Νομίζω ότι χάνεται πολύτιμος χρόνος. Το εγχείρημα της συγκρότησης της κεντροαριστεράς σε έναν ενιαίο φορέα είχε αποκτήσει ένα δυναμικό χαρακτήρα. Το ποσοστό των πολιτών που δήλωναν ότι θέλουν να κλείσουν έμπρακτα αυτή τη νέα κεντροαριστερά είχε κατακτήσει διψήφιο αριθμό. Χωρίς ταβάνι προς τα πάνω. Σ’ αυτό το καλό, έστω και προσωρινά, αποτέλεσμα έπαιξαν ρόλο οι περισσότεροι των συμπολιτών μας που διεκδικούν την αρχηγεία και το πιλοτάρισμα αυτού του πολιτικού οχήματος. 

Γρήγορα βγήκαν στην επιφάνεια διαφωνίες για διαδικαστικά ζητήματα. Κυρίως, δια μέσου σκόπιμων διαρροών. Απόκτησαν, μάλιστα, μία δυσανάλογη μεγάλη δημοσιότητα και σημαντικότητα, πέρα από την ουσία των διαφωνιών. Η δημοσιότητα, κάθε δημοσιότητα στους καιρούς μας, προκαλεί και διεγείρει. Ειδικούς και μη. 

Αυτό έχει δύο πλευρές. Και για την ακρίβεια δύο συνέπειες. Χτίζει και εμπλουτίζει το διάλογο. Καθιστά, όμως, δύσπιστους τους πολίτες. Και πολιτικά ανορεκτικούς. Σαν ξεκίνησαν, φυσικά, και τα χτυπήματα κάτω από τη μέση, η επιχείρηση ανάπτυξης πολιτικού λόγου από τους υποψηφίους και όλους όσους ενδιαφερόμαστε για την κεντροαριστερά, δεν έβρισκε εύκολα ακροατήρια και ακροατές. Αναπόφευκτα πολλά καμπανάκια χτύπησαν. Ακόμα και έξω από το χώρο της κεντροαριστεράς. 

Για να σοβαρευτούμε! Ο λαός, στην πιο πλατιά του έννοια και περιεχόμενο, θέτει, τελικά, αμείλικτα ερωτήματα.

Το πρώτο. Πως θα βγούμε από τα μνημόνια και κυρίως από την κρίση;

Είναι δεδομένες δεσμεύσεις στη δημοσιονομική πολιτική. Καθώς, και σε μεγάλα κεφάλαια της οικονομικής πολιτικής. Ο όποιος επόμενος δεν μπορεί να τις αγνοήσει. Να τις ξαναδιαπραγματευούμε, τολμούν και υπονοούν μερικοί. Προσωπικά δεν ξέρω αν οι τελευταίοι αυτοί κινούνται από αυταπάτη ή απάτη. Αλλά είμαστε αρκετοί εκείνοι που υποστηρίζουμε ότι μία αναδιαπραγμάτευση προϋποθέτει μία άλλη Ελλάδα. Όχι μόνο μία Ελλάδα υποσχέσεων. Μία άλλη οικονομική διάταξη. Όχι επαίτες στους απατηλούς, κατά αποτέλεσμα, και προσωρινούς αριθμούς του παρόντος τουριστικού ρεύματος. Προϋποθέτει μία άλλη πολιτική τάση. Γιατί οι συνομιλητές μας στο εξωτερικό μας μάθανε. Όλους μας.

Σχεδόν. 

Ούτε συνιστούν προτάσεις αποδέσμευσης με το ξαλάφρωμα των φορολογικών συντελεστών στα παιχνίδια βαρύτητας του ΕΝΦΙΑ. Ούτε η εντατικοποίηση των αποκρατικοποιήσεων. Η αλλαγή του ιδιοκτήτη μίας επιχείρησης δεν συνεπάγεται και θετική, χωρίς άλλο, μεταβολή του «μοντέλου της ανάπτυξης». Άλλος ένας όρος που κινδυνεύει να ενταχθεί στο λεξικό των ξύλινων όρων και λέξεων. Δεν αρκεί, λοιπόν, να σκίσουμε τα μνημόνια ούτε να τα εξαφανίσουμε από το νομικό χάρτη με ένα άρθρο και μία διάταξη. Η κρίση σ’ εμάς, έχει πολύ πιο βαθιές ρίζες. 

Το δεύτερο ερώτημα.  Τι θα είναι αυτός ο πολιτικός φορέας; 

Αρκετοί περιορίζονται στο να περισφίξουν το χώρο πολιτικής αναπνοής των άλλων, μέσα από διλλήματα που θα έχουν ισχύ μόνο έναντι των άλλων. Των ορισμένων. Και όχι τους ίδιους. Σαν να θέλουν να εξασφαλίσουν μία προσωποπαγή θέση και καρέκλα σε μία νέα παράταξη. Ενώ άλλο είναι το ζητούμενο. Ο νέος φορέας θα είναι απλός ένας πολιτικός μηχανισμός του μεσαίου χώρου; Κάτι, που ουδόλως ενθουσιάζει τους νέους εκλογείς και πολίτες. Και αυτό για έναν απλό λόγο. Υπάρχει σήμερα, μεσαίος χώρος; 

Αναμφισβήτητα ο νέος αρχηγός θα βάλει τη σφραγίδα του. Λευκή, όμως, επιταγή είναι δύσκολο να πάρει. Θα χρειαστεί και μία δεύτερη επιταγή: Την αγωνιστική και ενθουσιώδη σύμπραξη της νέας γενιάς. Που καλείται να παλέψει σε ένα τολμηρό ιδεολογικό πλαίσιο. Ο νέος φορέας απαιτεί προοδευτικό προσανατολισμό, χωρίς τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Και όχι υπακοή στην πρακτική του κυβερνητισμού. Απαιτεί εσωτερική δημοκρατία. Την κάθετη και οριζόντια οργάνωση της νέας πολιτικής παράταξης. 

Αξιώνει ιδεολογία και σκέψεις σε όλα όσα απασχολούν βασανιστικά τον σημερινό ελληνισμό. Τους δημοκρατικούς θεσμούς. Το Κράτος δικαίου και νομιμότητας. Ο νέος φορέας αξιώνει επιτελικό ρόλο στο κράτος. Και αναγνώριση του ρόλου του ιδιώτη-επιχειρηματία. Θέλει πεντακάθαρες θέσεις για την πορεία της Ελλάδας μέσα στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Και όχι ουρά στους υποψηφίους δικτάτορες και τους άλλους παρανοϊκούς της διεθνούς κοινότητας. 

Και το τρίτο ζητούμενο. Ποια θα είναι η αληθινή φύση του φορέα; Θα είναι μία απλή μάζωξη των ελίτ, έστω και πρωτοπόρων; Ή θα αποτελεί τη ζωντανή και παλλόμενη έκφραση ενός γνήσια λαϊκού κινήματος; Με αρκετούς πρωτοπόρους και πολλούς περισσότερους αγωνιστές. Και όχι ένας στρατός – μπουλούκια, πελατών και καιροσκόπων. 

Διαφορετικά, θα χαθεί μία ιστορική ευκαιρία. Μας έλειπε για πολλά χρόνια. Και δεν θα ξαναεπιστρέψει. 

Ο Αντώνης Ν. Βγόντζας είναι δικηγόρος και πολιτικός
 

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook