Ήταν πράγματι μια ιστορική μέρα. Θα καταγραφεί σε κάποιο κεφάλαιο της μεταπολιτευτικής Ιστορίας. Εκεί, προς το τέλος. Στην παρακμή. Με αληθινούς πρωταγωνιστές, όχι τους φερόμενους ως «εμπλεκόμενους». Αλλά αυτούς που επιχείρησαν να σχεδιάσουν μια άλλη πολιτική πραγματικότητα. Στα όρια της καθεστωτικής λογικής. Της δικής τους.
Τις πρώτες πρωινές ώρες της περασμένης Πέμπτης η Βουλή αποφάσισε, κατά πλειοψηφία, την έναρξη της διαδικασίας παραπομπής για τέσσερα ατιμωτικά αδικήματα δύο Πρωθυπουργών και οχτώ κορυφαίων Υπουργών.
Τα στοιχεία; Ψελλίσματα! Φληναφήματα! Φαντασιώσεις! Κραυγαλέες ψευδολογίες και ψευδολογήματα! Χυδαίοι υπαινιγμοί, χωρίς ούτε μια απόδειξη! Ασυνάρτητοι και αντιφατικοί ισχυρισμοί! Ποιών; Τριών «κουκουλοφόρων», που τους γνωρίζει ακόμα και ο πιο γραφικός υπουργός της σημερινής κυβέρνησης! Αυτός, που έχει μετατρέψει το δημόσιο βήμα σε οχετό ύβρεων και άνανδρων επιθέσεων κατά δικαίων και αδίκων.
Νομίζω ότι μπορούμε πια να αξιολογήσουμε και να αποτιμήσουμε και την απόφαση και τη συζήτηση που προηγήθηκε. Και ό,τι προηγήθηκε.
Πρώτο σημείο. Είναι πια βέβαιο η κυβέρνηση έχει «οργανώσει» ακόμα και το τελευταίο στάδιο σε μια συνολική προσπάθεια για να γαντζωθεί στην εξουσία ή να μείνει στην επιφάνεια του πολιτικού συστήματος. Η κυβέρνηση; Μια ομάδα στα «υπόγεια του Μαξίμου» με «παρατρεχάμενους» και «κολαούζους». Και το «οργάνωσε» χωρίς αρχές, χωρίς κανόνες, με ξεχειλίζουσα χυδαιότητα και αναδυόμενη «θεσμική» βρομιά. Με κουκούλες και ψευδομάρτυρες. Και, για να κρατήσει κοντά της την κοινοβουλευτική της ομάδα, μεταδίδει στους βουλευτές της, δήθεν, αποκαλυπτικά στοιχεία από τη δικογραφία. Αν τα είχε, πριν αποσταλεί η δικογραφία στη Βουλή, όφειλε να τα είχε αποστείλει απευθείας. Και όχι να τα περιφέρει στους ορόφους του Μαξίμου. Γιατί, τότε, τα κρατά; Θέλει, μήπως, να τα αξιολογήσει παραμορφώνοντάς τα; Και αν δεν τα είχε, ούτε τα έχει (γεγονός, που είναι και το πιο πιθανό), τότε εξαπατά. Όχι μόνο τους δικούς της βουλευτές, που αρκετοί είναι έντιμοι. Ολόκληρο τον ελληνικό λαό.
Δεύτερο σημείο. Και τα στοιχεία, που απέστειλε και οι βουλευτές που βρύχονταν ήταν απογοητευτικοί. Ακόμα και ο ίδιος ο Τσίπρας! Λάσπη, χωρίς στοιχεία. Οι «κουκούλες», δεν αρκούν. Οι «αγοραίες» εκφράσεις προκαλούν αρνητικά συναισθήματα και αντιδράσεις ανάμεσα και στους δικούς τους. Ακραία διχαστικός λόγος, χωρίς πρόταση εξόδου. Απλώς, δεν τους νοιάζει. Πολύ λίγα πράγματα έχουν να τους πουν η λέξη «πατρίδα». Οι λέξεις «δημόσιο συμφέρον» και «λαός». Ο Τσίπρας, μάλιστα, τον είχε αποκαλέσει «όχλο».
Τρίτο σημείο. Βασικός στόχος τους είναι η δημιουργία κλίματος πόλωσης, ως αφετηρία για την όποια διαδρομή μέχρι τις εκλογές. Τις οποίες, προφανώς, θα χάσουν. Όπως αποδείχθηκε από το εκλογικό νομοσχέδιο, που ψήφισαν πριν από καιρό, δεν τους ενδιαφέρει η δημιουργία συνθηκών σταθερών κυβερνήσεων. Θέλουν επαναλαμβανόμενες εκλογές σε τακτά, σύντομα χρονικά διαστήματα. Και, έτσι, για να επιβιώσουν, μοιραίοι, άβουλοι και ασήμαντοι μέσα σ’ ένα κλίμα πολιτικής και κοινωνικής θολούρας και ιδεολογικής σύγχυσης. Δεν τους νοιάζει. Αρκεί να πάει η χώρα πίσω. Στα χρόνια του μετεμφυλιακού κράτους. Με αντι-συγκεντρώσεις και κουκούλες. Και αυτή τη φορά. Αλλά με αυτούς και κάποια «παρεάκια» τους, που θα τις οργανώνουν. Και με τις «κουκούλες» να τις μοιράζονται μεταξύ τους.
Τέταρτο σημείο. Η απόφαση, η συζήτηση που προηγήθηκε και ό,τι προηγήθηκε της συζήτησης, αποκάλυψαν την έναρξη βαθιών οργανωτικών και ιδεολογικών ζυμώσεων στο χώρο της συντηρητικής παράταξης. Επιβεβαιώθηκαν, αυτή τη φορά με ατράνταχτα στοιχεία, οι υπόγειες διαδρομές ανάμεσα στον Κώστα Καραμανλή και τον Αλέξη Τσίπρα. Δεν περιορίζονται μόνο στο δανεισμό προσώπων, μερικά απ’ τα οποία έχουν «περίεργες» διαδρομές. Το τεχνητό σιωπητήριο, που έχει επιβάλει ο Κώστας Καραμανλής στον εαυτό του και στους πολύ δικούς του ανθρώπους, για όσα ανομήματα διέπραξε αυτός σε βάρος του Δημοσίου και του Ελληνικού Λαού, έχει μια προσωρινή ανταμοιβή. Την προσωρινή απαλλαγή του από τις τεράστιες πολιτικές ευθύνες του, όχι μόνο για τον γενικό δημοσιονομικό εκτροχιασμό. Η κραιπάλη στις φαρμακευτικές δαπάνες, αλήθεια ποιόν αφορά; Σε ποιανού την πρωθυπουργική θητεία συνέβησαν;
Πέμπτο σημείο. Κορυφαίος ομιλητής αναδείχθηκε ο Τάκης Πικραμένος. Επίτιμος Προέδρος του Συμβουλίου Επικρατείας, ενός θεμελιώδους θεσμού Κράτους – Δικαίου και Δημοκρατίας. Εν ενεργεία δικαστής ανέλαβε, σύμφωνα με το Σύνταγμα, τα καθήκοντα του πρώτου πολίτη της χώρα. Παρέλαβε μια χώρα με άθλιες σχέσεις με τους δανειστές, με καθημερινές αναλήψεις από τα ATM, με πανικόβλητη φυγή κεφαλαίων και περιπετειώδη ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών. Αυτή τη χώρα, αυτός, ο άτεγκτος Δικαστής, την οδήγησε σε ομαλές εκλογές. Τις ίδιες ώρες, που ο Αλέξης Τσίπρας κραύγαζε ενώπιον παραληρούντων συντρόφων του και παραληρηματικών μειοψηφιών, πως «το ευρώ δεν είναι ταμπού», λίγο πριν διαλύσουν τη χώρα. Μαζί με τους ψευδοπαλικαρισμούς της πιο αποκρουστικής «ακροδεξιάς». Ο Τάκης Πικραμένος, με ξεχωριστή θεσμική και προσωπική αξιοπρέπεια τους ξεγύμνωσε. Τους αφαίρεσε και το τελευταίο ένδυμα της όποιας αιδούς διαθέτουν. Δεν στρέφονται απλά, τους είπε, εναντίον ενός Πρωθυπουργού, αλλά εναντίον του πρώτου εν ενεργεία Δικαστή της χώρας.
Έκτο σημείο. Αδιαφορούν για τις συνέπειες σε βάρος των θεσμών. Αναφέρονται υποκριτικά στη Δικαιοσύνη, όταν, μόλις προηγουμένως, έχουν καθυβρίσει και ρίξει τόνους λάσπης στο Συμβούλιο της Επικρατείας και πιο γενικά στο σύνολο της Δικαιοσύνης. Χωρίς να ξεχνάμε τους φανερούς και υπόγειους εκβιασμούς, που ασκούν σε βάρος των ανώτατων Δικαστών. Χωρίς να ξεχνάμε τις ολοφάνερα καταχρήσεις εξουσίας, με τις οποίες βαραίνουν τη συνείδηση ορισμένων Δικαστικών λειτουργών, που υπηρετούν απροκάλυπτα. Και χωρίς να σβήνουμε από τη μνήμη μας όλες τις καταγγελίες των συλλογικών και αιρετών οργάνων όλων των δικαστικών ενώσεων, όλων των κλάδων της Δικαιοσύνης.
Πρώτο Θέμα, Blogs, Σάββατο, 24.02.2018