Ο επιδέξιος χειρισμός του εαυτού μας πολλές φορές αλληλοεπικαλύπτεται από αυτό που ονομάζουμε αυτοέλεγχο. Το άτομο διχοτομείται ανάμεσα σε αυτόν που έχει τον έλεγχο και σε αυτόν που βρίσκεται υπό έλεγχο.
Τα άτομα που τρώνε πολύ θέλουν να φαίνονται δυνατά, με αυτοκυριαρχία, και αξιόπιστα. Κάθε φορά όμως που καταλαμβάνονται από μια κρίση πείνας, διαπιστώνουν πως τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα παρουσιάζουν.
Η αίσθηση αυτοκυριαρχίας και αξιοπιστίας χάνεται μαζί με την αυτοεκτίμηση τους. Ο μόνος τρόπος για να μην καταρρακωθούν είναι ο εμετός. Με αυτό τον τρόπο τους δημιουργείται η αίσθηση πως επανακτουν τον έλεγχο, κερδίζουν ένα μέρος της χαμένης τους αυτοεκτίμησης, αφού αποβάλλουν αυτό που έφαγαν και μειώνουν τον κίνδυνο αύξησης τους βάρους τους.
Χρησιμοποιώντας όμως αυτό το αντισταθμιστικό μέσο, το άτομο κρατά κρυμμένο και συγκαλυμμένο τον πραγματικό του φόβο που δεν είναι άλλος από τον ίδιο το φόβο της απώλειας ελέγχου. Η απώλεια ελέγχου λειτουργεί ως τροχοπέδη στην ομαλή λειτουργία του οργανισμού αφού συσχετίζεται με ψυχικές καταστάσεις που χάνεται η σταθερή αίσθηση του εαυτού πχ. όταν αισθάνεται κανείς να χάνει το μυαλό του, την υπομονή του, όταν αισθάνεται έντονα συναισθήματα κλπ.
Όσο δε γίνεται σωστή διαχείριση του πραγματικού φόβου, το άτομο θα είναι αδύναμο μπροστα στην ένταση που του προκαλούν οι έντονες συναισθηματικές καταστάσεις και ο εμετός θα είναι το γνώριμο και «ασφαλές» του καταφύγιο. Πόσο ασφαλές όμως είναι κάτι το οποίο μας εμποδίζει να δούμε την πραγματικότητα και ταυτόχρονα τις πραγματικές μας διαστάσεις και ικανότητες;
Ελευθερία Πολυζώη
Ψυχολόγος-Κοινωνιολόγος