«Εμείς οι Αμερικανοί αφήσαμε μια πολύ μικρή ομάδα ανθρώπων να ασκεί με μεγάλη δεξιοτεχνία μία από τις επτά θανάσιμες αμαρτίες», είπε «κι αυτή η αμαρτία, φυσικά, είναι η απληστία».
Τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, εξήγησε ο Μουρ, όταν μεγάλωνε στην πόλη Φλιντ, στο Μίσιγκαν, όπου υπήρχαν εργοστάσια της αυτοκινητοβιομηχανίας, οι πλούσιοι πλήρωναν υψηλούς φόρους, αλλά ζούσαν πολύ καλά. Ικανοποιητικά ζούσαν και οι όχι τόσο πλούσιοι, είχαν καλά σπίτια, δωρεάν παιδεία, εργασιακή ασφάλεια.
Δεν ισχύει το ίδιο σήμερα, είπε ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης και διερωτήθηκε, αναφερόμενος στα 46,2 εκατ. αμερικανών που ζουν στην ανέχεια: «Τι μας έπιασε στη διάρκεια των τελευταίων τριάντα ετών και δημιουργήσαμε μια κοινωνία που έχει τόση πολλή φτώχεια;»
«Πού το είπε ο Ιησούς ότι πρέπει να διώχνουμε ανθρώπους από τα σπίτια τους;», πρόσθεσε για τις εξώσεις ιδιοκτητών κατοικιών που δεν μπορούν να εξυπηρετούν τα δάνειά τους μετά το ξέσπασμα της κρίσης των στεγαστικών δανείων και την κρίση του 2008, «ή ότι δεν πρέπει να τους παρέχουμε υγειονομική κάλυψη, ή περίθαλψη όταν αρρωσταίνουν;»
«Το βασικό πρόβλημα δεν είναι το χρέος… χρειαζόμαστε δουλειές, δουλειές, δουλειές και δουλειές», είπε απαντώντας σε ερώτηση ενός φοιτητή για την οικονομική κρίση. Ερωτηθείς για το ζήτημα του ελέγχου των όπλων, είπε «δεν χρειάζεσαι πολυβόλο για να σκοτώσεις ένα ελάφι».
Το κεντρικό πολιτικό πρόβλημα, είπε ακόμα, είναι «ο καπιταλισμός του 21ου αιώνα», που πρέπει να αναμορφωθεί εντελώς.
«Δεν νομίζω ότι είναι αδύνατον… νομίζω όμως ότι θα χρειαστεί περισσότερη κυβέρνηση, με την έννοια του \”εμείς ο λαός\”, ώστε να διασφαλιστεί ότι η πίτα θα μοιραστεί δίκαια».
Επέκρινε επίσης τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, χρησιμοποιώντας μία μεταφορά από το αμερικάνικο φούτμπολ: «δεν μπορείς να παίζεις χάλια τρία ημίχρονα και να προσπαθείς να κερδίσεις στο τέλος».