Του Γιάννη Μανούσακα (Βλαντάς)
Η Ελλάδα δεν είναι Ολλανδία.
Στην Ολλανδία, και σε όποιο άλλο κράτος που δεν έχει νησιά, όλες οι πόλεις και τα χωριά ενώνονται με δρόμους, δρομάκια και λεωφόρους.
Με δρόμους για τους οποίους είναι υπεύθυνο το κράτος να τους κατασκευάζει,και να τους συντηρεί.
Είναι υποχρεωμένο να κατασκευάζει νέους δρόμους για κάθε νέο προορισμό.
Στην Ελλάδα της Ιατρικής, των μαθηματικών, της φιλοσοφίας, στην Ελλάδα του ήλιου και της θάλασσας, στην Ελλάδα του ΤΟΥΡΙΣΜΟΎ και των εκατοντάδων νησιών, για να πας στο χωριό σου, στο νησί σου, είσαι αναγκασμένος να ταξιδέψεις με πλοίο.
Έχουμε τα καλύτερα πλοία στον κόσμο.Τους καλύτερους ναυτικούς του κόσμου.
Αλλά όλο υπάρχουν παράπονα σχετικά με τις μεταφορές στα πλοία.
Κανένας όμως δεν αναρωτήθηκε τι έξοδα έχει ένα πλοίο.
Όταν αναλογιστεί κανείς ότι μέσα στο πλοίο εργάζονται μέσο όρο 100 άτομα, που σε πολλές περιπτώσεις ειναι παραπάνω από αυτούς που χρειάζετε ένα πλοίο για να ταξιδέψει, αλλά σου επιβάλει το κράτος να τους έχεις.
Στα γραφεία των εταιριών εργάζεται άλλος ένας σεβαστός αριθμός ανθρώπων.
Πληρώνουν εισφορές παντού. Λημανιατικα, ασφάλιστρα, νηογνώμονες.
Και στο ποσό του ναύλου που πληρώνει ο επιβάτης, το μεγαλύτερο μέρος αναλογεί σε κρατήσεις και φόρους.
Υπάρχουν και τα έκτακτα έξοδα σε ζημιές και ατυχήματα.
Μονο αυτά ανέρχονται μηνιαία σε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, ανά πλοίο.
Και τώρα το βασικό κύριο κόστος των πλοίων, ονομάζεται ΚΑΥΣΙΜΑ.
Μέσα σε δυο χρόνια μόλις, το diesel αυξήθηκε κατά 70%.
Που είναι το κράτος να στηρίξει τις μεταφορές;
Κανονικά έπρεπε στην Ελλάδα, που το 40% της χώρας είναι τα νησιά,το κράτος να επιδοτεί όλες
τις θαλάσσιες γραμμές, να μειώσει τις τιμές των καυσίμων, και να στηρίζει τις ακτοπλοϊκές εταιρίες, σε όλους τους τομείς.
Πρέπει να υποχρεώσουμε το κράτος να πράξει τα δέοντα, όπως θα πιέζαμε να πάει δρόμο σε απομακρυσμένα
χωριά της επαρχίας. Και τα παράπονα να κατευθύνονται στην πολιτική ηγεσία και όχι στον ναυτικό που ούτε αρμοδιότητα έχει, αλλά ούτε και ιδέα. Εκτελεί εντολές και κάνει την δουλειά του.
Το κράτος να στηρίξει τα πλοία, γιατί αν ΔΕΣΟΥΝ ΚΑΙ ΑΔΕΙΑΣΟΥΝ, χιλιάδες κόσμου θα μείνει χωρίς εργασία, και κανείς δεν θα μπορεί να πηγαίνει στο νησί, αλλά ούτε και θα φεύγει από αυτό.