Η ιστορία της διάκρισης των εξουσιών, βέβαια, ξεκινάει στην αρχαία Ελλάδα, από την εποχή του Πλάτωνα. Ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος, στα έργα του «Πολιτεία», «Νόμοι» κ.α.υποστήριξε ότι χάριν του λαού υπάρχουν οι άρχοντες, οι οποίοι μοναδικό σκοπό της αρχής τους πρέπει να έχουν την ευδαιμονία του λαού, μία ευδαιμονία η οποία όμως απαραιτήτως περνά μέσα από την ειρηνική συμβίωση και την ενότητα του λαού.
-Παρ’ όλα αυτά αναγνώρισε ότι η κατάχρηση εξουσίας είναι μία φυσική ανθρώπινη τάση και ότι κατά συνέπεια, κάθε κράτος τείνει να εκφυλιστεί σε δεσποτικό, οπότε ως μόνη λύση σε αυτό το πρόβλημα θεώρησε την αλληλεπίδραση και τον αμοιβαίο έλεγχο και όχι την αποξένωση της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας.
Η Εκτελεστική εξουσία, καλούμενη και διοικητική εξουσία, είναι η δεύτερη κατά σειρά διακριτή λειτουργία της ενιαίας κρατικής εξουσίας, μετά τη Νομοθετική εξουσία και πριν την Τρίτη την Δικαστική εξουσία που εκδηλώνονται σε κάθε δημοκρατικά ευνομούμενη Πολιτεία, σύμφωνα με την τριχοτόμηση της εξουσίας που προέβη ο Γάλλος φιλόσοφος Μοντεσκιέ.
Θεωρητικά, η Εκτελεστική εξουσία υπόκειται στους νόμους (εκτός από την περίπτωση της δικτατορίας). Όμως η ακριβής δικαιοδοσία της Δικαστικής εξουσίας για επίβλεψη στην εκτελεστική ποικίλλει από χώρα σε χώρα. Οι νόμοι που αφορούν την Εκτελεστική εξουσία είναι γνωστοί ως διοικητική νομοθεσία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η Εκτελεστική δεν υπόκειται σε άλλους νόμους, όπως για παράδειγμα τα ανθρώπινα δικαιώματα ή το πολεμικό δίκαιο. Σε κάποιες περιπτώσεις οι αποφάσεις της Εκτελεστικής εξουσίας μπορούν να αμφισβητηθούν ενώπιον δικαστηρίου. Κατά κανόνα, η δικαστική εξουσία έχει την εξουσία να ανατρέψει αποφάσεις της εκτελεστικής κατά περίπτωση, ενώ η Νομοθετική εξουσία επιβλέπει την εκτελεστική σε ένα πιο γενικό (και πολιτικό) επίπεδο. Το σημαντικότερο τεκμήριο της ελευθερίας των πολιτών μιας χώρας είναι η αίσθηση της ασφάλειας τους ,από κάθε μορφής απειλή.
Σκοπός της διάκρισης των εξουσιών, δεν είναι να πάρει κάθε φορέας από μία και μόνη εξουσία, παρά να μην τις πάρει κανείς όλες τους για ν΄αποφευχθεί η συσσώρευσή τους σ΄ένα μόνο όργανο, εφ΄όσον τέτοια συσσώρευση συμπίπτει με τη δεσποτεία, τη μοναρχία ή τη δικτατορία, άρα καταλήγει κατά της έννοιας της δημοκρατίας
Πλήρης χωρισμός των εξουσιών δεν έγινε ποτέ. Γιατί την ισορροπία δεν την δημιουργεί ένας τέτοιος χωρισμός, παρά η αρμονική διασταύρωση της λειτουργίας Νομοθετικής, Εκτελεστικής και Δικαστικής εξουσίας και η ομαλή αλληλοεπικάλυψη των πεδίων τους, χωρίς να υποκαθιστά η μία την άλλη…
Το νομοθετικό σώμα εκλέγεται μεν από το λαό, κυριαρχείται όμως από το ισχυρότερο κόμμα, του οποίου εκτελεστικό όργανο είναι de facto η κυβέρνηση.
Η ισχυρότερη κομματική ηγεσία δεσπόζει στο κοινοβούλιο (Νομοθετική),αυτή ελέγχει την Εκτελεστική εξουσία και αυτή επίσης ορίζει άμεσα ή έμμεσα τη σύνθεση και τις δικαιοδοσίες της Δικαστικής. Υπάρχουν ,βέβαια ,δύο ακόμη ισχυρές ΕΞΟΥΣΙΕΣ :ο ΤΥΠΟΣ (γραπτός και ηλεκτρονικός) και η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.
ΟΙ 5 αυτές ΕΞΟΥΣΙΕΣ συνυπάρχουν σε ένα ευνομούμενο κράτος ,αλληλοελέγχονται και μέσα από την ισορροπημένη αλληλεπίδραση τους εξασφαλίζουν την ευνομία και την δημοκρατική λειτουργία των θεσμών της πολιτείας .
Η οποιαδήποτε προσπάθεια φαλκίδευσης της ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ ΑΥΤΩΝ και η ποδηγέτηση κάποιων από αυτές οδηγεί σε αντιδημοκρατικές ατραπούς ,με ανυπολόγιστες δυσμενείς συνέπειες.
Eνα όμως σύγχρονο φαινόμενο διαπλοκής , όπου η οικονομική εξουσία δεν αρκείται πια στην συναλλαγή της με επίορκους πολιτικούς η κρατικούς υπαλλήλους,, αλλά ξεπερνώντας κάθε φραγμό , αποπειράται και συχνά τα καταφέρνει ,να προωθεί αχυρανθρώπους της σε νευραλγικές θέσεις πολιτικής εξουσίας , που εκπροσωπούν πιστά τα οικονομικά λόμπυ που τούς στήριξαν , ώστε να είναι “ελέγχοντες” και “ελεγχόμενοι”…
Έχουμε μπροστά μας , λοιπόν ,το επικίνδυνο για την Δημοκρατία γεγονός ,η οικονομική εξουσία να μεταλλάσσεται και σε πολιτική εξουσία , με εκλογή ενεργούμενων της, ενώ η λεγόμενη τέταρτη εξουσία ,η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ ,ευρισκόμενη συχνά σε ομηρία της οικονομικής εξουσίας ,ιδιοκτησία της οποίας είναι τα μεγάλα Μ.Μ.Ε., ουσιαστικά αντί να την ελέγχει την υπηρετεί, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις , με υποτέλεια .
Άρα η οικονομική εξουσία ουσιαστικά τείνει να γίνει ένα ιδιότυπο επικίνδυνο πολιτικό-οικονομικό-δημοσιογραφικό <<μονοπώλιο>>, φαλκιδεύοντας κάθε έννοιας Δημοκρατίας …Αγρυπνος, λοιπόν, φρουρός και κύριο αντίβαρο στην πιθανή καταχρηστική άσκηση της Εκτελεστικής εξουσίας είναι το ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ, το ανώτατο αυτό Ακυρωτικό Δικαστήριο ,που ακυρώνει όσους νόμους κρίνει ότι παραβιάζουν το γράμμα και το πνεύμα του Συνταγματικού Νομοθέτη.
Το ΣτΕ ιδρύθηκε και ουσιαστικά λειτούργησε με την εποπτεία και καθοδήγηση του ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ..Με τον ιδρυτικό νόμο 3713 της 23 Δεκεμβρίου του 1928, το ΣτΕ άρχισε να λειτουργεί με τη σημερινή του μορφή από τον Μάιο του 1929 ]Ως πρόεδρός του τοποθετήθηκε ο Κωνσταντίνος Ρακτιβάν. Ήδη από τον πρώτο χρόνο της λειτουργίας του το ΣτΕ ακύρωσε πολλές από τις πράξεις της Διοικήσεως, που τα μέλη του έκριναν ότι ήταν παράνομες. Η τακτική αυτή του Συμβουλίου ικανοποίησε ηθικά τον ΕΛΕΥΘΕΡΙΟ ΒΕΝΙΖΕΛΟ , γιατί δικαίωνε τις προσδοκίες του για τη χρησιμότητα του δικαστηρίου, και επιβράβευσε την επιλογή των προσώπων που είχε κάνει και τα οποία στην αρχή η αντιπολίτευση τα είχε χαρακτηρίσει υποχείρια της κυβερνήσεως.[5] Έκτοτε προστατεύεται από το Σύνταγμα του 1952 και τα μεταγενέστερα.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας αποτελείται από δικαστές τριών βαθμίδων:
α) τους εισηγητές, οι οποίοι προετοιμάζουν τις εισηγήσεις επί των υποθέσεων,
β) τους παρέδρους, οι οποίοι έχουν συμβουλευτική ψήφο, και
γ) τους συμβούλους, οι οποίοι είναι και οι μόνοι που εχουν αποφασιστική ψήφο.
Το ΣτΕ διαιρείται σε τμήματα, στα οποία κατανέμονται οι υποθέσεις ανάλογα με το αντικείμενό τους. Το τμήμα αποτελείται από έναν αντιπρόεδρο του ΣτΕ ως πρόεδρο του τμήματος, δύο Συμβούλους και δύο Παρέδρους. Σημαντικές υποθέσεις παραπέμπονται σε διευρυμένη επταμελή σύνθεση του τμήματος. Το τμήμα μπορεί να παραπέμψει μια υπόθεση στην Ολομέλεια λόγω σπουδαιότητας. Υποχρεούται να την παραπέμψει, όταν καταλήγει να κηρύξει νόμο αντισυνταγματικό.
Οι αρμοδιότητες του ΣτΕ όπως προβλέπονται από τις διατάξεις του άρθρου 95 του Συντάγματος διακρίνονται σε Διοικητικές και Δικαστικές.
Η Διοικητική αρμοδιότητα συνίσταται στην έκφραση γνωμοδότησης του ΣτΕ, επί των Προεδρικών Διαταγμάτων.
Η δε Δικαστική αρμοδιότητα συνίσταται στην ακύρωση μιας εκτελεστής πράξης της Διοίκησης ή αναίρεσης αποφάσεων τακτικών διοικητικών δικαστηρίων.
Συνοπτικά με βάση τα παραπάνω το Συμβούλιο επικρατείας δικάζει:
Αιτήσεις ακύρωσης διοικητικών πράξεων για παράβαση νόμου, για υπέρβαση ή κατάχρηση εξουσίας καθώς και για αναρμοδιότητα ,ιδιαίτερα στον τομέα της προστασίας του περιβάλλοντος(Ε’ Τμήμα) .
Προσφυγές πολιτικών, στρατιωτικών, δημοτικών κ.λπ. υπαλλήλων, κατά αποφάσεων Υπηρεσιακών Συμβουλίων περί προαγωγής, απόλυσης, υποβιβασμού κ.λπ.
Αιτήσεις αναίρεσης κατά αποφάσεων των Διοικητικών Δικαστηρίων κλπ…
Η σχετικά πρόσφατη ,μάλιστα, απόφαση , του ΣτΕ , με την οποία ακυρώθηκε ,ως αντισυνταγματικός ,ο διαβόητος νόμος για τις τηλεοπτικές άδειες , είναι γενναία και ιστορική ,καθότι , αφενός ,δικαιώνει τον εμπνευστή της ίδρυσης του θεσμού ,του ΣτΕ, τον ΕΛΕΥΘ.ΒΕΝΙΖΕΛΟ, για να μπορεί να τίθεται ανάχωμα στις παρανομίες της Εκτελεστικής εξουσίας , και για την επιβεβαίωση ότι <<υπάρχουν Δικαστές στην Αθήνα>>…
Η Ελληνική Πολιτεία έχει, βέβαια, θεσπίσει και άλλους θεσμούς, που θεωρούνται «φρουροί της νομιμότητας».Το Συμβούλιο της Επικράτειας, το Ελεγκτικό Συνέδριο, το «πόθεν έσχες», η Διαρκής Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, ο Συνήγορος του Πολίτη, ο νόμος περί Δημοσίων Έργων, ο νόμος Πεπονή, οι ελεγκτές Δημόσιας Διοίκησης, το ΣΔΟΕ, η Διεύθυνση εσωτερικών υποθέσεων της Αστυνομίας, η ΔΙΑΥΓΕΙΑ, η μηχανοργάνωση ΤΑΧΙS , η υπηρεσία δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος κλπ, είναι από τους πιο χαρακτηριστικούς … Όμως ,δυστυχώς, παρατηρούνται αλλεπάλληλες παραβιάσεις των Διακριτών αυτών ρόλων, ιδιαίτερα της Εκτελεστικής εξουσίας σε βάρος των άλλων εξουσιών.
Υπάρχει άραγε ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ.π.χ., όταν η Εκτελεστική Εξουσία αρνείται να εφαρμόσει ,θέτοντας νομικίστικα εμπόδια, ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΕΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ;;;…
Η ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΗ ,λοιπόν, ΤΩΝ ΔΙΑΚΡΙΤΩΝ ΡΟΛΩΝ, των 5 ΕΞΟΥΣΙΩΝ , αποτελεί την <<Λυδία λίθο>> ομαλής λειτουργίας του Δημοκρατικού μας πολιτεύματος,, αφενός με το ξεκαθάρισμα των ρόλων της κάθε πλευράς, καθώς και των μεταξύ τους σχέσεων και αφ’ ετέρου η θέσπιση, κοινώς παραδεδεγμένων κανόνων ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ ,ως προϋπόθεση προστασίας των Δημοκρατικών μας Δικαιωμάτων και Ελευθεριών.