Από την έναρξη της εκτίναξης του στο πολιτικό στερέωμα, ο Αλέξης Τσίπρας χαρακτηρίζεται από κινήσεις αμφιλεγόμενες, με το εκκρεμές να κινείται μεταξύ επιπολαιότητας και μεγάλου ρίσκου. Παρόλα αυτά τις έκανε και τηρουμένων των αναλογιών δεν τις πλήρωσε τόσο όσο πολλοί θα περίμεναν. 

Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να δούμε και την τελευταία, υψηλού ρίσκου  πρόσκληση στον πιο ατίθασο, αυταρχικό και αλαζόνα ηγέτη της περιοχής, τον Τούρκο πρόεδρο. Ο «σουλτάνος» Ταγίπ ουδεμία σχέση έχει με τον αυτοδημιούργητο πολιτικό που σαν δήμαρχο Κωνσταντινούπολης μας γνώρισε ο τότε δήμαρχος Αθηνών Δημήτρης Αβραμόπουλος. Ελάχιστη σχέση έχει και τον πρωθυπουργό Ερντογάν που έκανε κουμπαριά με τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή. Έχοντας ξαποστείλει τους αρχικούς του συνοδοιπόρους, έχει πλέον δίπλα του συγγενείς και πολιτικούς που αυτός ανέδειξε, εξαρτώμενους δηλαδή από αυτόν. Σε συνδυασμό με την αλματώδη ανάπτυξη της Τουρκικής οικονομίας τα προηγούμενα χρόνια δεν είναι παράξενο που έχει αρχίσει να θεωρεί τον εαυτό του σαν «πατερούλη» όχι μονάχα των Τούρκων, αλλά των απανταχού μουσουλμάνων. Η στάση του αυτή τον έχει φέρει σε αντιπαράθεση με όλα σχεδόν τα κράτη και την Τουρκία σε πρωτοφανή απομόνωση. Θα περίμενε κάποιος πως ο Τούρκος πρόεδρος δεχόμενος το δώρο της επίσημης πρόσκλησης από κράτος μέλος της Ε.Ε. θα ήταν κάπως συγκρατημένος. Αλίμονο, την προηγούμενη της άφιξης του έστειλε μέσω της συνέντευξης τους στον Αλέξη Παπαχελά το αναθεωρητικό του μήνυμα. Η συνθήκη της Λωζάννης (συνθήκη με την οποία γεννήθηκε το Τουρκικό κράτος) πρέπει να αλλάξει, καθώς οι συσχετισμοί (δύναμης) στην περιοχή άλλαξαν. Στην πρώτη του εδώ συνάντηση, με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας αντάλλαξε κάθε άλλο παρά διπλωματικά λόγια, το χειρότερο όμως ήταν η γενικότερη στάση του. Στον καναπέ του προεδρικού μεγάρου, αραχτός στη μέση του με τα πόδια ανοιχτά υποχρέωσε τον δικό μας πρόεδρο να «ζαρώσει» σε μια γωνιά. Όταν δε ο κ. Παυλόπουλος έθιξε το θέμα της Λωζάννης, ο μέγας Ταγίπ του είπε ότι εγώ δεν θα το έθιγα σε εσάς αλλά στον πρωθυπουργό. Σα να του έλεγε δηλαδή «εσύ να κοιτάς τη δουλειά σου». Αργότερα, στο Μέγαρο Μαξίμου έκανε τα ίδια, πάλι καλά που εισέπραξε το καρφί για την Αγιά Σοφιά. Παραπονέθηκε ακόμα και για την «καταπίεση» των μουσουλμάνων της Θράκης, χωρίς να βρεθεί κανείς να του πει για τις δεκάδες χιλιάδες που χάρη στην Τουρκική… φιλοξενία, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Κωνσταντινούπολη.          
Θα σκεφτεί κάποιος γιατί ο Τσίπρας τελικά τον κάλεσε. Κατά τη γνώμη μου, θεωρώ πως βλέποντας τον Ερντογάν απομονωμένο αλλά και με τα κλειδιά του μεταναστευτικού στο χέρι, θέλησε να δείξει πως εκτός από το να ζητά χρήματα  μπορεί και να προσφέρει υπηρεσίες, ειδικά στους ευρωπαίους. Μετά την επίσκεψη, δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο η συγκεκριμένη επίσκεψη ωφέλησε τον ίδιο ή τη χώρα…   

Κώστας Ν. Πολυχρονάκης
Director of Operations

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook