Στις δηλώσεις του γενικού γραμματέα της Συμμαχίας τη Δευτέρα κατά την επίσκεψη στην Τρίπολη η οποία έβαλε και το συμβολικό τέλος στο «πετυχημένο κεφάλαιο στην ιστορία του ΝΑΤΟ» τόνισε ότι η Δύση και οι αντικανταφικοί «πετύχαμε μαζί, η Λιβύη από τη Βεγγάζη στη Μπρέγκα, από τη Μιζουράτα στα Δυτικά Όρη και την Τρίπολη είναι ελεύθερη».
Το ΝΑΤΟ έχει κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένο. Χωρίς να χάσει στρατιώτες και ελάχιστες απώλειες σε υλικό πέτυχε, έστω και σε μεγαλύτερο από τον αναμενόμενο χρόνοι το σκοπό του. Κατέγραψε όμως στο εσωτερικό του αρκετές διαφωνίες για το ποιος θα έχει το πρόσταγμα των επιχειρήσεων αλλά και μία σαφή απόρριψη των χερσαίων επιχειρήσεων για να αποφευχθεί ένα νέο Ιράκ ή Αφγανιστάν.
Η πρώτη περίοδος σφοδρών βομβαρδισμών δεν φαίνεται να έκαμψε σημαντικά τις δυνάμεις του Καντάφι ενώ ούτε και ο ενθουσιασμός των στρατιωτικά άπειρων αντικανταφικών αρκούσε να τους δώσει τη δυνατότητα να επικρατήσουν επί του εδάφους.
Το αδιέξοδο ήταν ορατό και η Δύση επένδυσε στην αργή φθορά του πολιορκημένου λιβυκού στρατού του και στη λιποταξία των συνεργατών του Καντάφι ο οποίος από τις αρχές του καλοκαιριού ήταν πρακτικά εξαφανισμένος, προφανώς στα υπόγεια του οχυρού του. Μετά από αρκετές διακυμάνσεις, στις αρχές Σεπτεμβρίου η πρωτεύουσα Τρίπολη έπεσε στα χέρια του αναγνωρισμένου και υποστηριζόμενου διεθνώς Εθνικού Συμβουλίου.
Το τέλος του πολέμου αλλά περισσότερο το αιματηρό και υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες τέλος του ίδιου του Καντάφι τον Οκτώβριο έδειξαν καθαρά σε όλους ότι ο εμφύλιος πόλεμος είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός εμφύλιου: δολοφονίες αμάχων, βιασμοί, εκτοπισμοί για πολιτικούς λόγους, μεγάλη αν όχι μαζική παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και από τις δύο πλευρές-περισσότερο ίσως από τους καθεστωτικούς.
Με τον Καντάφι πλέον νεκρό, τα παιδιά του και τους συνεργάτες του νεκρούς, (αυτό)εξόριστους ή στην φυλακή, η Λιβύη πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να γίνει μία πολιτικά και κοινωνικά σταθερή χώρα για να μην επιβαρυνθεί και άλλο μία ήδη εύθραυστη περιοχή.
Όπως αναφέρει και το in.gr, η νέα κυβέρνηση εξέλεξε ήδη νέο πρωθυπουργό (τον Αμπντέλ αλ Κιμπ που θα αντικαταστήσει τον Μαχμούντ Τζιμπρίλ) και ετοιμάζεται για την διεξαγωγή εκλογών μέσα στο 2012. Τα πρώτα δείγματα δείχνουν μία συμπόρευση με τη Δύση σε συνδυασμό με ένα λιγότερο μετριοπαθές ισλάμ, στα πρότυπα της Τυνησίας. Το πώς θα γίνει αυτό μακροπρόθεσμα αποδεκτό από τη Δύση παραμένει άγνωστο όπως και το αν εξαιτίας του θα ανακύψουν νέα προβλήματα.