Τον τελευταίο καιρό έχει αποκτήσει δυναμικό χαρακτήρα η διαδικασία εκλογής του αρχηγού του νέου πολιτικού φορέα της Κεντροαριστεράς, του Προοδευτικού Κέντρου και της Δημοκρατικής Αριστεράς. Αναγνωρίζεται ευρέως η ανάγκη οργανωτικής ανάπτυξης αυτού του χώρου. Λείπει. Και κανένας άλλος πολιτικός φορέας δεν έχει την ιδεολογία και τα πρόσωπα για να καλύψουν το χώρο αυτό. 

Η παρούσα φάση έχει ήδη κατακτήσει σημαντικό μερίδιο δημοσιότητας. Οφείλεται, κυρίως, στα περισσότερα πρόσωπα, που διεκδικούν τη θέση του αρχηγού και στην αξιόλογη ικανοποίηση όλων των διαδικαστικών εγγυήσεων. Αυτή, όμως, η φάση έχει ήδη κρατήσει πολύ. Κατά την εκτίμησή μου, η όποια λύση δεν μπορεί να απαγορεύσει, να αποτρέψει, να αποθαρρύνει ή να περιορίσει την επόμενη φάση. 

Τί όραμα έχουν, λοιπόν, οι υποψήφιοι αρχηγοί της Κεντροαριστεράς; Αυτό είναι το κυρίαρχο ερώτημα, που θέτει ο λαός μας. Καλές οι επικοινωνιακές τεχνικές, χρήσιμη η συνθηματολογία, απαραίτητα ακόμα και τα life style της πολιτικής. Μεγάλοι δάσκαλοι σ’ αυτά οι Αμερικάνοι. Και από κοντά, τρέχοντες, και οι Ευρωπαίοι. 

Εμείς, όμως, ως λαός έχουμε από το 2008 βιώσει, με τον πιο δραματικό τρόπο και ένταση, μια βαθιά δημοσιονομική, οικονομική, πολιτική και ιδεολογική κρίση. Σα να έχουμε κουραστεί. Είμαστε δύσπιστοι. Και, όχι σπάνια, καχύποπτοι. Άλλωστε, η υπερπληροφόρηση και η ταχύτητά της έχουν περιθωριοποιήσει τον πολιτικό λόγο. Ο πολιτικός, πια, δεν ελέγχει το πρόσωπό του. Ανάμεσα σ’ αυτόν και στο λαό, διαμεσολαβούν πολλές «πλάκες» φιλτραρίσματος. Ο πολιτικός έχει χάσει την αμεσότητα. 

Όλοι οι υποψήφιοι πρέπει να απαντήσουν στο βασικό σκέλος του ερωτήματος: Έχουμε έξοδο από αυτή την κρίση; Ποιά η στρατηγική και πρόταση εξουσίας; Οι διαγραφές ολόκληρου του «επονείδιστου» δημόσιου χρέους, που κάποιοι θα το κατόρθωναν «σκίζοντας» τα Μνημόνια και άλλοι με «ένα νόμο και ένα άρθρο», δεν πέρασαν. 

Δεν είναι λύση, για το μεγάλο αίτημα της ανάπτυξης, οι μεταμφιέσεις σε «ντροπαλούς» νεοφιλελεύθερους. Ούτε η λατρεία των αριθμών. Ακόμα και αν συνδέονται με τον τουρισμό. Πρέπει να συνεκτιμηθεί το σύνολο των εισροών και εκροών. Το 85% των αναλώσιμων στα ξενοδοχεία εισάγεται από το εξωτερικό. Αρκετοί από τους εργαζομένους στον τουρισμό είναι αλλοδαποί. Και αυτή τη στιγμή απολαμβάνουμε υψηλό τουριστικό ρεύμα εξαιτίας των συνεχιζόμενων αναταραχών σε ανταγωνιστικούς τουριστικούς προορισμούς. 

Δεν είναι λύση και οι αποκρατικοποιήσεις. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ τις εκτελεί βαρυγκωμώντας. Η δε Ν.Δ. τις λατρεύει, όπως κάθε νέοφιλελεύθερος. Και οι δύο δεν έχουν κατανοήσει ότι οι επενδύσεις των ξένων στις αποκρατικοποιήσεις  συνιστούν, κυρίως, μεταβολή στο πρόσωπο του ιδιοκτήτη. Με ελάχιστες πολλαπλασιαστικές και ευεργετικές επιδράσεις. 

Χρειαζόμαστε μια άλλη δημόσια διοίκηση. Όλοι άνετα και ανέξοδα μιλούν για την αποκομματικοποίησή της. Λίγοι, όμως, κατανοούν την τεράστια οικονομική αξία, που αποκτά η αξιοκρατική και αποτελεσματική δημόσια διοίκηση. Ούτε οι απολύσεις (ιδίως, των καθαριστριών) συνέβαλαν σε αυτό. Ούτε η γραφειοκρατική αξιολόγηση των υπαλλήλων. Ούτε οι διοικητικές οδηγίες και τεχνικές λεπτομέρειες που έχουν επιβάλει οι τροϊκανοί. Ο συνολικός αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων και ο ενδεχόμενος περιορισμός τους δεν πρέπει να συνιστά το απόλυτο κριτήριο. Η ανάδειξη της δημόσιας διοίκησης σε επιτελικό όργανο είναι στρατηγικά σημαντική. 

Χρειαζόμαστε μια άλλη σχέση με την Ευρώπη. Να γίνουμε επιτέλους Ευρωπαίοι. Να μην τρέχουμε πότε πίσω από την Άγκελα Μέρκελ και πότε πίσω από τον Εμμανουέλ Μακρόν και τη σύζυγό του! Οι συναντήσεις του Νότου έχουν περισσότερο επικοινωνιακό και βραχυπρόθεσμο χαρακτήρα. Αν θέλουμε περισσότερη Ευρώπη πρέπει, από τώρα, να ξέρουμε, ότι αυτό συνεπάγεται και περισσότερες δεσμεύσεις. Οι γνωστές επιπολαιότητες για «έλλειμα δημοκρατίας στην Ευρώπη», με αναφορά στις σημερινές δυνατότητες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, παραγνωρίζουν ότι η πλήρης εφαρμογή των παραδοσιακών κανόνων Δημοκρατίας συνεπάγεται, για τις μικρές χώρες, αδυνάτισμα της φωνής τους και περιορισμό της ισχύος και της δύναμής τους. 

Και, φυσικά, θέλουμε ένα αληθινό κράτος δικαίου και πρόνοιας. Ένα κράτος αμερόληπτης εφαρμογής του Νόμου και κοινωνικής προστασίας του πολίτη. 

Είναι πεντακάθαρο τι αξιώνουμε από την εκλογή του αρχηγού και τη δημιουργία ενός ενιαίου πολιτικού φορέα. Όραμα! Και στο λόγο και στην πράξη. Όραμα, ως βάση, πρόταση και κριτήριο άσκησης εξουσίας και ουσιαστικής πολιτικής. 

Τα χρόνια διαμαρτυρίας, αυτοταπείνωσης και μοιρολατρίας πρέπει να περάσουν. Και να σβηστούν από τη μνήμη μας. 

Εβδομαδιαίο άρθρο, Κυριακή, 17.09.2017
 

 

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook