Την προηγούμενη Δευτέρα 18/9/2017 κατατέθηκε στη Βουλή το νομοσχέδιο που ανοίγει -έστω και αργά- το δρόμο για τη νομική αναγνώριση της “ταυτότητας φύλου”. Η νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου σημαίνει ότι ένας άνθρωπος θα μπορεί να αλλάξει στα έγγραφα του κράτους το φύλο με το οποίο λανθασμένα είναι  καταχωρημένος από τη στιγμή της γέννησής του. Φυσικά, ο ΑΜΚΑ και το ΑΦΜ του παραμένουν ίδια.

Να σημειωθεί ότι το νομοσχέδιο κατατέθηκε ως υποχρέωση του κράτους απέναντι στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, οι αποφάσεις του οποίου είναι δεσμευτικές για τα κράτη-μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης. Από τότε που κατατέθηκε το νομοσχέδιο στη Βουλή έχει ήδη περάσει σχεδόν μία εβδομάδα ενώ στις 26 Σεπτεμβρίου το νομοσχέδιο πρέπει να συζητηθεί ώστε να βρεθούν τα σημεία που θα χρειαστούν ίσως κάποια διόρθωση ή που θα πρέπει εντελώς να καταργηθούν.

Σε αυτή τη μία εβδομάδα, σε όσα μέσα κι αν κοίταξα δε βρήκα πουθενά καμία έστω αναφορά από πολιτικούς σχετικά με το θέμα. Δεν μπορώ να πω, υπήρξε ένα μόνο κόμμα που συζήτησε με την ΛΟΑΤΚΙ+  κοινότητα και ρώτησε την άποψή τους για το νομοσχέδιο (κάτι που προφανώς θα έπρεπε να κάνουν όλα τα κόμματα για να μπορούν να εκφέρουν άποψη και προτάσεις επί του νομοσχεδίου). Κατά τα άλλα, ο δεύτερος και μοναδικός που εξέφρασε την άποψή του σχετικά με το νομοσχέδιο είναι ένας άσχετος με το θέμα, που (όπως πολύ σωστά διάβασα) φοράει πάνω του περισσότερο χρυσό από όσο έχει εξορύξει η ElDorado (μεγάλη η χάρη της που παραμένει) και στον ελεύθερό του χρόνο συγκαλύπτει βιαστές όταν δεν τον περνάει με υποστηρικτές ναζιστικών οργανώσεων. Το όνομα αυτού Άνθιμος και η (επαγγελματική του έστω) ιδιότητα ουδεμία σχέση έχει ούτε με την κατάθεση ούτε με τη συζήτηση ούτε με την ψήφιση του νομοσχεδίου εκτός βέβαια αν και ο ίδιος ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που αφορά το συγκεκριμένο νομοσχέδιο και τόσα χρόνια απλά δεν μπορεί να το παραδεχτεί δημοσίως.

Δε θα σταθώ άλλο στο ότι δεν έχει γίνει ουδεμία συζήτηση επί του συγκεκριμένου νομοσχεδίου δημοσίως. Ούτε θα σταθώ στο ότι οι ΑΝ.ΕΛ. έχουν ξεκαθαρίσει εξ αρχής τη στάση τους και αντιτίθενται χωρίς καν να μπουν στον κόπο να το διαβάσουν. Ε, όσο να πεις, η “Τουρκική Ένωση Ξάνθης” και τα δικαιώματά της συνάδουν περισσότερο με τις αρχές του κόμματος, δε χωράει άλλος ρατσισμός προς συζήτηση…

Αφού, λοιπόν, έτσι εύκολα ξεπερνάμε τους υφάλους της ουδετερότητας των ανουσίων, ας προχωρήσουμε στα βασικά θέματα. Τι προβλέπει το νομοσχέδιο και τι ίσχυε μέχρι σήμερα:

α) Μέχρι σήμερα, λοιπόν, έαν κάποιο άτομο ήθελε να αλλάξει στα έγγραφά του το φύλο που αναγράφεται θα έπρεπε υποχρεωτικά να έχει χαρτί από ψυχίατρο, να έχει προβεί σε χειρουργικές επεμβάσεις ώστε να έχει το φύλο που θα αναγράφεται στα έγγραφα καθώς και σε πολλές πλαστικές επεμβάσεις έτσι ώστε η εξωτερική του εμφάνιση να συνάδει με το φύλο που αναγράφεται. Με το παρόν νομοσχέδιο, δεν απαιτείται καμία ιατρική ή πλαστική επέμβαση για να αλλαχθεί το φύλο στα έγγραφα. Η μόνη ένσταση είναι ότι για να γίνει η μεταβολή του φύλου στα έγγραφα θα πρέπει να συνάδει η κοινωνική και εξωτερική έκφραση του φύλου με το αναγραφόμενο. Με άλλα λόγια, εάν κάποιος “Άρρεν” φοράει φορέματα και χρυσαφικά και έχει μακρυά μαλλιά μπορεί να κάνει την πολυπόθητη μεταβολή στα επίσημα έγγραφα του κράτους και να γραφτεί ως “Θήλυ”. Σαν κάποιον να μου θυμίζει αυτό…

β) Για να μπορέσει να γίνει η αλλαγή του φύλου στα επίσημα έγγραφα του κράτους, θα πρέπει η απόφαση αυτή να ληφθεί από κάποιο δικαστήριο, κάτι που προφανώς σημαίνει ότι η διαδικασία δε βασίζεται στον αυτοπροσδιορισμό του ατόμου αλλά, αντιθέτως, στην κρίση ενός/μία δικαστή που ευχόμαστε να έχει πιει καλό καφέ το πρωί, να μην έχει τσακωθεί με κάποιο διερχόμενο οδηγό, να έχει κοιμηθεί καλά και φυσικά να μη “χρυσαυγιτίζει”. Δύσκολος συνδυασμός (πού να βρεις καλό καφέ με τέτοια αύξηση φόρου!). Εκτός του ότι η αλλαγή φύλου κάποιου ανθρώπου στα έγγραφα επαφίεται στην κρίση κάποιου άλλου ανθρώπου, όλο το παραπάνω αυτομάτως σημαίνει ότι θα χρειαστεί μάλλον κάποιο δικηγόρο (άλλα έξοδα κι αυτά να καλυφθούν από ένα άτομο που συνήθως δεν προσλαμβάνεται σε κάποια εργασία λόγω της εξωτερικής του εμφάνισης). Εφόσον φτάσει η πολυπόθητη μέρα/μήνας/χρόνος για να πάει η υπόθεση στα δικαστήρια και εφόσον ο/η δικαστής, λοιπόν, δεχτεί να γίνει η αλλαγή, το ενδιαφερόμενο άτομο πρέπει να πάει το ίδιο σε όλες τις υπηρεσίες και να αλλάξει τα έγγραφά του. Φυσικά, όλο αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί εάν όλη η διοικητική διαδικασία ήταν καθαρά εξωδικαστική, όπως ακριβώς γίνεται με τόσα θέματα στην “αναπτυγμένη” χώρα μας αλλά και σε πολλές άλλες -πραγματικά αναπτυγμένες- χώρες της Ευρώπης.

γ) Υπάρχει και ένα τεράστιο ακόμα πρόβλημα, καθώς το νομοσχέδιο προβλέπει ότι για να γίνει η αλλαγή του φύλου, το ενδιαφερόμενο άτομο πρέπει να είναι άγαμο, κάτι που σημαίνει ότι έαν ένα τρανς άτομο έχει παντρευτεί και έχει δημιουργήσει οικογένεια (όπως πραγματικά συμβαίνει σε αρκετές περιπτώσεις), το άτομο αυτό θα πρέπει να μπει στο δίλημμα εάν θα “διαλύσει” την οικογένειά του για να μπορέσει να αλλάξει τα έγγραφά του.Πρέπει, δηλαδή, να επιλέξει ανάμεσα σε δύο θεμελιώδη δικαιώματά του: την ιδιωτική και οικογενειακή ζωή και τον αυτοπροσδιορισμό του ως άρρεν/θήλυ άτομο. Από τη μία είναι λογικό καθώς στη δημοκρατικότατη χώρα μας (που γέννησε μάλιστα τη δημοκρατία), δεν επιτρέπονται οι γάμοι μεταξύ ομόφυλων κάτι που άμεσα συμβαίνει εφόσον γίνει η αλλαγή καταχώρισης φύλου. Και αυτό θα μπορούσε πολύ εύκολα να λυθεί, σεβόμενοι ένα ακόμα από τα ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία παραβλέπουμε: τη δυνατότητα να μπορέσει ένας άνθρωπος να επιλέξει και να έρθει σε (πολιτικό) γάμο με το άτομο που επιθυμεί. Ε, είναι λίγο τραβηγμένο στην Ελλάδα να παντρεύεσαι αυτόν που θες! Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα παντρεύονται με προξενειό!

δ) Τελευταίο από τα θέματα που θα έπρεπε ίσως να συζητηθούν είναι η ηλικία από την οποία και μετά μπορεί να γίνει η αλλαγή καταχώρισης  φύλου στα μητρώα του κράτους. Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, η αλλαγή φύλου μπορεί να γίνει μόνο εάν το άτομο έχει συμπληρώσει τα 17 του χρόνια. “Λογικό”, θα πει κάποιος. Το παιδί μέχρι τα 17 του ίσως βρίσκεται σε σύγχυση ή ίσως έχει επηρεαστεί από την εφηβεία. Βέβαια, με την ίδια λογική δε θα έπρεπε να ψηφίζει (όπως προσφάτως άλλαξε ο νόμος, μιας που οι ΑΝ.ΕΛ. δεν έχουν τέτοια κολλήματα ηλικιακά. Μην απορείτε γιατί…). Σε όλες, όμως, τις περιπτώσεις, ο άνθρωπος που νιώθει ότι έχει προσδιοριστεί με λάθος φύλο στη γέννησή του -πιστέψτε με- το βλέπει πολύ νωρίς, πριν καν πάει στο γυμνάσιο! Μέχρι τα 17 του, βέβαια, θα έχει υποστεί όλο το bullying που υφίσταται το κάθε τι διαφορετικό, θα έχει ίσως αναγκαστεί να παρατήσει το σχολείο, θα έχει ήδη δεχθεί την κατακραυγή της κοινωνίας. Μία πολύ απλή λύση θα ήταν να ισχύσει αυτό που γίνεται με όλα ανεξαιρέτως τα έγγραφα του κράτους: να μπορεί η αλλαγή καταχώρισης να γίνει από τον κηδεμόνα του ατόμου, κάτι που ουδόλως δύσκολο είναι! Εάν τύχει ποτέ να συναναστραφείτε με τρανς άτομα, τις περισσότερες φορές θα ακούσετε ότι χάρη στο στενό οικογενειακό τους κύκλο μπορούν ακόμα και “στέκονται όρθιοι”. Άλλωστε, ποιος γονέας δε θα ήθελε το παιδί του (και το παιδί του άλλου -για όσους πιστεύουν ότι αυτό δεν πρόκειται να τους συμβεί) να είναι ευτυχισμένο;

Υπάρχουν ακόμα κι άλλα σημεία στα οποία το νομοσχέδιο πάσχει, όπως η νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου σε πρόσφυγες ή μετανάστες και είναι απολύτως λογικό! Όταν δημιουργείται ένα νομοσχέδιο και στη διαμόρφωσή του δε συμβάλουν τα άτομα στα οποία αναφέρεται, είναι απολύτως φυσιολογικό ότι αυτό θα πάσχει. Στις 26 Σεπτεμβρίου, λοιπόν, το νομοσχέδιο θα συζητηθεί. Είναι ευθύνη όλων μας να συμμετέχουμε στη σωστή διαμόρφωσή του, στην κατάθεση προτάσεων, στην απαίτηση σεβασμού ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όχι διακρίσεων!

Οι περισσότεροι βέβαια σκεφτόμαστε ότι δε μας αφορά και, εκ πρώτης όψεως, έτσι είναι. Ίσως δε μας αφορά με τα υπάρχοντα δεδομένα στη ζωή μας. Όμως, ποιος μπορεί να ξέρει για τα εγγόνια, τα ανήψια ή ακόμα και τα ίδια τα παιδιά του. Και, ακόμα και αν το αποκλείσουμε και αυτό (γιατί μας ενοχλεί και μόνο η ιδέα), ας σκεφτούμε τα -πάντα επίκαιρα- λόγια του Μάρτιν Νίμελερ (και όχι του Μπρεχτ):

 “Όταν οι Ναζί πήραν τους κομμουνιστές, εσιώπησα, δεν ήμουν δα κομμουνιστής. 

Όταν έκλεισαν μέσα τους σοσιαλδημοκράτες, εσιώπησα, δεν ήμουν δα σοσιαλδημοκράτης. 

Όταν πήραν τους συνδικαλιστές, εσιώπησα, δεν ήμουν δα συνδικαλιστής. 

Όταν πήραν εμένα, δεν υπήρχε κανείς πλέον, που να μπορούσε να διαμαρτυρηθεί.» 

Ως κατακλείδα να προσθέσω ότι δεν είναι τυχαίο ότι λίγες μόνο μέρες πριν τη συζήτηση και ψήφιση του νομοσχεδίου στη Βουλή κι ενώ οι ΑΝΕΛ έχουν ξεκαθαρίσει εξ αρχής ότι είναι αντίθετοι με το νομοσχέδιο και προφανώς θα το καταψηφίσουν, τα κόμματα της Νέας Δημοκρατίας και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης διακήρυξαν ότι πλέον δε θα ψηφίζουν νομοσχέδια (ακόμα κι αν πρόκειται για ανθρώπινα δικαιώματα!) που δεν ψηφίζονται από τους δύο εταίρους της κυβέρνησης: ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Είναι τραγικό να παίζονται παιχνίδια στις πλάτες του ανθρώπινου πόνου και της ελπίδας απλώς και μόνο για ψηφοθηρικούς λόγους. Ντροπή τους αλλά και ντροπή μας που δε διεκδικούμε αυτό που μας αξίζει: μια δικαίη για όλους κοινωνία.

Σε περίπτωση που κάποιος απορεί για το λόγο ύπαρξης της επιστολής μου (καθώς δεν ανήκω στην κατηγορία που ευνοεί ή αδικεί το νομοσχέδιο), η απάντηση βρίσκεται στην υπογραφή στο τέλος.

Άννα Σαματά
Άνθρωπος

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook