Έχοντας πολλές φορές αναφερθεί στο αδιέξοδο του συνταξιοδοτικού μας συστήματος ένιωσα πραγματική θλίψη στο θέαμα ηλικιωμένων ανθρώπων που αισθανόμενοι το δίκιο να τους πνίγει βγαίνουν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για την κατάσταση τους. Για διεκδικήσεις δεν συζητάμε, καθώς οι συνταξιούχοι είναι η κατηγορία εκείνη που δεν έχει διεκδικητικά όπλα. Παίρνει ότι της δίνουν. Αντίθετα, είναι η ομάδα εκείνη που έχοντας για δεκαετίες βιώσει υποσχέσεις και υποσχέσεις πολιτικών έχει (ή θα έπρεπε να έχει) και τη μεγαλύτερη ωριμότητα να διακρίνει το ατελέσφορο του λαϊκισμού.
Οι συνταξιούχοι είναι (μετά τους άνεργους) οι μεγάλοι χαμένοι της κρίσης, ο θυμός λοιπόν που νιώθουν για τους πολιτικούς που τους «πρόδωσαν» είναι αν μη τι άλλο δικαιολογημένος. Για να είναι δίκαιοι όμως τον ίδιο θυμό θα πρέπει να επιφυλάσσουν και για τους συνδικαλιστές τους, αυτούς που τόσα χρόνια γυρνούσαν «τροπαιοφόροι» από τα υπουργικά γραφεία. Δεν θέλω να χάσω το δάσος κοιτώντας μόνο το δέντρο των ρυθμίσεων που δεν ίσχυαν για όλους, το βασικό είναι ότι κανένας δεν εξήγησε στους ανθρώπους αυτούς πως τα χρήματα που πλήρωναν για ασφαλιστικές εισφορές δεν προορίζονταν για αυτούς αλλά για τις συντάξεις των τότε συνταξιούχων! Πίστευαν πως όταν ερχόταν η ώρα της δικής τους συνταξιοδότησης νεότεροι εργαζόμενοι θα έκαναν ότι και αυτοί για τους προηγούμενους. Κανένας φυσικά δεν υπολόγιζε ότι τεντώνοντας τόσο το σκοινί υπήρχε ο κίνδυνος να σπάσει…
Ανεξάρτητα από τη φλυαρία της «καθαρής» ή όχι εξόδου από τα μνημόνια, όλοι γνωρίζουμε πως οι ανέμελες ημέρες που οι πολιτικοί μας έκαναν ότι ήθελαν τελείωσαν. Αυτός είναι και ο λόγος που οι σημερινοί κυβερνώντες κάνουν «ηρωικές» δηλώσεις τη μια ημέρα και λουφάζουν την επόμενη. Αυτό φυσικά δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε με την επόμενη κυβέρνηση (για όποιον έχει ακόμα όνειρα…). Η Ελλάδα θα είναι υπό αυστηρή επίβλεψη των οικονομικών της έως ότου αποπληρώσει το 75% των δανείων που έλαβε, δηλαδή ποτέ, αρκετά λοιπόν με τα παραμύθια των πολιτικών. Η συνταξιοδοτική δαπάνη είναι συνδεδεμένη με το μέγεθος του ΑΕΠ και δεν μπορεί να υπερβαίνει το 15% αυτού, για να ανέβει λοιπόν η δαπάνη πρέπει να ανέβει και το ΑΕΠ. Η άνοδος του ακαθάριστου προϊόντος (εφόσον ο αριθμός των συνταξιούχων παραμένει σταθερός) δεν θα αυξήσει μονάχα το εισόδημα των συνταξιούχων, αλλά θα έχει πολλαπλές ευεργετικές επιπτώσεις στην οικονομία, ή για το θέσουμε διαφορετικά, τα παιδιά των συνταξιούχων θα βρίσκουν ευκολότερα δουλειά.
Τα βήματα για να προσελκύσουμε επενδύσεις να γνωρίζουμε όλοι, το θέμα είναι ποιος μπορεί να τα κάνει. Μείωση γραφειοκρατίας, φορολογίας, ασφαλιστικών εισφορών, ταχύτητα απονομής δικαιοσύνης και πάνω απ όλα, αποκατάσταση αισθήματος εμπιστοσύνης. Αυτά πρέπει να είναι και τα κριτήρια επιλογής του επόμενου ηγέτη της χώρας. Ο θυμός δε βοηθάει κανέναν.
- Ο Κώστας Ν. Πολυχρονάκης είναι Director of Operations
www.polefl.gr
[email protected]