Είναι ενθουσιασμένο και ανυπομονεί να ζήσει αυτή την εμπειρία. Σταδιακά, αυτό το άλλοτε ενεργητικό και γεμάτο θέληση ζωή αγόρι, αρχίζει να χάνει βάρος. Αν και έχει την ικανότητα να φροντίζει τον εαυτό του ένα μέρος του το αρνείται. Οι προφανείς και πιθανοί λόγοι πολλοί: από το ότι δεν προλαβαίνει να ψωνίσει και να μαγειρέψει, μέχρι το ότι δεν ξέρει ή δεν έχει χρήματα.
Τι συμβαίνει; Τι αισθάνεται να έχει χάσει; Tι θρηνεί; Ίσως το παιδικό του κομμάτι αντιστέκεται σε όλο αυτό και αναζητά τη μητρική φροντίδα. Όταν δεν υπάρχει κανείς να το φροντίσει, νιώθει πληγωμένο, θυμωμένο και δεν τρώει. Η νέα συνθήκη, της μετακόμισης, είχε ως αποτέλεσμα να χάσει τις παροχές που είχε και να θρηνεί γι’ αυτό με το συγκεκριμένο τρόπο.
Αν το άτομο αποδεχτεί αυτό το κομμάτι του(το παιδικό) και ότι η θλίψη του είναι κάτι σύνηθες και φυσιολογικό, θα ξεκινήσει να χαίρεται την ανεξαρτησία του και να απολαμβάνει την αίσθηση ευθύνης του εαυτού του.
Πολλές φορές η αλλαγή, είτε είναι ευχάριστη είτε όχι, συνοδεύεται από μια αίσθηση απώλειας. Κάτι αφήνουμε πίσω και κάτι παίρνουμε από τη νέα συνθήκη που βρισκόμαστε. Η απώλεια ανακινεί συναισθήματα θλίψης και ταραχής, αφού η νέα κατάσταση είναι πρωτόγνωρη και ανοίκεια. Το άτομο πολλές φορές καταφεύγει σε κάποια συμπεριφορά που του θυμίζει κάτι από την παλιά συνθήκη, έτσι ώστε να μπορεί να διαχειριστεί τα νέα δεδομένα.
Ελευθερία Πολυζώη
Κοινωνιολόγος- Ψυχολόγος