Ζούμε μέρες οικονομικής εξαθλίωσης, προσωπικής απαξίωσης και κοινωνικής εξαχρείωσης. 

Στις μέρες αυτές υπάρχουν δύο τελευταία κομμάτια του εαυτού μας, όχι ακριβώς άθικτα, αλλά σίγουρα “καταφύγια” από αυτήν την απάνθρωπη πραγματικότητα που βιώνουμε.

Το ένα είναι το μυαλό μας. Όσο κι αν μας φορολογήσουν, όσο κι αν μας συκοφαντήσουν ως άχρηστους και τεμπέληδες, εμάς τους Έλληνες, όσο κι αν μας κάμψουν το ηθικό, το μυαλό μας θα είναι εδώ και θα δουλεύει. 

Θα καταγράφει, θα επεξεργάζεται, θα καταδικάζει, θα οραματίζεται την έξοδο από αυτό το εθνικό όνειδος. 

Το δεύτερο είναι το σπίτι μας, η οικογένειά μας, τα πρόσωπα, οι μυρωδιές, οι κουβέντες, τα χάδια, οι φωνές, η οικειότητα, η ασφάλεια που νιώθουμε μέσα στους τέσσερις τοίχους. Εκεί που, χρωστώντας ή όχι, δουλεύοντας ή όχι, πεινώντας ή καλοπερνώντας, είμαστε ΕΜΕΙΣ και η ΑΓΑΠΗ που τόσο έχουμε ανάγκη για να περάσουμε αυτή τη ζωή.

Αυτά τα καθίκια, αυτά τα ανδρείκελα με τα καλάσνικοφ – που χωρίς αυτά δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά ξευτιλισμένες φιγούρες – δεν έχουν δικαίωμα υπεράσπισης! Δεν με ενδιαφέρει τι πρεσβεύει η προβληματικότερη εξουσία στη χώρα μας, η δικαστική, η οποία φέρει για την κατάντια μας ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ όση ευθύνη έχουν οι πολιτικοί και οι φοροκλέπτες.

Τα καθίκια με τα καλάσνικοφ δεν μπορούν να τύχουν υπεράσπισης. Δεν αρκέστηκαν να παραβιάσουν το άβατο, δεν αρκέστηκαν να κλέψουν. Θέλησαν να καταρρακώσουν ανυποψίαστες ζωές, να πληγώσουν ανεπανόρθωτα ψυχές, να βγάλουν τον ψευτοανδρισμό τους από την προέκταση της κάνης του καλάσνικοφ στο πιο άχρηστο, μετά τον εγκέφαλό τους, όργανο που έχουν πάνω τους..

Τα καθίκια αυτά βίασαν μια μητέρα δίπλα στον άνδρα της και τα παιδιά της. Τα καθίκια αυτά δεν πρέπει να τύχουν οποιουδήποτε οίκτου.

Για τα καθίκια αυτά, πρέπει να ικανοποιηθεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα και όχι αυτό που – ερμηνευόμενο κατά το δοκούν – εκτιμάται ότι προβλέπει ο νομοθέτης. 

Να δείξει, επιτέλους, η Δικαιοσύνη ό, τι μπορεί να λειτουργήσει στην ουσία κι όχι να κρύβεται πίσω από νομολογίες και βιβλία.

Στα καθίκια αυτά πρέπει να ξεσπάσει η οργή μιας ολόκληρης κοινωνίας. 

Και πιστέψτε με, δεν μου καίγεται καρφί για το ότι ήταν Αλβανοί! Αν ήταν Έλληνες, θα κατέβαινα για λιντσάρισμα και εγώ ο ίδιος στα Δικαστήρια…