Αυτός ο καφετζής που έριξε μπουνιά στον παιδεραστή έχει περίπου αναγορευτεί σε ήρωα, καθώς «έκανε περίπου αυτό που ήθελαν να κάνουν όλοι οι πολίτες». Και μάλιστα περίπου μεταφέραμε και την ευχή «να φάει κι άλλες στη φυλακή».

Όχι ότι δεν αξίζει παραδειγματική (ποινική) τιμωρία σε τέτοιες πράξεις, αλλά ο δράστης είναι ήδη στα χέρια των αρχών, η δικαιοσύνη αναμένεται να είναι αμείλικτη, και έχει ήδη αρθεί η ρήτρα της ανωνυμίας (με προφανείς επιπτώσεις στιγματισμού όχι μόνο του ίδιου αλλά και της συζύγου και των παιδιών του).

Προς τι λοιπόν οι μπουνιές, οι ευχές για ξύλο και οι ετυμηγορίες των γειτόνων για επαναφορά της θανατικής ποινής κτλ;

Νομίζω πως αυτός ο θυμός αυτός σκεπάζει λίγο και τις δικές μας ευθύνες:

Επειδή πέσαμε από τα σύννεφα που δεν είχαμε καταλάβει τίποτα αφού δεν ήμασταν πραγματικά κοντά στα παιδιά μας,

Επειδή μας συνεπήρε ο πρωταθλητισμός και το μόνο που μετρούσε ήταν να διακριθεί το παιδί και μέσα από αυτό και εμείς.

Δυστυχώς.

Μάριος Διονέλλης