Οι θλιβερές εικόνες που είδαμε στην πολιτεία μας με αφορμή την κατάσχεση ακινήτου στην Αρκαδίου, μας είχαν εδώ και χρόνια μεταφερθεί από μια άλλη μεσογειακή χώρα: την Ισπανία. Εκεί, η έλευση της οικονομικής κρίσης και η ακόλουθη μείωση των εισοδημάτων πυροδότησε από το 2010 τεράστιο κύμα κατασχέσεων και πλειστηριασμών, με αποτέλεσμα περί τις 40.000 οικογένειες να χάνουν τα σπίτια τους κάθε χρόνο. Το πρόβλημα λοιπόν είναι γενικότερο, υπαρκτό και τρομακτικό, αντιμετωπίστηκε όμως με τον παραδοσιακό τρόπο των πολιτικών μας: το έκρυψαν κάτω από το χαλί. Ο κόμπος όμως έφτασε στο χτένι, η ιδιοκτησία των τραπεζών (άρα και των προσημειωμένων ακινήτων) έχει χαθεί και ακόμα δεν έχουμε ξεκάθαρη θέση επί του θέματος. Η τωρινή κυβέρνηση έχει και το επιπλέον πρόβλημα ότι προεκλογικά μοίρασε αφειδώς υποσχέσεις για ευνοϊκή διευθέτηση του θέματος. Γεγονός πάντως είναι ότι η μείωση των εισοδημάτων επιχειρήσεων και νοικοκυριών ουσιαστικά δεν έχει αναγνωριστεί από τις τράπεζες παρά μόνο στα λόγια, αφού συχνά για κάθε αναδιάρθρωση δανείου που κάνουν αυξάνουν το επιτόκιο, κάτι που ευλόγως θεωρείται καταχρηστική πρακτική.
Η υπόθεση βέβαια απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί απλή, καθώς από το καθεστώς των μαζικών κατασχέσεων – πλειστηριασμών χάνουν όλοι: με δεδομένη την πτώση των τιμών των ακινήτων που οι χαμηλές τιμές των εκπλειστηριασμένων ακινήτων θα φέρουν, οι τράπεζες μπορεί να υποχρεωθούν ακόμα και σε ανακεφαλαίωση, τρομοκρατικό για αυτές σενάριο. Το κράτος από τη μεριά του εκτός της κοινωνικής αναταραχής και της πολιτικής κατακραυγής, έχει και οικονομική ζημία αφού θα εισπράττει λιγότερους φόρους ακινήτων. Χαμένοι φυσικά και οι ιδιοκτήτες που σε πολλές περιπτώσεις όχι μόνο χάνουν την περιουσία τους, αλλά επειδή συχνά η τιμή που το ακίνητο «πιάνει» στον πλειστηριασμό είναι χαμηλότερη του δανειακού υπολοίπου, συνεχίζουν να χρωστούν στην τράπεζα.
Είναι λοιπόν σαφής η ανάγκη ανάληψης πρωτοβουλιών, μόνο που στην πατρίδα μας τα πράγματα κινούνται απελπιστικά αργά, ουσιαστικά σήμερα, διανύοντας το όγδοο έτος της κρίσης, αρχίζουμε υπό ασφυκτική πίεση κάτι να κάνουμε. Ακούγονται πολλά, άλλα βάσιμα και άλλα στη σφαίρα του φανταστικού, όπως η διαγραφή των δανείων. Ως πιθανότερο σενάριο είναι αυτό του μοιράσματος των δανείων σε δύο μέρη, με το ένα να «παγώνει» για μερικά χρόνια με αποτέλεσμα η μηνιαία δόση για το υπόλοιπο να μειώνεται ανάλογα. Κάθε δύο ή τρία χρόνια τα δεδομένα θα επανεξετάζονται και ανάλογα των οικονομικών δυνατοτήτων θα «ξεπαγώνει» τμήμα του «παγωμένου» τμήματος.
Τώρα, η αλήθεια είναι πως η καθυστέρηση στη λήψη των αναγκαίων αποφάσεων δεν είναι χωρίς θύματα, κάποιοι στο μεταξύ θα έχουν χάσει τις περιουσίες τους. Θετική αναμφίβολα είναι η συντονισμένη αντίδραση της κοινωνίας όπως για παράδειγμα εκφράζετε στην πολιτεία μας από τον ΣΑΟΡ, για τον απλό λόγο ότι κερδίζετε χρόνος για την επίλυση του προβλήματος.
Κώστας Ν. Πολυχρονάκης
Director of Operations