Όπως κάθε εκλογική αναμέτρηση, κυρίως σε μεγάλα κράτη-μέλη της ΕΕ διαμορφώνει πολιτικά υποκείμενα που τείνουν να επηρεάζουν τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, το ίδιο στοιχείο είναι εμφανές και απο τις πρόσφατες γερμανικές εκλογές, το αποτέλεσμα των οποίων δημιουργεί συζητήσεις πανευρωπαϊκά, συζητήσεις που αρχίζουν και επιδρούν στο ενωσιακό οικοδόμημα. Και όπως φαίνεται, μαζί με τις προτάσεις του Προέδρου της Επιτροπής Ζαν-Κλώντ Γιούνκερ, την αρχή της δημοσιοποίησης των θέσεων του Γάλλου Προέδρου Μακρόν, δημιουργούν ένα νέο πλαίσιο, όπου η διαμόρφωση της δημόσιας συζήτησης για την Ευρώπη αρχίζει και αποκτά ένα στίγμα και περιεχόμενο. Γιατί, η ΕΕ, το σχέδιο της ευρωπαϊκής ενοποίησης, χρήζουν μιας ουσιαστικής επανίδρυσης, η αρχιτεκτονική της ΟΝΕ χρειάζεται μια εις βάθος μεταρρύθμιση, τόσο στην κατεύθυνση της εξάλειψης των ελλειμμάτων που χαρακτηρίζουν απο γεννήσεως του τον νομισματικό πυλώνα και το ενιαίο νόμισμα, αλλά και την ενίσχυση των στοιχείων της οικονομικής, δημοσιονομικής διάστασης, που περιλαμβάνει και άλλα κρίσιμα πεδία, όπως την τραπεζική ένωση.
Το τι θα προκύψει στις γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου, διαφαίνονταν στις περιφερειακές κάλπες: Πρώτη θέση για τους Χριστιανοδημοκράτες/Χριστιανοκοινωνιστές, υποχώρηση των Σοσιαλδημοκρατών απο τις αρχικές θετικές δημοσκοπήσεις με την επιλογή Σούλτς ως υποψήφιο Καγκελάριο, πολιτική επανάκαμψη των άλλοτε ισχυρών στο πολιτικό γερμανικό σύστημα Ελεύθερων Δημοκρατών, ραγδαία άνοδος των ακροδεξιών του Afd. Σε αυτές τις εκλογές άλλαξαν ριζικά οι μεταπολεμικές σταθερές κατευθύνσεις της γερμανικής πολιτικής ζωής, με τα δυο ισχυρά κόμματα των Χριστιανοδημοκρατών και των Σοσιαλδημοκρατών, τον 3ο πόλο του Φιλελεύθερου Κόμματος, που πάντα είχε με τα ποσοστά του ισχυρό ρυθμιστικό ρόλο.
Για τους Σοσιαλδημοκράτες οι εκλογές αυτές αποτέλεσαν μια δεινή ήττα, που τους οδήγησε την βραδυά των εκλογών στην πολιτική δήλωση αυτοεξαίρεσης απο την συμμετοχή τους στην επανάληψη ενός μεγάλου συνασπισμού με τους Χριστιανοδημοκράτες. Το κακό πολιτικό αποτέλεσμα των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών δεν είναι κάτι μεμονωμένο, συνδέεται με την παγιωμένη αδυναμία του χώρου της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας να παρέχει προς τις ευρωπαϊκές κοινωνίες αξιόπιστες προγραμματικές προτάσεις. Αυτό το εγγενές έλλειμμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, που δεν είναι καινούριο, καλείται να βρεί απαντήσεις σε πολλαπλά επίπεδα, περιφερειακό, εθνικό, ευρωπαϊκό.
Οι πολιτικές διεργασίες στο Βερολίνο με την κυοφορία ενός καταρχήν σχεδίου συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών – Φιλελεύθερων – Πράσινων, που δεν καρποφόρησαν, δεν διαμορφώνουν απλά μια εσωτερική πολιτική διαδικασία. Αλλά ορίζονται και μέσα στην εξέλιξη της ευρωπαϊκής ενοποίησης, όπου το αναγκαίο των θεσμικών αλλαγών στη συνολική αρχιτεκτονική, θέτει σε μια νέα ισορροπία το εθνικό και το ευρωπαϊκό πολιτικό στοιχείο. Και αυτή η προοπτική της τριμερούς κυβερνητικής συνεργασίας, διαφορετική απο αυτήν των Χριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλδημοκρατών που υπήρχε τα τελευταία χρόνια, είδαμε να δημιουργεί και να επιφέρει εξελίξεις. Οι τίτλοι τέλους στην προσπάθεια τρικομματικού συνασπισμού προέκυψαν απο την σημαντικά διαφορετική οπτική σε καίρια ζητήματα μεταξύ των Ελεύθερων Δημοκρατών και των Πράσινων. Και το εκλογικό αποτέλεσμα για το αντιευρωπαϊκό, ξενοφοβικό Afd, dείχνει ότι ακόμα και στην εύρωστη οικονομικά Γερμανία, όπου ακόμα το μεταπολεμικό κοινωνικό κράτος έχει διάρκεια, η δημαγωγία, το στοιχείο του εθνικολαϊκισμού εκμεταλλεύεται τις κοινωνικές ανασφάλειες.
Στον σχηματισμό της ομοσπονδιακής κυβέρνησης η αποτυχία για έναν τρικομματικό συνασπισμό φέρνει ξανά στο προσκήνιο την συνεργασία Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών, αλλάζοντας πολιτικές στρατηγικές. Όμως η πολιτική αβεβαιότητα, μια και οι τελικές διεργασίες και αποφάσεις θα λάβουν χώρα τον πρώτο μήνα του 2018, δημιουργεί αντανακλάσεις τόσο στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό της Γερμανίας όσο και στο κοινοτικό μέτωπο. Ζητήματα όπως το προσφυγικό, με το πολιτικό δημοκρατικό φάσμα να έχει να αντιμετωπίσει την ακροδεξιά ατζέντα του AFD. Ένα ήδη συρρικνωμένο στην εκλογική του δύναμη και στον λόγο του κόμμα όπως το Σοσιαλδημοκρατικό, πως θα διαχειριστεί την συμμετοχή του όπως όλα δείχνουν στον δικομματικό συνασπισμό, χωρίς να απωλέσει και άλλες δυνάμεις ;
Και ενω οι επιλογές του γερμανικού εκλογικού σώματος δίνουν την θέση τους στον πολιτικό μηχανισμό αναζήτησης του νέου κυβερνητικού σχήματος, οι προτάσεις ως προς την αναζωογόνηση, την εμβάθυνση του σχεδίου της ευρωζώνης, της ΟΝΕ, επαναφέρουν στο κοινοτικό τραπέζι, ζητήματα που χαρακτηρίζονται ως ο σκληρός πυρήνας της ολοκλήρωσης. Τα ευρωπαϊκά εξωτερικά σύνορα, η Κοινή Άμυνα και ο ευρωπαϊκός στρατός, μια κοινή φορολογία, η επέκταση της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Αγοράς, αλλά και η συνοχή, καλούνται να διαμορφώσουν εκείνη την συνεκτική πολιτική πρωτοβουλία διαρκείας που θα ανατάξει την Ευρώπη, μέσα απο τις κρίσεις με τις οποίες αυτή είναι αντιμέτωπη.
Το πολιτικό στοιχείο μιας καθολικής κοινοτικής επανίδρυσης, η ύπαρξη Υπουργού Οικονομικών στην ευρωζώνη, εφοδιασμένη με τον δικό της προϋπολογισμό, ο δημοκρατικός έλεγχος μέσα απο την δημιουργία ενός υπερεθνικού κοινοβουλευτικού σώματος στα πλαίσια της ευρωζώνης, η κοινοτικοποίηση της πολιτικής ασφάλειας, με κοινό προϋπολογισμό για την ευρωπαϊκή άμυνα, η ευρωπαϊκή αστυνομία, είναι επιτακτικό και ζητούμενο, απαιτώντας συζητήσεις τόσο στο Ημικύκλιο του Στρασβούργου όσο και στο πολιτικό περιβάλλον των εθνικών κοινοβουλίων και των κομμάτων των κρατών-μελών.
* Ο κ. Γιώργος Α. Ζερβάκης είναι εκπρόσωπος των Ευρωπαίων Φεντεραλιστών Κρήτης. Το άρθρο έχει γραφεί για το flash.gr