Πριν από επτά ή οκτώ χρόνια στην Πανεπιστημιούπολη του Γάλλου διοργανώθηκε ένα τουρνουά σκάκι στο οποίο συμμετείχε και ο γιος μου. Καθώς φτάσαμε λίγο νωρίτερα αξιοποιήσαμε τον χρόνο περπατώντας, μόνο που γρήγορα απογοητευτήκαμε από την περιβάλλουσα κατάσταση και επιστρέψαμε στη λέσχη όπου θα γίνονταν οι αγώνες. Λίγους μήνες μετά, στα πλαίσια των business & pleasure οικογενειακών ταξιδιών μας, βρεθήκαμε στην Μεγάλη Βρετανία, στο Cambridge.

Το παιδί έχοντας πρόσφατες τις εικόνες από το δικό μας πανεπιστήμιο εντυπωσιάστηκε όχι μόνο από τα κτίρια αλλά κυρίως από το περιβάλλον. Ανάμεσα στα υπέροχα κτίρια ξαπλωμένα στο γρασίδι ομάδες φοιτητών με βιβλία και φορητούς υπολογιστές εργάζονταν. Η διαφορά με τις εικόνες από του Γάλλου με τους βρωμερούς τοίχους, τα σκουπίδια και τους… αρειμάνιους φοιτητές καταλυτική.

Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση της χώρα μας αντανακλώνται όλες τις παθογένειες της μεταπολίτευσης. Ενώ η χρηματοδότηση της τα προηγούμενα χρόνια ήταν αναλογικά μεγαλύτερη της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, τα άκαμπτα και συχνά παρωχημένα προγράμματα σπουδών τα οποία όχι μόνο δεν λάμβαναν υπόψη τις ανάγκες της αγοράς εργασίας, αλλά θεωρούσαν ντροπή ακόμα και να το αναφέρει κανείς, οδήγησαν σε παραγωγή επιστημόνων –  τροφίμων των επιδομάτων ανεργίας.

Το πρόβλημα βέβαια ξεκινούσε από νωρίς, καθώς οι προστάτες των λαϊκών συμφερόντων που μας κυβερνούν φρόντιζαν ώστε τα παιδιά μας να αποφοιτούν από το Λύκειο άκοπα μεν, αγράμματα δε. Μαθητές που βάση των δυνατοτήτων τους θα έπρεπε να κατευθυνθούν σε άλλες κατευθύνσεις, συνωστίζονταν σε ανεπαρκή εργαστήρια και ρυπαρά αμφιθέατρα σπαταλώντας το χρήμα των γονιών τους και τα δικά τους νιάτα παίρνοντας (μετά από χρόνια) πτυχία με το «δημοκρατικό» πέντε.

Όπως συχνά έχει αναφερθεί η σημερινή κυβέρνηση επέτεινε στα απώτατα όρια τους τις αρνητικές πολιτικές της μεταπολίτευσης. Επειδή μάλιστα οι «κακές» αγορές δεν μας δανείζουν πια και πέσαμε στην ανάγκη των δανειστών, οι λαϊκίστικες πολιτικές εφαρμόζονται όπου είναι δυνατό, κυρίως στον χώρο της παιδείας. Για τον χειρότερο υπουργό που γνώρισε ποτέ η χώρα έχουν ειπωθεί πολλά, το τελευταίο του πάντως κατόρθωμα είναι πραγματικά γλαφυρό. Καθώς η μόνιμη αγωνία των λατρεμένων μας κυβερνώντων είναι η χαρά και η ευτυχία της ελληνικής οικογένειας, αποφάσισε να καταργήσει τη βαθμολογική κλίμακα 1-10 για τις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού και 1-20 για το Γυμνάσιο, αντικαθιστώντας την με την περιγραφική αξιολόγηση Α, Β, Γ. Μετά απ’ αυτό, η ευτυχία της ελληνικής οικογένειας είναι εξασφαλισμένη…

Το κακό είναι πως πράγματι υπάρχει από την κοινωνία μια χωρίς νόημα πίεση σε παιδιά και εκπαιδευτικούς για τους βαθμούς, κάτι που οδηγεί είτε στην λεγόμενη βαθμοθηρία είτε σε παραίτηση από την προσπάθεια. Καθώς η θεσμική καθοδήγηση είναι ανύπαρκτη, η ευθύνη της οικογένειας για σωστή καθοδήγηση μεγαλώνει, αφού αυτήν, στην θεμελίωση της ζωής των παιδιών της σε στέρεες βάσεις, αφορά.   

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook