Στο άρθρο, με τίτλο: «η λύση ενός σκεπτικιστή – ένα αποσχισμένο νόμισμα», ο κ. Χένκελ, ο οποίος είναι μεταξύ των 50 Γερμανών επιχειρηματιών που προσέφυγαν στο Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας κατά του πακέτου διάσωσης της Ελλάδας, σημειώνει ότι οι τέσσερις βόρειες χώρες θα έχουν το δικό τους νόμισμα, αφήνοντας τις άλλες χώρες στο ευρώ.
Αν αυτή η διάσπαση σχεδιασθεί και εκτελεσθεί προσεκτικά, σημειώνει, το ευρώ θα υποτιμηθεί σε σχέση με το νέο νόμισμα και έτσι θα ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα των χωρών που θα παραμείνουν σε αυτό και θα ενισχυθεί η ανάπτυξή τους. Αντίθετα, οι εξαγωγές των βόριων χωρών θα επηρεασθούν αρνητικά, αλλά αυτές θα έχουν το πλεονέκτημα του χαμηλότερου πληθωρισμού.
Ο κ. Χένκελ τονίζει ότι δεν υπάρχει εύκολη λύση για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της Ευρωζώνης, αλλά θεωρεί ανεύθυνο τον ισχυρισμό ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση από τη διατήρηση της Ευρωζώνης με κάθε κόστος. Σημειώνει ότι το τελικό αποτέλεσμα του σχεδίου «Α» , δηλαδή «της υπεράσπισης του ευρώ με κάθε κόστος» – θα είναι επιβλαβές για όλους, ενώ το σχέδιο «Β» που πρότεινε ο μεγαλοεπενδυτής Τζορτζ Σόρος για ελεγχόμενη χρεοκοπία και έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ συνεπάγεται πολύ μεγάλους κινδύνους. Πρώτα στην Αθήνα, μετά στη Λισαβόνα, τη Μαδρίτη και ίσως τη Ρώμη, ο κόσμος θα τρέξει στις τράπεζες, μόλις ακουσθεί η λέξη, ενώ το «κούρεμα» του χρέους δεν θα βελτίωνε την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας. Σύντομα, προσθέτει, οι Έλληνες θα πρέπει να πάνε και πάλι στον «κουρέα».
Σε κάθε περίπτωση, συνεχίζει, τώρα μιλάμε και για την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία και, φοβάμαι, σύντομα και για τη Γαλλία.
Ο Γερμανός επιχειρηματίας προτείνει έτσι το σχέδιο «C» για τη δημιουργία νέου νομίσματος των τεσσάρων βόρειων χωρών. Για την εφαρμογή του, αναφέρει, πρέπει να αντιμετωπισθούν τέσσερα διαφορετικά θέματα.
Πρώτον, θα πρέπει να διασωθούν οι τράπεζες, όχι οι χώρες. Δεύτερον, η Γερμανία και οι εταίροι της στη νέα νομισματική ένωση θα πρέπει να παραιτηθούν από σημαντικό τμήμα των εγγυήσεων τους για τη χρηματοδότηση της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και άλλων χωρών, κάτι που θα είναι ένα αποδεκτό τίμημα για «το εισιτήριο εξόδου» τους από το ευρώ.
Τρίτον, θα πρέπει να υπάρξει μία νέα ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα που θα βασίζεται στη γερμανική κεντρική τράπεζα (Bundesbank) και θα προεδρεύεται κατά προτίμηση από μη Γερμανό, ενώ το νέο νόμισμα δεν πρέπει να ονομασθεί γερμανικό μάρκο.
Τέταρτον, η διαδικασία ένταξης στη νέα νομισματική ένωση θα είναι παρεμφερής με αυτή που ισχύει για το ευρώ.
Όπως τονίζει ο Χένκελ, το σχέδιο δεν θα είναι εύκολο, αλλά θεωρεί ότι αυτό που προέχει είναι να σωθεί η Ευρώπη, όχι το ευρώ. Αυτό, προσθέτει, απαιτεί πεποίθηση και κυρίως θάρρος από την καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ. Παραδόξως, συνεχίζει, βοήθεια για το σχέδιο αυτό θα μπορούσε να έρθει από το Νότο της Ευρώπης, όπου οι ψηφοφόροι έχουν κουραστεί από τα μαθήματα της κυρίας Μέρκελ για το τι πρέπει να κάνουν.
Τόσο για το Βορρά όσο και για τον Νότο, καταλήγει το άρθρο, ένα τέλος με δυσκολίες είναι καλύτερο από δυσκολίες χωρίς τέλος.