ΜΥΘΟΣ
Κατά γενική ομολογία, όταν ένα άτομο αντιμετωπίζει προβλήματα υπερφαγίας ή παχυσαρκίας, θα πρέπει να συνηθίσει σε ένα τρόπο ζωής όπου θα στερείται πολλές αγαπημένες τροφές και θα πρέπει να αποκτήσει μια πιο αυστηρή σχέση με το φαγητό. Η ψυχολογία έρχεται να μας πει ακριβώς το αντίθετο. Η Susie Orbach, αναγνωρισμένη ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας σε θέματα που αφορούν την υπερφαγία και την παχυσαρκία, υποστηρίζει ότι μια γυναίκα που τρώει υπερφαγικά, στην ουσία ποτέ δεν έχει επιτρέψει στον εαυτό της να φάει ελεύθερα αυτό που επιθυμεί.
Αντιθέτως αυτό που κάνει είναι να λέει και να σκέφτεται «Είμαι πολύ παχιά, θα πρέπει να κόψω πολλά από αυτά που τρώω». Με τον τρόπο αυτό υποβάλετε σε εξαντλητικές-στερητικές δίαιτες, που είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον να τηρήσει για πολύ. Πολύ σύντομα λοιπόν η δίαιτα διακόπτεται από υπερφαγικά επεισόδια, και έτσι απογοητευμένη από τον εαυτό της πείθεται ότι δε θα τα καταφέρει ποτέ, και παραιτήται σε μια χαοτική διατροφή.
Πολλές γυναίκες μάλιστα είναι ήδη τόσο απογοητευμένες που έχουν παραιτηθεί εντελώς. Καμία όμως από αυτές τις στάσεις και συμπεριφορές απέναντι στο φαγητό δεν είναι υγειής και ισορροπημένη.
Όταν μια γυναίκα νιώθει τόσες ενοχές απέναντι στο φαγητό, στην ουσία δεν είναι σε επαφή με τις ανάγκες της, και όταν οι ανάγκες δεν καλύπτονται ο οργανισμός μας αναζητά τρόπους πέρα από το έλεγχο μας να τις καλύψει. Έτσι αναπόφευκτα οδηγούμαστε στο επόμενο υπερφαγικό επεισόδιο η σε κάποια άλλη εξάρτηση. Πάρα πολλοί ψυχολόγοι μάλιστα υποστηρίζουν ότι οι γυναίκες που δεν έχουν έλεγχο στο φαγητό, δυσκολεύονται γενικότερα να ακούσουν τις ανάγκες τους, συναισθηματικές και σωματικές, και πολλές από αυτές έχουν παραμείνει ακάλυπτες.
Με αυτό τον τρόπο λοιπόν δεν καταλήγουμε στο ότι ένα παχύσαρκο άτομο πρέπει να συνεχίσει να καταναλώνει μεγάλη ποσότητα φαγητού, αλλά ούτε και στο ότι θα πρέπει να καταπνίξει τις φυσιολογικές του ανάγκες για το φαγητό. Θέλουμε απλά να δείξουμε ότι όλες αυτές οι στάσεις (υπερφαγία-ενοχές-στέρηση-υπερφαγία) είναι αναπόσπαστα μέρη του ίδιου φαύλου κύκλου της υπερφαγίας και ότι εφόσον το φαγητό είναι πηγή ζωής δε θα πρέπει να αποφεύγεται αλλά αντίθετα να μάθουμε να το απολαμβάνουμε.
Όταν μάθουμε να απολαμβάνουμε το φαγητό, είμαστε πολύ περισσότερο σε θέση να το ελέγξουμε. Ένας οργανισμός που μπορεί να ακούσει τόσο τις σωματικές αλλά και ψυχολογικές του ανάγκες, δεν έχει λόγο να βγει εκτός ελέγχου.
Κάλλια Μανιώρου
Συμβουλευτικός Ψυχολόγος MSc