«Οπουδήποτε, μα οπουδήποτε στην επικράτεια παρουσιάζεται κάποιος, οποιοσδήποτε, που ενδιαφέρεται να επενδύσει σε κάτι, οτιδήποτε, παρουσιάζονται αμέσως οι «ευαίσθητοι», οι «οικολόγοι», οι «προοδευτικοί» που επιμελώς εφευρίσκουν τρόπους ματαίωσης ή έστω καθυστέρησης του έργου. Δεν ξέρω αν το Ελληνικό τελικά ματαιωθεί, ελπίζω όχι. Η προηγούμενη πείρα μας πάντως δείχνει πως έως τώρα, η συντήρηση επιβάλλεται της προόδου».
Ο επίλογος της στήλης (Κ.Ε. 11/11/2017) αφορούσε την κακοδαιμονία που μας κρατά τα χέρια δεμένα εμποδίζοντας μας να εκμεταλλευτούμε τις υπαρκτές και πολλές αναπτυξιακές ευκαιρίες στην πατρίδα μας. Συγκεκριμενοποιώντας τους «ευαίσθητους», «οικολόγους» και τους «προοδευτικούς» που επιμελώς εφευρίσκουν τρόπους ματαίωσης ή έστω καθυστέρησης κάθε δυνητικής επένδυσης, μπορούμε να τους χωρίζουμε σε δύο κατηγορίες. Από τη μία οι «συλλογικότητες», όπως καθιερώθηκε η ονομασία όσων κάνουν ότι θέλουν χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν και από τη άλλη οι θεσμικοί, κυρίως οι σύλλογοι αρχιτεκτόνων και αρχαιολόγων που για δικούς τους προφανώς λόγους ερμηνεύουν την συνταγματική πρόνοια της προστασίας της πολιτιστικής κληρονομίας ως απαγόρευση οποιασδήποτε σύγχρονης δραστηριότητας. Θυμάμαι πάνε χρόνια όταν προέτρεπα φίλο αρχιτέκτονα να ασχοληθεί με τον σύλλογο τους γιατί κατά τη γνώμη μου είχε ρόλο να παίξει τόσο στην θεσμικό μέρος όσο και στη διάπλαση της κοινής γνώμης, με αποστροφή μου απάντησε «άσε με με δαύτους, αυτοί οι περισσότεροι ονειρεύονται τις γυναίκες τους να πλένουν τα ρούχα στο ποτάμι με τις… αλισίβες. Εγώ θέλω τη δική να τα πλένει με το πλυντήριο» θέλοντας με τον γλαφυρό αυτό τρόπο να τονίσει τις ακραίες αντιλήψεις που επικρατούν στους συλλόγους αυτούς.
Την εποχή εκείνη θεώρησα πως ο φίλος μου απλά ήθελε να αποφύγει την συζήτηση, σήμερα όμως με την εργαλειοποίηση τους σαν καταστροφείς επενδύσεων τον θυμήθηκα. Βλέπετε όταν ο συνταγματικός νομοθέτης τους έδινε αυτές τις εξουσίες, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα ευρίσκοντο επιστήμονες να υποτάξουν το κύρος τους σε πολιτικές σκοπιμότητες. Δεν γράφω ιδεοληψίες γιατί πως μπορείς να εξηγήσεις τις παλινωδίες των αποφάσεων; Είναι σαφές πως όταν οι αποφάσεις του ΚΑΣ προσομοιάζουν με το αγαπημένο παιγνίδι της κολοκυθιάς, τα κριτήρια κάθε άλλο παρά επιστημονικά είναι.
Στην πολιτεία μας έχουμε ανοιχτό το μέτωπο του Ενετικού Λιμανιού, καθώς η απόφαση του ΚΑΣ είναι πρακτικά ανεφάρμοστη. Θυμίζω πως καθώς το βασικό πρόβλημα είναι το μικρό του πλάτος, ζητήσαμε τη διαπλάτυνση μέσα στη θάλασσα με ένα διάδρομο μικρού πλάτους. Μετά πολλών βασάνων το ΚΑΣ δέχτηκε την μελέτη στα περισσότερα σημεία της, την απέρριψε όμως στο κομμάτι της διαπλάτυνσης. Χωρίς αυτήν όμως η μελέτη είναι άχρηστη αν όχι επικίνδυνη, όπως και οι Λιμενικές αρχές προειδοποίησαν. Εν κατακλείδι: το ΚΑΣ έχασε το κύρος του, εμείς πρέπει να διεκδικήσουμε το δίκιο της πολιτείας μας.