Αυτή η ιστορία δεν έγινε πρώτο θέμα στις εφημερίδες. Πρώτον, επειδή δεν έχει σεξ. Δεύτερον, επειδή οι πρωταγωνιστές της δεν είναι γνωστοί. Τρίτον, επειδή η χώρα στην οποία εκτυλίσσεται δεν είναι η συντηρητική Αμερική αλλά η προοδευτική Σουηδία. Τηρουμένων των αναλογιών, όμως, η περιπέτεια του Τζοβάνι Κολαζάντε, ενός δημοτικού συμβούλου της Κεντροδεξιάς στην Κανόζα ντι Πούλια, έχει αρκετά κοινά σημεία με την υπόθεση Ντομινίκ Στρος-Καν.

Σύμφωνα με τα Νέα, την περασμένη Τρίτη, ο 46χρονος Κολαζάντε επρόκειτο να ξεκινήσει από τη Στοκχόλμη με τη γυναίκα του και τους δύο γιους του για μια κρουαζιέρα στα φιορδ. Πρώτα όμως είπαν να τσιμπήσουν σε ένα εστιατόριο. Ο ένας γιος, 12 ετών, δεν συμφώνησε με την επιλογή. Και αρνήθηκε να μπει μέσα. Ο πατέρας θύμωσε. Και σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, τράβηξε δύο χαστούκια στο παιδί στη μέση του δρόμου. Ο ίδιος αρνείται ότι σήκωσε χέρι. Παρ\’ όλα αυτά, συνελήφθη και κλείστηκε για ένα 48ωρο στη φυλακή χωρίς να του επιτραπεί να επικοινωνήσει ούτε με τη γυναίκα του ούτε με τον δικηγόρο του. Η δίκη του θα γίνει στις 6 Σεπτεμβρίου. Και ο ίδιος αρνείται να μιλήσει μέχρι τότε, φοβούμενος πως οτιδήποτε πει μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον του.

Είναι λογικό για δύο χαστούκια να περάσεις δύο νύχτες σε ένα κελί και να κινδυνεύεις να καταδικαστείς σε φυλάκιση δύο ετών για κακοποίηση; Για τους Σουηδούς, ναι. Η Σουηδία ήταν η πρώτη χώρα που το 1979 απαγόρευσε κάθε είδος σωματικής βίας εναντίον παιδιών είτε στο σχολείο είτε στο σπίτι (και φυσικά στον δρόμο!). Ακολούθησαν άλλες 26. Στην Ιταλία, πάλι, ένας στους τέσσερις γονείς αναγνωρίζει πως δεν διστάζει να καταφύγει στα χαστούκια ή τις ξυλιές στον πισινό για να τιμωρήσει ένα άτακτο παιδί (στην Ελλάδα, το ποσοστό αυτό ξεπερνά το 50%). Χωρίς κίνδυνο να συλληφθεί: στη χώρα αυτή, και σε πολλές άλλες, απαγορεύεται το ξύλο στο σχολείο, όχι όμως και στο σπίτι! Υπάρχει, τέλος, και μία σειρά χωρών όπου επιτρέπεται απολύτως – αν δεν ενθαρρύνεται κιόλας – ο ραβδισμός των μαθητών στο σχολείο…

Στην εποχή μας; Στην εποχή μας. Ενα από τα πιο συνηθισμένα επιχειρήματα που ακούγονται ακόμη και σήμερα είναι ότι ένα χαστούκι δεν έκανε ποτέ κακό σε κανέναν. Οταν μάλιστα δεν γίνεται κατάχρηση, μπορεί να κάνει και καλό. Αλλωστε, άμα ένα παιδί δεν βάζει μυαλό όταν του φέρεσαι με το καλό, τι μένει εκτός από το ξύλο; Λάθος, απαντά ο ιταλός ψυχοθεραπευτής Φούλβιο Σκάπαρο με παρέμβασή του στην Κοριέρε ντέλα Σέρα. Η σωματική βία, όταν δεν ασκείται εν θερμώ για λόγους ασφαλείας του παιδιού, είναι εξευτελιστική τόσο γι\’ αυτόν που την υφίσταται όσο και για εκείνον που την ασκεί. Δεν αρκεί ασφαλώς ένας νόμος για να αλλάξει μια βαθιά ριζωμένη κουλτούρα. Από κάπου όμως πρέπει κανείς να αρχίσει.