Τρία χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που συναντήσαμε την ομάδα ART (Aristotle Racing Team) και το καμάρι τους, ένα μονοθέσιο made in Greece. Τρία χρόνια έρευνας και εξέλιξης μετά συναντάμε πάλι την ART. Ο άνθρωπος πίσω από το τιμόνι αυτής της προσπάθειας, όπως και το 2007, είναι ο αναπληρωτής καθηγητής μηχανολογίας κ. Μιχαηλίδης, ενώ αντίθετα πίσω από το τιμόνι εξέλιξης του μονοθεσίου τα πρόσωπα έχουν αλλάξει. Για τους νεοεισαχθέντες στον κόσμο των πανεπιστημιακών μονοθεσίων θα αφιερώσουμε μια επεξηγηματική παράγραφο σχετικά με το τι σημαίνει Formula S.A.E. «H Formula S.A.E. προορίζεται για φοιτητές μέλη της S.A.E., οι οποίοι θα δημιουργήσουν και θα διαγωνιστούν με μικρά οχήματα τύπου Formula. Οι περιορισμοί στο πλαίσιο του οχήματος και στον κινητήρα είναι λίγοι, έτσι ώστε να δοκιμάζονται η γνώση, η δημιουργικότητα και η φαντασία των φοιτητών. Τα οχήματα κατασκευάζονται ύστερα από ομαδική δουλειά κατά τη διάρκεια περίπου ενός έτους. Κρίνονται και διαγωνίζονται με περίπου 120 άλλα οχήματα από κολλέγια και πανεπιστήμια από όλον τον κόσμο στους αγώνες Formula S.A.E. Στόχος είναι να αποκτήσουν οι υποψήφιοι μηχανικοί σημαντική εμπειρία σε όλους τους τομείς της μηχανολογίας που χρησιμοποιούνται για την ανάπτυξη ενός τέτοιου αυτοκινήτου.»
Επιστροφή στο παρόν, και αυτήν τη φορά η συνάντηση γίνεται στη δηλωθείσα ως μόνιμη κατοικία του μονοθεσίου πίστα καρτ στο Νέο Ρύσιο. Κατεξοχήν αρμόδιος να μας μιλήσει για την εξέλιξή του έως και σήμερα ο τελειόφοιτος πλέον Βασίλης Φωτσιτζής, τελευταίος των… Μοϊκανών από την παρέα των επτά που πρωτοστάτησαν. «Η δική μου εμπλοκή άρχισε μετά την επιτυχημένη, δεδομένων των συνθηκών, συμμετοχή της ομάδας στον αγώνα της Ιταλίας το 2007 και πριν από τη συμμετοχή της στον αγώνα της Αγγλίας το 2008. Έπειτα από αυτόν τον αγώνα, το καλοκαίρι του 2008 τέθηκε θέμα διαδοχής, καθώς ήταν η εποχή όπου οι φοιτητές που το ξεκίνησαν, πτυχιούχοι πλέον, συνέχισαν κάποιοι τα μεταπτυχιακά τους και κάποιοι άλλοι μια νέα ζωή εκτός πανεπιστημίου. Ήμουν ο ενδιάμεσος κρίκος μεταξύ των πρωτοστατούντων και των νέων φοιτητών οι οποίοι ήθελαν να εμπλακούν, οπότε οι καθηγητές αποφάσισαν να γίνω ο team leader της καινούργιας ομάδας». Ως αρχηγός είχε την ευθύνη συγκρότησης μιας νέας ομάδας. Αν αναρωτιέστε γιατί θα έπρεπε να σχεδιαστεί ένα σχεδόν καινούργιο μονοθέσιο, η απάντηση βρίσκεται στην ίδια την προκήρυξη του διαγωνισμού. «Ο κανονισμός λέει πως κάθε πανεπιστήμιο έχει δικαίωμα να συμμετάσχει δύο χρονιές με το ίδιο μονοθέσιο, ταυτόχρονα όμως αλλάζουν εν μέρει και οι κανονισμοί. Με αυτόν τον τρόπο, τα πρώτα σχέδια του δεύτερου μονοθεσίου άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους στα τέλη του 2008.»
Το ζητούμενο για την ομάδα ήταν να κατασκευάσει ένα μονοθέσιο πιο μικρό αλλά και πολύ πιο ελαφρύ, αφού το πρώτο μονοθέσιο ήταν περίπου 80 κιλά πιο βαρύ από τον ανταγωνισμό. Αντικαταστάθηκε το σασί και από ανοξείδωτο έγινε σωληνωτό μολυβδαίνιο, βρέθηκε διαφορικό 7 κιλά ελαφρύτερο, αλλάχτηκαν φέρινγκ και κάθισμα με ιδιοκατασκευές από ανθρακονήματα. Με αυτό τον τρόπο το μικρούλη έχασε συνολικά 70 κιλά. Η προσπάθεια αυτή ανταμείφθηκε με πρωτιές στην Αγγλία. Στα τρία σκέλη του στατικού διαγωνισμού η ομάδα κέρδισε την 1η θέση στο μηχανολογικό σχεδιασμό και δύο 2ες θέσεις στον ολοκληρωμένο σχεδιασμό και στην εμπορική παρουσίαση, αντίστοιχα. «Η επιτυχία στην Αγγλία είχε ως αποτέλεσμα να μας βλέπουν με άλλο μάτι δημοσιογράφοι, χορηγοί αλλά και το πανεπιστήμιο. Παρά ταύτα, η χρηματοδότηση παρέμεινε ένα αγκάθι στην προσπάθειά μας. Το συνολικό κόστος των περίπου 120.000 ευρώ αφορούσε τα δύο έτη εξέλιξης και κατασκευής αλλά και τα ταξίδια της ομάδας στους δύο αγώνες. Τα 70.000, ύστερα από γραφειοκρατικό Γολγοθά, έδωσε το πανεπιστήμιο και τα υπόλοιπα χρήματα τα μαζέψαμε λίγα λίγα από τους παρακάτω χορηγούς: AutoEco, ArPro, Ιαπωνική Α.Ε., Spiliotis Racing, Νησιώτης Ελαστικά, Γέμα Α.Ε., Μερεμετζάκης Μοτοσυκλέτες, George Tanios, Austrian, Super Flow, NGK, Motul, Drive Park, Facom, AELPO και Dynamic Marine.» Επόμενος στόχος ήταν η συμμετοχή σε αγώνα στην πίστα του Βαράνο.Δύο εβδομάδες πριν από τον αγώνα η ομάδα ήταν αναγκασμένη να βρει καινούργιο κινητήρα. Τελικά, βρήκαν κινητήρα στην Αθήνα, μοιράστηκαν το κόστος των περίπου 2.000 ευρώ μεταξύ τους, και έτσι ο νέος Honda CBR 600 RR βρέθηκε την ίδια ημέρα κιόλας στη Θεσσαλονίκη. Μεγάλη βοήθεια ήρθε από τα αδέλφια Δημήτρη και Μενέλαο Μερεμετζάκη.
«Στην Ιταλία ο ανταγωνισμός ήταν απίστευτος, καθώς έπρεπε να ανταγωνιστούμε μεγάλα πανεπιστήμια και έμπειρες ομάδες των 60 και πλέον ατόμων. Σε καμία περίπτωση δεν ήμασταν οι φτωχοί συγγενείς της παράστασης, σίγουρα όμως οι διαφορές με τις κορυφαίες ομάδες ήταν εμφανείς.» Γίνεται αντιληπτό πως οι λεπτομέρειες κάνουν τελικά τη διαφορά όχι τόσο την ημέρα του τεχνικού ελέγχου και του αγώνα, αλλά το χρονικό διάστημα προετοιμασίας και κατασκευής. Η ομάδα του Α.Π.Θ. πέρασε τα τεστ του τεχνικού ελέγχου. Καλά τα πήγε και στα στατικά, όπου στο σχεδιασμό πήρε 103 βαθμούς από τους 150, στο κοστολόγιο 76 από τους 100 και στην παρουσίαση 53 από τους 75.
Η πρώτη ημέρα κύλησε απόλυτα ικανοποιητικά, αφού κατάφεραν να βρίσκονται στην πρώτη 15άδα ανάμεσα στα 50 καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Η επομένη του αγώνα έμελλε, όμως, να είναι πολύ πιο δύσκολη από αυτήν του τεχνικού και του στατικού ελέγχου. Η ομάδα ξεκίνησε την ημέρα της με τους καλύτερους οιωνούς, επιδεικνύοντας το καλύτερο δυνατό πρόσωπο στα αγωνίσματα σπριντ και κατατακτήριου γύρου, με αποτέλεσμα να βρίσκεται στη 12η θέση πριν από τον αγώνα αντοχής. Το πρωί το μονοθέσιο πήρε μπροστά και με οδηγό το Βασίλη κατευθύνθηκε προς την πίστα. Ο κινητήρας, όμως, ακουγόταν παράξενα και το ρελαντί ήταν πολύ ψηλά, πίστεψαν όμως πως ήταν ζήτημα χαρτογράφησης και πως μόλις ζεσταινόταν ο κινητήρας θα ομαλοποιούνταν η λειτουργία του. Ο Βασίλης πήρε εκκίνηση για τον πρώτο γύρο, αλλά το ρελαντί δε έλεγε να πέσει. Άφησε το γκάζι, αλλά το μονοθέσιο δεν έκοβε ταχύτητα, τα ίδια και στο δεύτερο γύρο, όπου πλέον ελεγχόταν με δυσκολία. Η αποκορύφωση του κακού ήρθε στον τρίτο γύρο, όπου με εξασθενημένα φρένα και το γκάζι κολλημένο στο 50% κινούνταν πλέον ανεξέλεγκτα και επικίνδυνα στην πίστα. Ο Βασίλης αναγκάστηκε σε εγκατάλειψη. Η απογοήτευση ήταν ίσως μικρότερη από την ανυπομονησία να βρει η ομάδα τη ρίζα του κακού. Το παξιμάδι της βίδας που κρατάει λίγο ανοιχτή την πεταλούδα για το ρελαντί ξεβιδώθηκε, με αποτέλεσμα να παραμείνει η πεταλούδα μισάνοιχτη. Έτσι, η ομάδα έχασε τον αγώνα αντοχής και κατ’ επέκταση 10 θέσεις στη Γενική κατάταξη. Κέρδισε όμως το πολύ σημαντικό βραβείο της πιο φιλικής ομάδας του διαγωνισμού.
Η αυλαία για την ομάδα έκλεισε στην Ιταλία, καθώς δεν υπάρχει προς το παρόν χρηματοδότηση για άλλον αγώνα, αν και το μονοθέσιο έχει το δικαίωμα να αγωνιστεί το 2011. Ίσως βρεθούν τα χρήματα και η ιστορία επαναληφθεί με νέους φοιτητές, διψασμένους για γνώση και χωρίς ενδοιασμούς να αφιερωθούν στο εγχείρημα που ακούει στο όνομα «Formula S.A.E.».
4troxoi.gr