Το σκάνδαλο έχει ήδη αλλάξει τους όρους της πολιτικής συζήτησης, γράφει η Αν Ντάγκερ στο χθεσινό φύλλο της εφημερίδας The Guardian.
Οι γυναίκες δεν θα φοβούνται πλέον να καταγγέλλουν την ανάρμοστη συμπεριφορά των ανδρών.
Σε συγκέντρωση που έγινε στο Παρίσι με πρωτοβουλία της οργάνωσης Osez le feminisme (Τολμήστε τον φεμινισμό), 500 γυναίκες φώναζαν: «Είμαστε όλες καμαριέρες!».
Κάποιες γυναίκες δεν είναι, πάντως, τόσο σίγουρες. Η Ελιζαμπέτ Μπατεντέρ, μια μεγάλη κυρία του γαλλικού φεμινισμού και φίλη της Αν Σενκλέρ, κατήγγειλε τα «βιαστικά συμπεράσματα» των φεμινιστριών που έσπευσαν να καταδικάσουν τον Ντομινίκ Στρος-Καν.
Διχασμένη είναι και η Αριστερά. Αν οι πολιτικοί του σύμμαχοι μοιάζουν έτοιμοι να ξεκινήσουν την πολιτική του αποκατάσταση, άλλοι λένε ότι έχει υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη από αυτή την ιστορία.
Το σκάνδαλο φαίνεται να ενίσχυσε την επιθυμία των ψηφοφόρων για έναν υποψήφιο «χωρίς σκελετούς στην ντουλάπα».
Ένας τέτοιος υποψήφιος είναι ο Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος όμως θα αντιμετώπιζε μεγάλο πρόβλημα αν ο Στρος-Καν αποφάσιζε τελικά να διεκδικήσει την προεδρία.
Η βρετανική εφημερίδα The Guardian εκτιμά πως μια επιστροφή του Ντομινίκ Στρος-Καν στην πολιτική, μετά την άρση των κατηγοριών εναντίον του στις ΗΠΑ, «θα ατίμαζε τη γαλλική αριστερά».
«Η πολιτική καριέρα του είναι τελειωμένη. Δεν πρέπει να αναστηθεί. Δεν μπορεί πλέον να έχει το σεβασμό που είναι απαραίτητος για έναν υψηλού επιπέδου υπουργό, ακόμη περισσότερο για έναν αρχηγό κράτους. Ένας Μπερλουσκόνι είναι αρκετός» γράφει η εφημερίδα αναφερόμενη στα σεξουαλικά σκάνδαλα που πλήττουν τον Ιταλό πρωθυπουργό.
Θεωρώντας «εντελώς αδιανόητο τον ρεβανσιστικό τόνο που υιοθετούν τόσοι Γάλλοι σοσιαλιστές», ο Guardian εκτιμά πως η παύση των διώξεων εναντίον του Ντομινίκ Στρος-Καν δεν θα έπρεπε να προκαλεί μια τεράστια ανακούφιση, αλλά μια τεράστια αμηχανία.
«Δεν αθωώθηκε […] Αφέθηκε ελεύθερος στη βάση μιας τεχνικής λεπτομέρειας, έστω κι αν είναι ζωτικής σημασίας» προσθέτει η εφημερίδα.
«Σε ποιο κόσμο ζουν άραγε οι ηγέτες του Σοσιαλιστικού Κόμματος;» αναρωτιέται.
Τι λέει όμως για όλα αυτά ένας γνωστός διανοούμενος; Στα βιβλία του, στα δοκίμιά του, αλλά και στις πανεπιστημιακές του διαλέξεις, ο Μάρτιν Έιμις έχει γράψει και μιλήσει επανειλημμένα για τη σεξουαλική απελευθέρωση και τη σχέση ανάμεσα στην εξουσία και το σεξ.
«Πιστεύω όμως ότι η λύση που δόθηκε δεν είναι ικανοποιητική για κανέναν, ούτε για τον Ντομινίκ Στρος-Καν» δήλωσε στην εφημερίδα La Repubblica.
Ο Ντομινίκ Στρος-Καν είναι θύμα, βιαστής ή απλώς γυναικάς; Ο Βρετανός συγγραφέας δεν είναι σε
θέση να απαντήσει αν ο πρώην διευθυντής του ΔΝΤ είναι θύμα.
Λέει, όμως, ότι στη δεύτερη περίπτωση, αν δηλαδή διαπράχθηκε βιασμός, θα έχει γίνει μια τεράστια αδικία, που θα εξευτελίζει μια αδύναμη γυναίκα. Μια γυναίκα που είπε ασφαλώς ορισμένα ψέματα, αλλά έπεσε θύμα βίαιης επίθεσης.
«Αν πάλι ισχύει η τρίτη υπόθεση, η συγκεκριμένη γυναίκα θα έχει εκμεταλλευτεί τη δύναμη και την
εξουσία ενός άνδρα για να αποκομίσει οικονομικά οφέλη. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Για κάποιο λόγο όμως πιστεύω ότι τα πράγματα δεν έγιναν έτσι» λέει.
Είναι βέβαιο ότι ο Στρος-Καν ήταν και είναι ένας άνθρωπος με πολλούς εχθρούς, τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο, συνεχίζει ο Έιμις.
«Παρά ταύτα, στην περίπτωση που αποδεικνυόταν ότι ο βιασμός δεν διαπράχθηκε, θα έκλινα προς
το σενάριο ότι το κίνητρο της καμαριέρας ήταν να αποσπάσει χρήματα. Τούτου λεχθέντος, κατανοώ τις διαμαρτυρίες πολλών γυναικών στη Νέα Υόρκη: αν η καμαριέρα δεν έχει πει ψέματα για το βασικό ζήτημα, δηλαδή τον βιασμό, τότε ένας ισχυρός άνδρας μένει ατιμώρητος. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν κατανοώ και το σοκ που υφίσταται κάποιος όταν μεταφέρεται από μια σουίτα των 3.000 δολαρίων στις φυλακές του Rykers Island».
Τι ρόλο έπαιξαν οι πολιτικές και πολιτιστικές διαφορές ανάμεσα στη Γαλλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες;
«Οι Γάλλοι τείνουν να αντιμετωπίζουν τους Αμερικανούς ως ανώριμους, φανατικούς και αγροίκους. Και οι Αμερικανοί θεωρούν τους Γάλλους αλαζόνες και ελευθεριάζοντες. Όμως η κατηγορία δεν ήταν κάποια ελεύθερη σχέση, αλλά ένας βιασμός. Και εύχομαι αυτή η υπόθεση να προβληματίσει, αντί να επιβεβαιώσει τις προκαταλήψεις του καθενός. Πρέπει όμως επίσης να πω ότι βρίσκω τρομακτική τη διαπόμπευση των κατηγορουμένων, το περίφημο perp walk. Είναι μια τακτική που περιφρονεί το τεκμήριο της αθωότητας» καταλήγει.