Τον τελευταίο καιρό διαφαίνεται όλο και πιο καθαρά το πρόσωπο της Ευρώπης που οικοδομείται, με τα κομμάτια που συνθέτουν το παζλ να έρχονται από το παρελθόν και με συνθετικό την επιβολή και καταστολή των ισχυρών κύκλων της Ευρώπης σε βάρος των λαών της Ευρώπης.

Ακόμη και σήμερα είναι εκκωφαντική η ηχηρή άρνηση της Δανίας στο ευρώ το 2000, η επαναλαμβανόμενη άρνηση της Ιρλανδίας στη Συνθήκη της Νίκαιας το 2001 και η νέα της άρνηση στη Συνθήκη της Λισαβόνας το 2008, η «διπλή» πλάτη που γύρισαν η Γαλλία και Ολλανδία στο Ευρωσύνταγμα το 2005. Εδώ εντάσσεται η πρόσφατη επιλογή των Βρετανών να φύγουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά  και το δικό μας 61% που ξεγύμνωσε τα εκδικητικά κρυφά σχέδια Σόιμπλε για έξοδο από την ευρωζώνη, κορυφώνοντας το παζλ των λαών που συνάντησαν το μένος των ισχυρών.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η αντιμετώπιση των Ισπανών διαδηλωτών στην Καταλωνία δείχνει να ξεχειλίζει το ποτήρι. Γιατί άλλο ο ορθός «χρυσός κανόνας» της μη επέμβασης στα εσωτερικά ενός κράτους, και άλλο η Ευρώπη που σιωπά σε μια κατάφωρη καταστολή απέναντι σε διαδηλωτές.

Η ΕΕ που οικοδομείται πάνω στον αυταρχισμό και την αστυνομική βία μας πάει πίσω και δεν μας αρέσει. Η Ευρώπη που κρύβεται πίσω από την άποψη ότι δήθεν «ο Ραχόι δεν είχε άλλη επιλογή» μας πάει εξίσου πίσω και δεν μας αρέσει. Η αντίδραση του Γιούνκερ που συνοψίζεται στο «ούτε γάτα ούτε ζημιά» στην Καταλωνία επίσης μας πάει πίσω και δεν μας αρέσει.

Στον αντίποδα, ολοένα αμφισβητείται η υποταγή και η στοίχιση πίσω από τις επιδιώξεις της Γερμανίας. Ολοένα αμφισβητείται η «γερμανοκρατούμενη Ευρώπη» και ολοένα ακούγεται και εκτός Ελλάδας το ερώτημα: «Από την διαχείριση της ελληνικής κρίσης στην Ελλάδα πόσα έχει κερδίσει μέχρι σήμερα η Γερμανία;». Είναι ευτύχημα ότι ο αριθμός των Ευρωπαίων πολιτών που αμφισβητούν αυτήν την Ευρώπη δεν είναι αμελητέος.

Υπάρχει ένας κόσμος που γυρνά την πλάτη στην Ευρώπη της ξενοφοβίας, του ρατσισμού, των κλειστών συνόρων, του αυταρχισμού, και που κρούει τον κώδωνα για την Ευρώπη που εκκολάπτει το «αυγό του φιδιού». Αμφισβητείται ευρύτερα πια η Ευρώπη του δημοκρατικού ελλείμματος με αποκορύφωμα την ανοχή στην Ευρώπη που θα κάνει τα πάντα μέχρι να βγάλει από την κάλπη εκείνη τη λαϊκή ετυμηγορία που την εξυπηρετεί.

Η αρχιτεκτονική της Ευρώπης βρίσκεται σε ένα κρίσιμο μεταίχμιο. Από τη μία πλευρά, ο δεξιόστροφος ευρωσκεπτικισμός και η πολιτική της λιτότητας. Από την άλλη, η αισιόδοξη ενδυνάμωση της απαίτησης για εμβάθυνση της ελευθερίας, της αλληλεγγύης και του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Η Ελλάδα πρέπει να εξαντλήσει όλα τα περιθώρια που διαθέτει ώστε να γείρει η πλάστιγγα προς τη σωστή πλευρά.

Ο Νίκος Ε. Ηγουμενίδης είναι βουλευτής Ν.Ηρακλείου του ΣΥΡΙΖΑ

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook