Σύμφωνα με επιστημονική ομάδα του Κορεατικού Προηγμένου Ινστιτούτου Επιστημών Τεχνολογίας (KAIST- Korea Advanced Institute of Science and Technology), η οποία συνέταξε paper το οποίο δημοσιεύτηκε στο γερμανικό επιστημονικό περιοδικό Angewandte Chemie, η τεχνολογία που χρησιμοποιείται στις εικόνες αφής θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τον εντοπισμό βιολογικής/ μοριακής ύλης, κάτι που επί της παρούσης γίνεται με ιατρικά τεστ.
«Όλα ξεκίνησαν από την ιδέα ότι οι οθόνες αφής λειτουργούν αναγνωρίζοντας τα ηλεκτρονικά σημάδια από το άγγιγμα του δακτύλου, οπότε και η παρουσία συγκεκριμένων πρωτεϊνών και DNA θα μπορεί να αναγνωρίζεται επίσης» είπε ο Χιουν- γκιού Παρκ, που ηγήθηκε της ερευνητικής ομάδας μαζί με τον Μπιονγκ-γεόν Γουόν.
Οι οθόνες αφής σε smartphones, PDA και άλλες ηλεκτρονικές συσκευές λειτουργούν ανιχνεύοντας την ηλεκτρική δραστηριότητα στο σώμα του χρήστη. Βιοχημικά όπως οι πρωτεϊνες και τμήματα DNA φέρουν επίσης τα δικά τους ηλεκτρικά φορτία.
Σύμφωνα με το KAIST, τα πειράματα της ομάδας έδειξαν ότι οι οθόνες αφής μπορούν να αναγνωρίσουν την ύπαρξη και τη συγκέντρωση των τμημάτων DNA που βρίσκονται πάνω τους, ένα πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση της χρήσης (κάποια στιγμή στο μέλλον) των οθονών για ιατρικές εξετάσεις.
«Επιβεβαιώσαμε ότι οι οθόνες αφής είναι ικανές να αναγνωρίσουν μόρια DNA με ακρίβεια 100%, ακριβώς όπως κάνει ο ακριβός, ογκώδης συμβατικός ιατρικός εξοπλισμός, και πιστεύουμε ότι αντίστοιχα αποτελέσματα θα έχουμε και με τις πρωτεΐνες» δήλωσε ο Παρκ μιλώντας στο Reuters TV.
«Υπάρχουν πρωτεΐνες γνωστές στον ιατρικό κόσμο όπως αυτές που χρησιμοποιούνται για να διαγνώσουν τον καρκίνο του ήπατος, και θα μπορούσαμε να ελέγξουμε έτσι την κατάσταση του συκωτιού ενός ασθενούς» συμπλήρωσε.
Η ομάδα αναπτύσσει μία μέθοδο με χρήση συγκεκριμένων υλικών και στόχο τον εντοπισμών βιοχημικών ουσιών, η οποία θα επιτρέπει στις οθόνες αφής την αναγνώριση βιομοριακών υλικών.
Ωστόσο, η επιβεβαίωση των δυνατοτήτων αναγνώρισης υλικών από την οθόνη αφής πρόκειται μόνο για το πρώτο βήμα προς την εν λόγω κατεύθυνση. Από τη στιγμή που κανείς δεν θα έβαζε αίμα ή ούρα σε μία τέτοια θόνη, το δείγμα θα έπρεπε να τοποθετείται σε μία ταινία και στη συνέχεια θα ακολουθούσε μεταφορά των δεδομένων στο τηλέφωνο. «Η θέση και συγκέντρωση του δείγματος θα αναγνωριζόταν με τον ίδιο τρόπο που θα αναγνωριζόταν και το άγγιγμα ενός δαχτύλου» αναφέρει ο Παρκ. Προς το παρόν, δεν υπάρχουν λεπτομέρειες σχετικά με πιθανή χρονική στιγμή κυκλοφορίας τέτοιων διαγνωστικών εργαλείων.