Μολονότι η δημιουργία ενός νέου φορέα στον χώρο της Κεντροαριστεράς συνιστά ζωτική ανάγκη, εντούτοις δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει.
Μάλιστα κάποιοι θεωρούν ότι το εγχείρημα θα «πασοκοποιηθεί». Είτε γιατί πιστεύουν ότι οι δυνάμεις που θα επικρατήσουν δεν θα του προσδώσουν νέα και ελκυστική ταυτότητα. Είτε γιατί δεν το ενστερνίζονται, επικαλούμενοι διάφορα προσχήματα. Και οι μεν και οι δε ξεχνούν ότι η πολιτική δεν είναι στατική. Μάλλον αντιμετωπίζουν τα κόμματα σαν μουσεία.
Η αξία του ΠΑΣΟΚ έγκειται στο ότι δεν περιορίστηκε ποτέ στους μηχανισμούς της Χαριλάου Τρικούπη. Ούτε στους τοπάρχες του ανά την περιφέρεια. Αντιθέτως, ενσάρκωσε με τον καλύτερο τρόπο τη δημοκρατική παράταξη. Την παράταξη, που όποιες κι αν ήταν οι κομματικές της εκφράσεις είναι διαχρονική. Έχει τις ρίζες της στο κίνημα του Βενιζελισμού και είναι πάντα παρούσα και ισχυρή. Το δε πλεονέκτημά της είναι ότι διαθέτει την ικανότητα να ανταποκρίνεται στις ανάγκες και απαιτήσεις της κάθε εποχής.
Όσοι λοιπόν με ευκολία και ελαφρότητα βιάζονται να μιλήσουν για «πασοκοποίηση», δεν αντιλαμβάνονται ότι τα κόμματα υπηρετούν ευρύτερους παραταξιακούς χώρους -και όχι το αντίστροφο-, εκφράζοντας σε κάθε ιστορική περίοδο συγκεκριμένα προτάγματα. Το χειρότερο, βλέποντας μέσα από παραμορφωτικούς φακούς, στερούνται να οικοδομήσουν αυθεντική σχέση με τη ζώσα πραγματικότητα. Εξ ου και προσπαθούν να ερμηνεύσουν τις διεργασίες που αναπτύσσονται στην ευρύτερη Κεντροαριστερά με τους γνωστούς φορμαλισμούς και ξεπερασμένα κλισέ.
Αν θέλουμε να δούμε τη μεγάλη εικόνα, εύκολα διαπιστώνουμε ότι το ερώτημα είναι ένα και μοναδικό: Με ποιες πρωτοβουλίες εθνικής εμβέλειας θα επιχειρηθεί η ανασύσταση της μεγάλης προοδευτικής παράταξης; Η απάντηση δεν επιδέχεται αστερίσκους και υποσημειώσεις. Είναι αυτονόητη και ξεκάθαρη: Όλες οι δυνάμεις, οργανωμένες και ανένταχτες που αυτοτοποθετούνται στον κεντροαριστερό χώρο, έχουν την ευκαιρία να επιχειρήσουν στη βάση αρχών και αξιών τη θεμελίωση της νέας σύγχρονης, ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς.
Η εκλογή της ηγεσίας της αποτελεί το πρώτο και καθοριστικό βήμα. Η ταυτότητα, ο προσανατολισμός και η δομή της είναι ζητήματα συνυφασμένα με την προσωπικότητα που θα ηγηθεί του εγχειρήματος. Οι μονομάχοι του δεύτερου γύρου, Φ. Γεννηματά και Ν. Ανδρουλάκης, αν και προέρχονται από την ίδια κομματική φύτρα, εκπροσωπούν και ενσαρκώνουν δύο διαμετρικά αντίθετες στρατηγικές. Η επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ είναι φορέας δοκιμασμένων και ατελέσφορων πολιτικών. Αντικειμενικά δεν μπορεί να διευρύνει τα όρια της απήχησής της. Ούτε να προσελκύσει το ενδιαφέρον εκείνων των πολιτών που αναζητούν νέα πολιτική έκφραση. Αντιθέτως, ο εκλογή του ευρωβουλευτή της Ελιάς θα συνιστούσε μια μεγάλη τομή στη συνέχεια ενός ανθεκτικού, διακριτού ιστορικού ρεύματος που έχει τη δυνατότητα να ανατροφοδοτείται με νέα κύτταρα προσδίδοντας στον νέο φορέα που θέλουμε να δημιουργήσουμε την απαιτούμενη ελκυστικότητα, διευρύνοντας τους πολιτικούς και κοινωνικούς μας ορίζοντες.
Επομένως η μάχη του δεύτερου γύρου δεν έχει μόνο πολιτικά χαρακτηριστικά. Συνδέεται και με την ικανότητα της δημοκρατικής παράταξης να αποκτήσει νέα υπόσταση, διανοίγοντας προοπτικές για δυναμική επιστροφή, πρωταγωνιστώντας ξανά στις πολιτικές εξελίξεις.
Ο Ν.Μπουνάκης είναι Γεωπόνος,BSc, Γεωργοοικονομολόγος, MSc, MBA, Επιχειρηματίας, Μέλος ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ, Γραμματέας Τομέα αγροτικής Πολιτικής
