Συνοπτικά ο κ. Βαλυράκης αναφέρει ότι:
Η προσθήκη της ΑΟΖ στη δικαιοδοσία των κρατών στις θάλασσες πέρα από την αιγιαλίτιδα, παρέχει μια προστιθέμενη αξία στην ήδη υπάρχουσα δυνατότητα του παράκτιου κράτους, να εκμεταλλεύεται το θαλάσσιο πλούτο των βυθών και του υπεδάφους των, μέσα από το θεσμό της υφαλοκρηπίδας.
Κλειδί στην οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ αποτελεί το Καστελόριζο, νησί το οποίο κατοικείται και, κατά συνέπεια, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι διαθέτει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Με βάση την αρχή της μέσης γραμμής, το σύμπλεγμα του Καστελλόριζου εξασφαλίζει την επαφή της ελληνικής με την κυπριακή ΑΟΖ. Οι δύο αυτές παρεμβάλλονται μεταξύ τουρκικής και αιγυπτιακής, γεγονός που δημιουργεί για την Ελλάδα τις συνθήκες, οι οποίες απαιτούνται ώστε αυτή να διαδραματίσει τον σημαντικό ρόλο που της αναλογεί στην Ανατολική Μεσόγειο.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, οι θαλάσσιες περιοχές της Ελλάδας που μπορεί να κρύβουν υδρογονάνθρακες βρίσκονται ουσιαστικά παντού: στο Ιόνιο, στο Ανατολικό Αιγαίο, στις Κυκλάδες, στις Σποράδες και, κυρίως νότια της Κρήτης αλλά και στη λεκάνη της Μεσσαράς! Μάλιστα στην περιοχή της Λεβαντιανής λεκάνης, όπου τα χωρικά ύδατα διαχωρίζονται μεταξύ Ισραήλ, Κύπρου, Αιγύπτου και Ελλάδας, οι εκτιμήσεις για τα κοιτάσματα φυσικού αερίου ανέρχονται στα 9 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα, ποσότητα που επαρκεί για την κάλυψη των αναγκών της Ευρώπης.
Καταλήγει δε ο κ. Βαλυράκης, με την επισήμανση ότι, η Ελλάδα έχει αποτελεσματικά μέσα αντίδρασης στην αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της, εντός των κόλπων της Ε.Ε., έναντι σε απειλητικές ενέργειες εις βάρος της και ακριβώς με αυτό το «όπλο» μπορούμε να προχωρήσουμε στην εκμετάλλευση αυτού που μας ανήκει.
Η άσκηση, των νόμιμων δικαιωμάτων μας, βάσει των διεθνών κανόνων δικαίου, μπορεί να ανοίξει το δρόμο για την ασφαλή και ειρηνική εκμετάλλευση των φυσικών μας πόρων, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την αντιμετώπιση της σημερινής δύσκολης οικονομικής συγκυρίας.