20 Σεπτεμβρίου, 2011 | 16:07

Σ΄ αυτό το άρθρο δεν θα ασχοληθούμε με τα νέα μέτρα. Άλλωστε δεν έχει και καμία ιδιαίτερη σημασία.

Είναι καιρός να κάνουμε την αυτοκριτική μας, αν και έχουμε αργήσει χαρακτηριστικά, ως λαός και ως κοινωνία.

Δυστυχώς είμαστε ανήμποροι όπως αποδεικνύουν οι καιροί, να διαφυλάξουμε ότι, και όσα κληρονομήσαμε ως αρχές, αρετές, κουλτούρα και πολιτισμός. Ακόμα , ακόμα και αυτή τη Δημοκρατία που κληρονομήσαμε τη \”βιάσαμε\”.

Δεν μπορούμε να προστατεύσουμε καν,  την ίδια την αξιοπρέπεια μας. Είμαστε, ή καλύτερα γίναμε, μια κοινωνία, ένας λαός, που τον χαρακτηρίζει ο ατομικισμός και η έλλειψη κουλτούρας και παιδείας.

Και γι αυτό, δεν αντιστεκόμαστε, σε ότι και όσα μας επιβάλουν ή μας στερούν. Δεν αντιδρούμε, όχι για να αντιδράσουμε, αλλά για να φανούμε αντάξιοι της ιστορίας και των αγώνων των προγόνων μας.

Δεν μάθαμε να ζούμε ουσιαστικά ελεύθεροι. Γίναμε- καταντήσαμε, σκλάβοι των \”αναγκών\” μας. Ανίκανοι να σπάσουμε αυτά τα δεσμά, με τα οποία μόνοι φυλακιστήκαμε. Γενιά απαίδευτη, απαίδευτων,  αμόρφωτων ατόμων.

Τι να περιμένουν οι νεώτεροι από εμάς; Μα για την ώρα τίποτε απολύτως… Το μόνο για το οποίο μπορούμε να ευχόμαστε ( αν ακόμα το κάνουμε αυτό, βυθισμένοι στη μακαριότητα μας) είναι να μην κληρονομήσουν τη νοσηρή μας απάθεια. Και να αλλάξουν ότι τους παραδίδουμε!

Να συνεχίσουν να ονειρεύονται και να μάθουν να αγωνίζονται.