Οφείλω να ομολογήσω ότι αγόρασα το τελευταίο βιβλίο του Αλέξη Παπαχελά «Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με τα δικά του λόγια» περισσότερο από «ερασιτεχνική διαστροφή», καθώς βιογραφίες, ιστορικά και το είδος που καθιέρωσε ο Πρεβελάκης, η μυθιστορία, είναι τα αγαπημένα μου. Τελικά, πέρασα την αργία της Τετάρτης δυσκολευόμενος να διακόψω την ανάγνωση.
Η ρέουσα γλώσσα του Μητσοτάκη και η αριστοτεχνική «αρχιτεκτονική» που ακολούθησε ο συγγραφέας μετέτρεψαν τις συχνά στριφνές ιστορικές αναφορές σε ιστορίες που δε χορταίνεις να διαβάζεις. Όπως και ο συγγραφέας παραδέχεται το βιβλίο, σαν εν ζωή αυτοβιογραφία ενός από τους μεγαλύτερους πολιτικούς ηγέτες της σύγχρονης Ελλάδας, δε διεκδικεί δάφνες αντικειμενικότητας, αποτελεί ωστόσο μια ανεκτίμητη συνεισφορά για την κατανόηση της σύγχρονης ιστορίας μας και αξίζει μια θέση στη βιβλιοθήκη όλων.
Η συνταγή των success stories που ακολούθησε και αυτή η κυβέρνηση δεν είναι παρά αέρας κοπανιστός, θα μπορούσε όμως να υπάρχει ουσία και περιεχόμενο αν αποφασίζαμε επιτέλους να κάνουμε τα αυτονόητα. Σαν τέτοια δεν περιγράφω κάτι το εξωτικό, απλά να υιοθετήσουμε επιτέλους τις βέλτιστες πρακτικές που σε άλλες χώρες έχουν εφαρμοστεί και αποδώσει. Εμείς αντίθετα, ακόμα και μετά από οχτώ δραματικά χρόνια συνεχίζουμε σαν να μην έχουμε καταλάβει τίποτα.
Αντί να κατανοήσουμε το πρόβλημα και να προχωρήσουμε στην έστω σταδιακή επίλυση του, εμείς αργά αλλά σταθερά συνεχίζουμε τις γκρίνιες και τους καυγάδες. Με ανησυχία βλέπω και στον περίγυρο μου, αλλά και γίνεται ιδιαίτερα εμφανές στα κοινωνικά δίκτυα, οι σχηματισμένες ομάδες παίρνουν θέσεις μάχης, αν συνεχίσουμε έτσι ο κοινωνικός αυτοματισμός δε θα αργήσει να εκδηλωθεί. Ακούω για παράδειγμα μισθωτούς και αυτοαπασχολούμενους του ιδιωτικού τομέα να παραπονούνται γιατί το μεγαλύτερο μέρος του μισθού τους καταλήγει στα δημόσια ταμεία προς όφελος των μισθωτών του δημόσιου τομέα και των συνταξιούχων. Δίκιο έχουν. Ακούω από την άλλη συνταξιούχους κυρίως (γιατί αυτών τα εισοδήματα έχουν πληγεί περισσότερο) να ρίχνουν το φταίξιμο στην φοροδιαφυγή του ιδιωτικού τομέα. Ένα δίκιο το έχουν και αυτοί αν και θα έπρεπε να σκεφτούν ποιος φταίει και σε 11 εκατομμύρια πληθυσμό έχουμε σχεδόν 3 εκατομμύρια συνταξιούχους. Σε κάθε περίπτωση, δυο δίκια δεν κάνουν ένα τρίτο.
Παρά τα αισιόδοξα λόγια που ακούμε για την οικονομία μας, η πραγματικότητα θέλει όχι μόνο επενδύσεις να μην γίνονται, αλλά και εργοστάσια να κλείνουν, εταιρίες να φεύγουν από την Ελλάδα. Κι όμως, τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν εντυπωσιακά προς το καλύτερο, αρκεί να κάνουμε πράξη τα αυτονόητα.
Ανατριχιαστικά επίκαιρη η υπενθύμιση του Μητσοτάκη στην τελευταία συνάντηση του με τον Παπαχελά, λίγο πριν πεθάνει, στην οποία τον αποχαιρέτησε με την ευχή, αφορισμό πείτε ότι το όπως θέλετε «Να θυμάσαι, παιδί μου, ένα πράγμα: Αυτή η χώρα όσο εύκολα χαλάει τόσο εύκολα φτιάχνει». Διαβάζεται και ανάποδα, θα συμπλήρωνε κάποιος…