Παραδόξως δεν έχει να κάνει με τη μελωδία, αλλά η όλη αντιμετώπιση στηρίζεται στο ρυθμό, λένε οι ερευνητές από το Max Planck Institute στη Γερμανία. Διαπιστώθηκε, λοιπόν, ότι στοίχοι τραγουδιών που είναι οικείοι στο άτομο, καθώς και στερεότυπες φράσεις που εκφέρονται ρυθμικά, έχουν ισχυρό αντίκτυπο στην άρθρωση, ανεξάρτητα από το εάν ο ενδιαφερόμενος τις πει τραγουδιστά ή όχι.
Τα αποτελέσματα αυτά, φαίνεται ότι μπορούν να ανοίξουν το δρόμο και σε νέες θεραπείες για διαταραχές της ομιλίας, ενώ ακόμα και μικρό κέρδος στην ικανότητα κάποιου να μιλήσει, μπορεί να σημαίνει πάρα πολλά για ασθενείς που έχουν ακόμα και χρόνια που δεν είναι σε θέση να μιλήσουν.
Η ομάδα των ερευνητών μελέτησε άτομα που είχαν υποστεί εγκεφαλικό στην αριστερή πλευρά του εγκεφάλου, με αποτέλεσμα να καταστραφούν περιοχές υπεύθυνες για το λόγο, οδηγώντας σε δυσκολίες στην ομιλία. Αρχικά οι ασθενείς παρουσίαζαν πρόβλημα στο να μιλάνε, αλλά μπορούσαν να τραγουδήσουν ολόκληρα κείμενα με σχετική ευφράδεια!
Με τη συνεχή εξάσκηση στο τραγούδι, θεωρήθηκε ότι θα ενισχύονταν κάποιες περιοχές του δεξιού (χωρίς βλάβη) εγκεφαλικού ημισφαιρίου, το οποίο θα «αναλάμβανε» πλέον τα «χρέη» του αριστερού σε σχέση με την ομιλία. Και πράγματι, η έρευνα έδειξε ότι συμβαίνουν τέτοιου είδους αλλαγές.
Επί του παρόντος, σύμφωνα με το zougla.gr, πραγματοποιούνται περαιτέρω μελέτες ώστε να διαπιστωθεί ποιος είναι ο καλύτερος ρυθμός και ποιες οι στερεότυπες φράσεις που μπορούν να βοηθήσουν στη θεραπεία αποκατάστασης, ώστε η μέθοδος να βοηθήσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους με τέτοιο πρόβλημα.