Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ορίζεται ως «Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ».
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την ΠΟΛΙΤΙΚΗ, αλλά και η ΠΟΛΙΤΙΚΗ χωρίς τα ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ.
Είναι γεγονός, όμως, ότι σήμερα οι ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΙ ΘΕΣΜΟΙ, από μοιραία λάθη και παραλείψεις των κύριων εκφραστών τους, αλλά και από την ανηλεή επίθεση που δέχονται από ισχυρά οικονομικά κέντρα έχουν επιμελώς ΑΠΑΞΙΩΘΕΙ ,γεγονός που έχει ενταθεί μετά την αναγκαστική, λόγω κινδύνου χρεοκοπίας , προσφυγής της χώρας μας στις “δαγκάνες” του ΔΝΤ.
Τα αίτια αυτής της κρίσης είναι πολλά και πολυεπίπεδα.
Το αίτημα της κοινωνίας για την ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, είναι παράλληλα και η σύγχρονη ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ, στις ραγδαίες αλλαγές που συντελούνται διεθνώς, στα νέα προβλήματα και τις προκλήσεις που ταλανίζουν τη διεθνή κοινότητα ,στο λυκαυγές του νέου αιώνα.
Οι μεγάλες αλλαγές όπως η παγκοσμιοποίηση, η κυριαρχία των νόμων της ελεύθερης αγοράς και του άκρατου ανταγωνισμού κλπ, έχουν επηρεάσει τα μέγιστα τα πολιτικά συστήματα , αλλά και τα πολιτικά κόμματα που τα συγκροτούν.
Γιατί η Δημοκρατική μορφή άσκησης της Πολιτικής ξεπερνά πλέον τα στενά όρια του εθνικού κράτους, που καλείται να αντιμετωπίσει τις αλλαγές αυτές, αλλά και τις μεταβολές που έχουν επέλθει στην κοινωνική διαστρωμάτωση, καθώς και στην ταξική συνείδηση μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού.
Όλα αυτά επιβάλλουν την ανάγκη μεταβολών τόσο στο πολιτικό σύστημα όσο και στα πολιτικά κόμματα.
-Για να δοθεί μια Δημοκρατική απάντηση στον αυξανόμενο σκεπτικισμό των πολιτών για τους ίδιους τους πολιτικούς και τα κόμματα, που μεταφράζονται σε ένα διογκούμενο κύμα ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ.
-Για να αποκρουσθεί η άνοδος μιας νέας μορφής ΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΟΥ ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ, που συνοδεύεται με την επανεμφάνιση ακροδεξιών ιδεών και οργανώσεων ,που αμφισβητούν ευθέως την ίδια την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ τίθεται πλέον ως επιτακτική ανάγκη η συνολική αντιμετώπιση του επικίνδυνου αυτού φαινομένου από τα κόμματα και από την κοινωνία των πολιτών, τόσο σε επίπεδο πολιτικής ιδεολογίας όσο και σε επίπεδο πολιτικής ηθικής.
ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΥΡΙΟΤΕΡΕΣ ΑΙΤΙΕΣ της απαξίωσης της πολιτικής, είναι σαφώς η εμφάνιση φαινομένων ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ και ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ ,στον πολιτικό βίο της χώρας.
Eνα όμως σύγχρονο φαινόμενο διαπλοκής είναι όταν η οικονομική εξουσία δεν αρκείται πια στην συναλλαγή της με επίορκους πολιτικούς η κρατικούς υπαλλήλους,, αλλά ξεπερνώντας κάθε φραγμό , αποπειράται και συχνά τα καταφέρνει ,να προωθεί αχυρανθρώπους της σε νευραλγικές θέσεις πολιτικής εξουσίας , που εκπροσωπούν πιστά τα οικονομικά λόμπυ που τούς στήριξαν , ώστε να είναι “ελέγχοντες” και “ελεγχόμενοι”…
Έχουμε μπροστά μας , λοιπόν ,το επικίνδυνο για την Δημοκρατία γεγονός ,η οικονομική εξουσία να μεταλλάσσεται και σε πολιτική εξουσία , με εκλογή ενεργούμενων της, ενώ η λεγόμενη τέταρτη εξουσία ,η δημοσιογραφία ,ευρισκόμενη σε ομηρία της οικονομικής εξουσίας ,ιδιοκτησία της οποίας είναι τα μεγάλα Μ.Μ.Ε., ουσιαστικά αντί να την ελέγχει την υπηρετεί, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις , με υποτέλεια ,χωρίς να τηρεί ούτε κάν τα προσχήματα.
Άρα η οικονομική εξουσία ουσιαστικά τείνει να γίνει ένα ιδιότυπο επικίνδυνο πολιτικό-οικονομικό-δημοσιογραφικό “μονοπώλιο”, φαλκιδεύοντας κάθε έννοιας Δημοκρατίας …
Δεν απέχουμε πολύ από την πραγματικότητα ,αν πούμε ότι, η πολιτική ζωή του τόπου συντίθεται , σε σημαντικό ποσοστό, από εκπροσώπους –υπαλλήλους οικονομικών συμφερόντων με ονοματεπώνυμο…
Φαινόμενα νοσηρά που πρέπει άμεσα να καταπολεμηθούν, όχι βέβαια με ευχολόγια αλλά με συγκεκριμένες πράξεις .
Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ, ως κοινωνικό φαινόμενο, ενδημεί ανάμεσα στα διαπλεκόμενα συμφέροντα μεταξύ του κράτους, από τη μια μεριά και ιδιωτών, φυσικών η νομικών προσώπων, από την άλλη.
-Ο Δημόσιος λειτουργός, που έχει, σε μικρό η σε μεγάλο βαθμό, τα περιθώρια άσκησης κρατικής εξουσίας, μέσα από την οποία του δίδεται η ευχέρεια να «διανείμει» οικονομικό όφελος ή να καταλογίσει χρηματικές ποινές ή να παράσχει σημαντικές υπηρεσίες σε ιδιώτες, μπορεί να θεωρείται «ύποπτος» να εμπλακεί σε αθέμιτες συναλλαγές, δηλαδή να γίνει συμμέτοχος σε πράξη ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ.
Άρα σε τελευταία ανάλυση, η παράνομη πράξη θα επιτελεσθεί ή όχι, ανάλογα με τον βαθμό ηθικής αντίστασης του Δημοσίου λειτουργού, στις εκμαυλιστικές προτάσεις του ιδιώτη, χωρίς να αποκλείεται και το αντίστροφο.
Αποτελεσματικό όπλο, κατά της διαφθοράς, είναι η ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ στις συναλλαγές, η οποία διασφαλίζεται με τη νομοθετική κατοχύρωσή της και αφ’ ετέρου με τον αδιάβλητο κατασταλτικό ΕΛΕΓΧΟ, όσων ασκούν κρατική εξουσία.
Για την αντιμετώπιση του νοσηρού αυτού φαινομένου, απαιτείται πέραν του έλεγχου και της καλλιέργειας της ηθικής αντίστασης σ’ αυτήν, από τον κρατικό λειτουργό, πρέπει να γνωρίζει ο ίδιος ότι αν αποδειχθεί ότι παρανόμησε θα ελεγχθεί διοικητικά και θα υπάρξουν αυστηρές ΚΥΡΩΣΕΙΣ.
Ο πόλεμος κατά της ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ είναι αγώνας κατά της κοινωνικής και οικονομικής ανισότητας και υπέρ της αναβάθμισης της δημόσιας διοίκησης .
Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ είναι μια βάναυση πρόκληση για τον πολίτη, εργαζόμενο ή συνταξιούχο, τον πολιτικό και την ΠΟΛΙΤΙΚΗ, τον επιχειρηματία και ιδιαίτερα τους νέους, που ονειρεύονται μια κοινωνία ίσων ευκαιριών και υπονομεύει τους Δημοκρατικούς θεσμούς.
Η Ελληνική Πολιτεία έχει, βέβαια, θεσπίσει θεσμούς, που θεωρούνται «φρουροί της νομιμότητας».
-Το Συμβούλιο της Επικράτειας, το Ελεγκτικό Συνέδριο, το «πόθεν έσχες», η Διαρκής Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, ο Συνήγορος του Πολίτη, ο νόμος περί Δημοσίων Έργων, ο νόμος Πεπονή, οι ελεγκτές Δημόσιας Διοίκησης, το ΣΔΟΕ, η Διεύθυνση εσωτερικών υποθέσεων της Αστυνομίας, η μηχανοργάνωση ΤΑΧΙS,η ΔΙΑΥΓΕΙΑ κλπ, είναι από τους πιο χαρακτηριστικούς ,αλλά σαφώς δεν επαρκούν.
Απαραίτητη δε θεωρείται η αλλαγή του νόμου περί ευθύνης Υπουργών, από νόμο συγκάλυψης σε νόμο παραδειγματικής τιμωρίας των επίορκων πολιτικών…
Ο πόλεμος κατά της ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ, είναι μακρύς, συνεχής και πολυμέτωπος.
Με την ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ ΤΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΘΕΣΜΩΝ, θα προσπαθήσουμε να θέσουμε τέρμα στην ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, εξαλείφοντας τις νοσογόνες αυτές κοινωνικές εστίες.
Επιβάλλεται άμεσα:
Α) Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ.
Η χρηματοδότηση των κομμάτων, το «πόθεν εσχες», το «πολιτικό χρήμα», να ελέγχονται από αξιόπιστους μηχανισμούς.
Β) ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΝΕΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΩΝ, μέσα από τη διασφάλιση ενός αξιόπιστου ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ.
Γ) ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΗ ΤΩΝ ΔΙΑΚΡΙΤΩΝ ΡΟΛΩΝ, ανάμεσα στην κρατική η αποκεντρωμένη διοίκηση και τα κέντρα της οικονομικής και της πανίσχυρης 4ης Εξουσίας, με την έναρξη ενός ειλικρινούς διαλόγου, αποτέλεσμα του οποίου να είναι, αφ’ ενός το ξεκαθάρισμα των ρόλων της κάθε πλευράς, καθώς και των μεταξύ τους σχέσεων και αφ’ ετέρου η θέσπιση, κοινώς παραδεδεγμένων κανόνων ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ.
Η διαφθορά στο δημόσιο βίο είναι μια διαχρονική κοινωνική μάστιγα από αρχαιοτάτων χρόνων.
– Η αντιμετώπιση της απαιτεί διαρκή και επίμονη προσπάθεια , έχει εθνικές διαστάσεις και ο βαθμός μείωσης η καλύτερα εξάλειψης της αποτελεί το μέτρο της επιβίωσης η όχι της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ως συλλογικής δράσης για την κατοχύρωση των ίδιων των ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΏΝ μας ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ…
-ΜΙΑ ΒΑΣΙΚΗ ΑΡΧΗ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥ Ο ΥΠΟ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΝΕΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΠΟΥ ΥΠΗΡΞΕ Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΧΩΡΟΣ ΘΥΜΑ ΛΟΓΩ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΟΛΙΓΩΝ ΕΠΙΟΡΚΩΝ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΤΟΥ ,ΘΕΤΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΘΕΣΜΙΚΕΣ ΔΙΚΛΕΙΔΕΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΕΚΕΙΝΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ ,ΕΠΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ, ΑΠΟΚΑΘΙΣΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΤΡΩΘΕΝ ΚΥΡΟΣ ΤΗΣ”