Το κείμενο που ακολουθεί δεν συντάχθηκε με τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Είναι η προσωπική μου άποψη. Θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη από τον συνάδελφό μου, για το γεγονός ότι εκμεταλλεύομαι την σελίδα μας για να εκφράσω μια προσωπική μου άποψη, για ένα λεπτό θέμα…
Το κείμενο συντάχθηκε αμέσως μετά το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας των βουλευτών για το 2ο Μνημόνιο.
Την Κυριακή το βράδυ (12/02/2012), ξημερώματα Δευτέρας (13/02/2012), οι Έλληνες βουλευτές ψήφισαν υπέρ των νέων μέτρων, υπέρ της λιτότητας κατά των μικρομεσαίων, Ελλήνων και μεταναστών. Δεν θα σταθώ στο αν έπραξαν σωστά.
Θέλω να πιστεύω ότι αποτράπηκε το χειρότερο σενάριο, για αυτό τον τόπο. Για αυτόν τον χιλιοπονεμένο και χιλιοπροδομένο τόπο.
Έχω την ανάγκη να πιστεύω ότι θα το παλέψουμε και αυτό. Έχω την ανάγκη να πιστεύω ότι κάτι καλό θα γίνει στο τέλος. Έχω την ανάγκη να πιστεύω ότι ο Ελληνικός λαός μαζί με τους μετανάστες, που ζουν στην Ελλάδα, θα βγουν νικητές!
Νιώθω, όμως, να είμαι γεμάτη από θυμό για την γενιά των γονιών μου! Γιατί δεν σεβάσθηκαν τον αγώνα και το αίμα που έχυσαν οι πατεράδες τους, οι παππούδες μας! Γιατί δεν νοιάστηκαν, ούτε για 1 λεπτό για τα παιδιά τους, ΕΜΑΣ!
Όλα αυτά τα χρόνια, σκεφτόντουσαν μόνο τον εαυτό τους, την θέση τους και το πορτοφόλι τους.
Οι μισοί απέκτησαν μια θέση και γέμισαν το πορτοφόλι τους και αγωνιούσαν να ‘κερδίσουν’ κι άλλο. Κάποιοι έγιναν επιχειρηματίες και κάποιοι άλλοι απέκτησαν, με μέσω –οι περισσότεροι- μια θέση στο δημόσιο.
Οι άλλοι μισοί, οι μεροκαματιάρηδες, θύμωναν με τους πρώτους, προσπαθούσαν να τους κοντράρουν στον τρόπο ζωής και ονειρεύονταν την στιγμή που θα γινόντουσαν επιχειρηματίες.
Επέτρεψαν σε όλους τους Βουλευτές που πέρασαν απ’ το Ελληνικό Κοινοβούλιο, να γεμίζουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους και να μην ενδιαφέρονται για τον λαό αυτής της Χώρας.
Είμαι θυμωμένη με την γενιά των γονιών μου, γιατί επέτρεψαν σε κάποιους να σκοτώσουν τα όνειρά μου!
Νιώθω απεριόριστο θυμό για όλους αυτούς, που έχουν τη δύναμη αλλά δεν απαίτησαν ποτέ, την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας!!
Για τους βουλευτές μας… δεν νιώθω τίποτα! Πως μπορείς, άλλωστε να νιώσεις κάτι, για το ΤΙΠΟΤΑ;
Είμαι 28 ετών. Είμαι πολίτης της Ελλάδας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν έχω καταφέρει τίποτα στη ζωή μου. Μπορώ, όμως, να σταθώ μπροστά σας –σε εσάς στους βουλευτές-, να σας κοιτάξω, εσάς τους μεγάλους και τρανούς, τους μορφωμένους, τους ευκατάστατους, τους Εθνοπατέρες και να σας ΦΤΥΣΩ!!
Φτύνω εσάς, τους βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ν.Δ., γιατί πάνω από 30 χρόνια ζείτε με κλεμμένα χρήματα, ζείτε με κλεμμένες ζωές.
Φτύνω εσάς, τους βουλευτές του Κ.Κ.Ε., του ΣΥΡΙΖΑ και του ΛΑ.ΟΣ. (Λάος και όχι Λαός) γιατί ποτέ δεν βγήκατε να πείτε την αλήθεια, ποτέ δεν δημιουργήσατε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα πολιτικής, ποτέ δεν σκεφτήκατε τον λαό.
Φτύνω, έναν-έναν , όλους σας!! Γιατί επιτρέψατε στον κάθε ένα, να αναφέρετε στην Χώρα μου με προσβλητικά λόγια και να την κοροϊδεύει, να την περιγελά και να μην την σέβεται.
Όλοι εσείς, τα κομματόσκυλα, είστε ένα τίποτα, μπροστά στη δική μου γενιά και σε αυτή που έρχεται.
Γιατί εμείς, έχουμε συνείδηση καθαρή.
Γιατί εμείς, αν αποκτήσουμε κάτι, θα είναι από τον ιδρώτα μας.
Γιατί εμείς ξέρουμε να σεβόμαστε την Ιστορία μας.
Γιατί εμείς αυτή την καμένη χώρα –που εσείς κάψατε- θα την χτίσουμε ξανά!!
Δέσποινα Βογιατζάκη
Σύμβουλος Δημοσίων Σχέσεων