούχων που εμφανίστηκαν διατεθειμένοι να βοηθήσουν την Ελλάδα να βρει όσους «πατριώτες» είχαν βγάλει τα λεφτά τους έξω και οι διαβεβαιώσεις του τότε υπουργού των Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου για καθολική εφαρμογή του περιουσιολογίου και έλεγχο των προηγούμενων ετών, λειτούργησε εξισορροπητικά, καθώς επιτέλους, οι θρασείς που πήραν δάνεια για τις επιχειρήσεις τους, επιδοτήσεις για τις περιουσίες τους ή που απλά φέσωναν δημόσιο, προμηθευτές και υπαλλήλους φαλιρίζοντας τις επιχειρήσεις τους, θα πλήρωναν.
Η εμφάνιση του Τσίπρα το 2015 αναπτέρωσε τις ελπίδες όσων πίστευαν στην κάθαρση αυτή των πονηρών συμπολιτών μας και στην εμπέδωση αισθήματος δικαιοσύνης. Οι επισημάνσεις άλλωστε ευρωπαίων αξιωματούχων ότι οι Έλληνες δεν φορολογούν τους πλούσιους, ηχούσαν στα αυτιά μας άσχημα. Παρά τα όσα αρνητικά (δίκαια ή άδικα) τους χρέωναν, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που κλήθηκαν να κυβερνήσουν είχαν και ένα θετικό: δεν χρωστούσαν χάρες σε κανέναν. Αντίθετα, όλα αυτά τα χρόνια σε κάθε ευκαιρία επιβεβαίωναν την ιδεολογική τους αντίθεση στις επιχειρήσεις, σε οτιδήποτε το ιδιωτικό, στο μεγάλο κεφάλαιο… Δεν είχαν λοιπόν τις πιθανές δεσμεύσεις του λεγόμενου «παλαιού» πολιτικού προσωπικού, το οποίο θα αναγκάζονταν από φιλικούς ή και οικογενειακούς λόγους να κάνει τα «στραβά μάτια». Η επιτυχής ολοκλήρωση του project κάθαρση, θα αποτελούσε άλλωστε και τεράστιο επικοινωνιακό όπλο στα χέρια της νέας κυβέρνησης, η οποία θα μπορούσε δικαίως να παινευτεί για το ότι ανάγκασε επιτέλους τους πραγματικά πλούσιους που αποθησαυρίζουν εκτός Ελλάδος να πληρώσουν.
Τα χρόνια πέρασαν, το περιουσιολόγιο ακόμα εφαρμόζεται με έμφαση στο «από δω και μπρος», ενώ οι διάφορες λίστες με ονόματα καταθετών σε ξένες τράπεζες ελάχιστα έχουν αποδώσει. Οι κυβερνήσεις μας το μόνο που έκαναν για το μεγάλο αυτό θέμα ήταν να παρατείνουν την περίοδο παραγραφής των ανεξέλεγκτων υποθέσεων, κάτι σαν τους συμβασιούχους των δήμων δηλαδή… Μόνο που και εδώ υπάρχει ένα… προβληματάκι, καθώς το Σύνταγμα της Ελλάδος απαγορεύει την παράταση αυτή και σωστά γιατί διαφορετικά οι πολίτες καθίστανται εσαεί όμηροι της διοίκησης, η οποία έχει πέντε χρόνια να τους ελέγξει, μετά… τέλος. Εκατοντάδες χιλιάδες εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις λοιπόν έκλεισαν μετά τη δημοσίευση της ομόφωνης απόφασης της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, που έκρινε ότι η παραγραφή των φορολογικών αξιώσεων είναι πενταετής και οι συνεχείς παρατάσεις παραγραφής είναι αντισυνταγματικές. Αποτέλεσμα, όλοι οι φορολογικοί έλεγχοι που έγιναν πλέον της πενταετίας ουσιαστικά ακυρώνονται, ενώ τα έσοδα που προσδοκούσε η Κυβέρνηση από τους ελέγχους αυτούς, χάνονται. Δυστυχώς νομίζω πως βάσιμα μπορούμε να πούμε ότι η τελευταία ελπίδα εμπέδωσης αισθήματος δικαιοσύνης στην ελληνική κοινωνία απωλέσθη δια της (σκόπιμης ή όχι) παραλείψεως…
*Ο Κώστας Ν. Πολυχρονάκης είναι Director of Operations