Έχουν περάσει κάπου 20 χρόνια από τότε που μπήκα για πρώτη φορά μέσα στην ερειπωμένη βίλα Πωλογιώργη στην Αμπεριά η οποία ανήκει στον Δήμο Χανίων.
Οι εικόνες που είχα αντικρύσει προκάλεσαν ένα μίγμα συναισθημάτων, από θαυμασμό μέχρι θλίψη, οργή και ντροπή.
Θαυμασμό για το πανέμορφο κτίριο με καταπληκτικές ζωγραφισμένες οροφές που διατηρούντο σε πολύ μεγάλο βαθμό (και διατηρούνται ακόμη όπως μου είπε εντυπωσιασμένος ο πυροσβέστης που συμμετείχε στην κατάσβεση της χθεσινής φωτιάς).
Θλίψη για τις σύριγγες που ήταν σκόρπιες σε δωμάτια που κάποτε έσφυζαν από ζωή, για την μετατροπή των δωματίων του ισογείου σε στάβλο, για τα σκουπίδια που υπήρχαν παντού.
Οργή για την ανικανότητα των τοπικών αρχόντων να διαχειριστούν μια περιουσία που τους προσφέρθηκε έτσι ώστε να αξιοποιηθεί προς όφελος της Χανιώτικης κοινωνίας.
Ντροπή για όλους εμάς που ανεχόμαστε όλα τα παραπάνω.
Από τότε και μετά από πολλές αναφορές στα Μέσα Ενημέρωσης, το μόνο που έγινε (από προηγούμενη δημοτική αρχή) ήταν ο καθαρισμός και το ξεχορτάριασμα από συνεργεία του Δήμου, (για μια και μοναδική φορά) της μεγάλης αυλής της βίλας, καθώς και η (πρόχειρη) περίφραξή της έτσι ώστε να μην μπορεί να μπαίνει κάποιος εύκολα.
Κατά τα άλλα ο Δήμος Χανίων συνεχίζει να «συλλέγει» ερείπια αφού στις βίλες Πωλογιώργη, Σβάρτς κ.α. προστέθηκε και το εγκαταλειμμένο κτίριο που αγόρασε (!) η νυν δημοτική αρχή απέναντι από τον δημοτικό κήπο με 500.000 ευρώ !
Κλείνω με την εισαγωγή κειμένου που είχε γράψει πριν από δύο χρόνια ο γνωστός αρχαιολόγος Μιχάλης Ανδριανάκης και το οποίο είχε δημοσιευθεί στο Flashnews.gr
«Αν ήμουνα “ο τέως υπουργός και πολιτευτής” Χαράλαμπος Πωλογιώργης, θα είχα σηκωθεί από τον τάφο μου και θα “κυνηγούσα με το σκουπόξυλο”, όσους όλα αυτά τα χρόνια είναι υπεύθυνοι για το συνεχιζόμενο μπροστά στα μάτια μας έγκλημα.
Και αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, θα χάριζα το σπίτι μου σε οποιονδήποτε περαστικό μου υπέγραφε συμβόλαιο πως θα το αποκαταστήσει και θα το αξιοποιήσει με όποιο τρόπο θέλει αυτός, διαφορετικά να παραιτηθεί από την “κληρονομιά” και να δοθεί σε μια ξένη Εταιρεία με τον ίδιο όρο της πενταετίας….»