Ως ένα σημείο, λοιπόν, ο θυμός, είναι απαραίτητος για την επιβίωση του οργανισμού. Η διαβάθμιση της εντάσης του, ποικίλει από την ήπια αναστάτωση ως την έντονη οργή. Λόγω του ότι είναι το συναίσθημα, που έχουμε μάθει να ανεχόμαστε λιγότερο απ’όλα, το θέμα της έκφρασης του παραμένει λίγο θολό.
Συμβαίνει πολλές φορές να έχουμε νιώσει θυμό για κάποιον που μας πρόσβαλλε, μας πλήγωσε, μας ντρόπιασε..ακόμα μπορεί να έχουμε νιώσει θυμό και για τον ίδιο μας τον εαυτό που δεν αντιδράσαμε όπως θα θέλαμε ή όπως θα έπρεπε κάποιες στιγμές.
Αυτό ταυτόχρονα δε σημαίνει πως είναι βοηθητικό το να δρούμε ανεξέλεγκτα, μη υπολογίζοντας τον περίγυρο μας και να βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση αυτού που προσβάλλει, υποτιμά, κριτικάρει κλπ. Από την άλλη συμπεριφορές όπως η απώθηση και η καταπίεση του ή η αλλαγή κατεύθυνσης με ξεσπάσματα π.χ στο φαγητό ή το ποτό, πάλι δε βοηθούν .
Κάθε συναίσθημα μας, δεν είναι απαραίτητα καλό ή κακό, είναι κάτι που βιώνουμε. Αυτό για το οπόιο είμαστε υπεύθυνοι είναι το πώς διαχειριζόμαστε. Πολλές φορές συμβαίνει, άνθρωποι σε κατάσταση θυμού να τρώνε μεγαλύτερες ποσότητες, με μεγαλύτερη ταχύτητα και χωρίς να δίνουν σημασία στην ποιότητα της τροφής.
Το φαγητό «βοηθάει» το άτομο να καταπιέσει, να κουκουλώσει το δυσάρεστο συναίσθημα. Αυτό,όμως, έχει αποτέλεσμα να αποξενωθεί και να απομακρυνθεί τόσο από το περιβάλλον όσο και από τον ίδιο του τον εαυτό. Η αντιδραστική αυτή συμπεριφορά έχει στόχο να καταπραύνει την εσωτερική σύγκρουση που βιώνει το άτομο, μέσω της αποφυγής. Την ώρα που το άτομο καταπίνει την τροφή του, ταυτόχρονα προσπαθεί να «καταπιεί» και το συναίσθημα του. Βέβαια, το κουκούλωμα του συναισθήματος του θυμού δε σημαίνει ταυτόχρονα πως εξαφανίζεται.
Μπορεί να μην εξωτερικεύεται, στρέφεται όμως προς τα μέσα, με αποτέλεσμα να μην εκτονώνεται στο αρχικό του στάδιο. Όσο περισσότερος θυμός συσσωρεύεται, τόσο πιο έντονα γίνονται τα ξεσπάσματα, λόγω της ανάγκης επανάκτησης του αυτοελέγχου ο οποίος είναι ουσιαστικά επιφανειακός.
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε σε σχέση με το θυμό μας είναι να τον επεξεργαστούμε:
- Να μιλήσουμε για το τι είναι αυτό που μας θυμώνει.
- Να αναγνωρίσουμε και να αποδεκτούμε το συναίσθημα του θυμού.
- Χρειάζεται να βρούμε το πραγματικό συναίσθημα που υπάρχει πίσω από το θυμό.
- Χρησιμοποώντας το λόγο μας, να εκφράσουμε αυτό που έχουμε πραγματικά ανάγκη.
Ελευθερία Πολυζώη
Ψυχολόγος-Κοινωνιολόγος