Περιττές οι συγκινήσεις. Σιδεροκέφαλο να είναι, και κάθε κεράκι που θα σβήνει, να συνεπάγεται ότι έχει έρθει ένα βήμα πιο κοντά στο πως το ονειρεύονται και φιλοδοξούν να το δουν οι εμπνευστές του.

Η προσπάθεια αυτή ωστόσο, έχει και ένα πρόσθετο ενδιαφέρον, για όσους από εμάς συμμετέχουμε εθελοντικά: Τη διαφορά φιλοσοφίας ανάμεσα στο πως είναι η δημοσιογραφία στην Ελλάδα, και στο πως… θα μπορούσε να είναι.

Στην ίδια κοινωνία ζούμε όλοι, και κατανοούμε ότι έχουμε τη δημοσιογραφία που μας αξίζει. Ημιμάθεια, προσωπικά συμπλέγματα, βουλιμία για ό, τι έχει σχέση με την εξουσία και τους «λειτουργούς» της. Όσο για την αλήθεια, ο καθένας έχει… τη δική του εκδοχή, ανάλογα με το «μαγαζί» στο οποίο βρίσκεται κάθε φορά.

Δυστυχώς, η δημοσιογραφία στην Ελλάδα, με τις αυτονόητες, λιγοστές και κατά συνέπεια χαμένες από χέρι εξαιρέσεις λειτούργησε περίπου σαν τον «Cern» για το εθνικό κατάντημα που ζούμε. Επιτάχυνε σε υπερθετικό βαθμό τη σήψη και τη διαφθορά.

Όλα αυτά συνέβησαν γιατί οι περισσότεροι έγιναν δημοσιογράφοι… από ανάγκη, και μάλιστα βιοποριστική. Όχι επειδή ήθελαν να υπηρετήσουν την ορθή ενημέρωση της κοινωνίας, ούτε να ανακαλύψουν την αλήθεια. Αλλά επειδή ήθελαν να γίνουν μέρος του συστήματος. Να παρεμβαίνουν στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Να είναι ομοτράπεζοι των ισχυρών, είτε πρόκειται για πολιτικούς, είτε για επιχειρηματίες. Πολλοί δεν διστάζουν ακόμη και… μαντινάδες να πουν, αν τους το ζητήσουν τα «αφεντικά». Που μπορεί την επόμενη ημέρα… να είναι άλλα.

Αυτή η ελλιπής γνωστική κατάρτιση του δημοσιογραφικού κόσμου, οδήγησε στο φαινόμενα κερδοσκοπισμού και… αρπαχτών που όλοι έχουμε διαπιστώσει γύρω μας. Δυστυχώς, τις συνέπειες τις υφίσταται και ο ίδιος ο δημοσιογραφικός κόσμος, μιας και… πόσο άραγε θα μπορούσε να αντέξει ο «αέρας» που περιέβαλε τα δήθεν «υγιή μαγαζιά».

Δυστυχώς, ενώ η χώρα έχει επειγόντως ανάγκη από «καθαρό αέρα», δηλαδή από νέες συμπεριφορές και νοοτροπίες και στον χώρο της δημοσιογραφίας, βλέπουμε τα φαινόμενα… κολλήματος στην καρέκλα, την πένα, το μικρόφωνο, την οθόνη, από τους ίδιους «λειτουργούς» των media. Οι ίδιοι άνθρωποι, οι ίδιες ξεπερασμένες ιδέες, μπλα, μπλα, μπλα.

Και πόσο τραγικό είναι, αντί να παραμερίσουν επιτέλους, να προσπαθούν να… κακοποιήσουν το διαδίκτυο, τα social media, κάθε σύγχρονη μορφή διαδραστικής ενημέρωσης. Να προσπαθούν να τραβήξουν χαλινάρι στη φυσική ανάγκη της κοινωνίας να τρέξει προς ένα καλύτερο μέλλον.

Αρκετά. Πρόκειται για τους «δήθεν» και τους «καθωσπρέπει», που αντί να ελέγχουν την εξουσία, βγαίνουν για… δείπνα μαζί της, πηγαίνουν μαζί της διακοπές, τηλεφωνούν στους πολιτικούς μετά από μια τηλεοπτική εμφάνιση ή μετά από μια γραπτή συνέντευξή τους, για να τους πουν… πόσο εξαιρετικοί ήταν. Και πόσο ο κόσμος τους πιστεύει…

Νίκος Μουντάκης