Από τις απαρχές του τουρισμού στον τόπο μας υπήρχε το ερώτημα του είδους του τουρισμού που έχουμε, του προϊόντος που πουλάμε, στοιχείο τόσο ποσοτικό όσο και ποιοτικό με τελικό κριτήριο το ισοζύγιο κόστους – οφέλους που η θεμελιώδης αυτή αλλαγή έφερε στη ζωή μας. Γιατί κόστος για τον τόπο υπάρχει με πρώτο την επιβάρυνση του περιβάλλοντος, το όφελος όμως είναι κατακλυσμιαίο, αφού για παράδειγμα κανένας πια δεν τολμά να χαρακτηρίσει το Ρέθεμνος «παντέρμο».
Την απάντηση στο… προπατορικό αυτό ερώτημα δίνουν με γλαφυρό τρόπο οι εικόνες των άτυχων που χρησιμοποιούν το αεροδρόμιο του Ηρακλείου ή των ταλαίπωρων που όνειρο είχαν να επισκεφτούν την Κνωσό. Για να μη μιλήσουμε για τους συνεχείς βανδαλισμούς μνημείων, για τα σκουπίδια, ακόμα και τους ξυλοδαρμούς τουριστών γιατί θέλησαν να ψωνίσουν…
Ίσως εδώ είναι χρήσιμο να αντιστρέψουμε την κατάσταση βάζοντας στην εξίσωση τον ίδιο μας τον εαυτό. Ας υποθέσουμε πως έχοντας αποταμιεύσει ολόκληρο το χρόνο προγραμματίζουμε το ταξίδι που θα μας αλλάξει παραστάσεις, θα μας ξεκουράσει και θα μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε τον επόμενο χειμώνα. «Ιδιαίτερες» απαιτήσεις δεν υπάρχουν, τα κριτήρια μας συνηθισμένα: καθαρό ξενοδοχείο σε καλή θέση, καθαρές παραλίες και σημεία που αξίζει να επισκεφτούμε, ποιοτικό φαγητό και διασκέδαση και όλα αυτά σε λογικές τιμές που να χωρούν στον προϋπολογισμό μας. Φυσικά, θα πάρουμε γνώμες από φίλους, συναδέλφους και πάνω από όλα θα διαβάσουμε τις αντίστοιχες κριτικές από κοινωνικά δίκτυα, και εξειδικευμένες πλατφόρμες αναζήτησης ταξιδιών. Βλέποντας όσα βλέπουμε εμείς στην καθημερινότητα μας (γιατί όχι απλά τα βλέπουν, αλλά και φουσκωμένα), που θα κατατάσσατε το νησί, πρώτο, στη μέση ή στο τέλος της λίστας; Θεωρώ ότι αν βάλουμε τον εαυτό μας στη βάσανο της σκέψης, εύκολα διαπιστώνουμε και το τι πρέπει να αλλάξει για να ανέβουμε επίπεδο. Γιατί μπορεί ο τόπος να είναι μαγικός, να κάνει όσους τον επισκέπτονται να θέλουν να επιστρέψουν, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μαγικοί είναι και άλλοι τόποι …
Η ανάπτυξη των υποδομών λοιπόν πρέπει να συμβαδίσει με τη συνειδητοποίηση όλων μας για την ατομική μας ευθύνη, ώστε να αποφύγουμε την μονότονη και ατελέσφορη γκρίνια. Και όταν λέμε υποδομές βασικά εννοούμε τις πύλες εισόδου, τους δρόμους και τα μνημεία του νησιού. Για το αεροδρόμιο μετά χρόνια αναβολών και λοιπών παλινωδιών, πιστέψαμε πως τελικά δημοπρατήθηκε. Αμ δε… Με ανακοίνωση του το Παρατηρητήριο Πολιτών για την Αειφόρο Ανάπτυξη ζητά (πάνω στην ώρα) από την κυβέρνηση να εγκαταλείψει οριστικά την ιδέα κατασκευής του αεροδρομίου Καστελίου και προτείνει την επέκταση του υπάρχοντος αεροδρομίου Ηρακλείου. Με άλλα λόγια βρέθηκε πάλι μια συλλογικότητα (όπως στον Ελαιώνα, στη Χαλκιδική, στο Ελληνικό) για να μη γίνει τίποτα. Ο τουρισμός είναι αυτός που είναι γιατί εμείς είμαστε αυτοί που είμαστε.
Κώστας Ν. Πολυχρονάκης
Director of Operations