Μετά το περιστατικό της 28ης Οκτωβρίου στο οποίο ένας μαθητής προέβη στην ευγενική χειρονομία προς τους επισήμους, ακολούθησαν και άλλες ανά την Ελλάδα στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου.

Η απρέπεια αυτή χαιρετίστηκε και χαιρετίζεται από πολλούς Έλληνες ως δείγμα \”ευγνωμοσύνης\” προς τους πολιτικούς για την οικονομική κρίση. Αξίζει όμως κανείς να σταθεί στο φαινόμενο νέα παιδιά να δείχνουν έμπρακτη περιφρόνηση προς την πολιτική και τους πολιτικούς με αρκετούς γονείς να τους συμπαραστέκονται.

Ένας από τους λόγους της δυσφορίας των νέων είναι η εντύπωση οτι κάποιος τους \”κουρσεύει\” το μέλλον τους. Οτι δηλαδή τους αφήνει σε μια χώρα με μισθούς 500 ευρώ, τους οδηγεί στην ανεργία και την ξενιτιά και ουσιαστικά δεν τους αφήνει να ζήσουν με αξιοπρέπεια και να κάνουν οικογένειες.

Αυτός ο λόγος πράγματι έχει βάση και αποτελεί αιτία διαμαρτυρίας και οργής. Διότι η γενιά που σε λίγο θα αποφοιτήσει από σχολεία και πανεπιστήμια θα βρεθεί ενώπιον μιας κυριολεκτικά Μεσαιωνικής αγοράς εργασίας με ένα κοινωνικό κράτος γονατισμένο από τη λιτότητα και τις περικοπές σε δαπάνες.

Εύλογα λοιπόν οι νέοι νιώθουν την καυτή ανάσα της ανασφάλειας και των κανόνων δουλεμπόριου που διαμορφώνονται στην αγορά εργασίας.

Όμως, η κριτική πράγματι πρέπει να κατευθυνθεί και αλλού. Και το επόμενο στάδιο της έρευνας για τα αίτια της δυσπραγίας και της κρίσης πολύ πιθανόν να βρίσκεται στη νοοτροπία των ίδιων των γονέων τους, ή των αρκετών εξ αυτών.

Όλοι έχουμε βρεθεί σε συζητήσεις ανθρώπων που έλεγαν οτι αν δε \”χώσεις\” το παιδί σου στο Δημόσιο, δεν κάνεις τίποτα. Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, το παραδάκι στην τσέπη.

Πόσες φορές δε γίναμε μάρτυρες σουρεαλιστικών σκηνών σε βουλευτικά γραφεία όπου κατατίθεντο εκατοντάδες βιογραφικά για να μεσολαβήσει ο βουλευτής σε δημόσιες υπηρεσίες για να μπουν τα τέκνα κομματαρχών ή ψηφοφόρων και πόσες φορές δε διαβάσαμε για \”φωτογραφικούς\” διαγωνισμούς στο δημόσιο όπου οι επιτυχόντες είχαν ήδη επιλεγεί μέσω σημειωμάτων πολιτικών και βεβαίως με \”παραθυράκια\” ώστε οι διαγωνισμοί αυτοί να μη μπορούν να υπαχθούν στο ΑΣΕΠ.

Ακόμα και σήμερα, στις μέρες μας με την κρίση, ακούμε για χιλιάδες \”μαϊμού\” επιδόματα τυφλών, αναπήρων, πρόνοιας, τοκετού, αδείας και ότι φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Μαζί με αυτά ας βάλουμε και τις μίζες στα δημόσια έργα, τις ατέλειωτες σπατάλες στην υγεία και σε άλλους τομείς της δημόσιας διοίκησης και θα αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε την λαχτάρα, σε επίπεδο λύσσας, για να αρπάξουν κάποιοι λεφτά από το κράτος με κάθε τρόπο αδιαφορώντας για το γενικό καλό.

Επίσης, θα είχε ενδιαφέρον το πως αρκετοί γονείς γαλούχησαν τα παιδιά τους όσον αφορά το τι χρειάζεται κανείς για να είναι επιτυχημένος στην κοινωνία. Παλιά αρκούσαν η τιμιότητα, η σκληρή δουλειά και μερικές φορές η τύχη.

Τα τελευταία χρόνια όμως ολόκληρο το κοινωνικό σύστημα στροβιλίστηκε στον ψευδή αστερισμό του λαϊφ στάϊλ στον οποίο η επιτυχία ήταν παράγωγο της κοινωνικής λάμψης, της ομορφιάς, των πανάκριβων ρούχων, αυτοκινήτων, κοσμημάτων, επίπλων και των συναφών \”toys\” σε συνδυασμό με τις καλές γνωριμίες και το απαραίτητο σεξ απίλ.

Ακόμα και για τους νέους, το σύστημα αυτό είχε τις κατευθύνσεις. Που να φάνε, που να πιούν, τι είναι \”τρέντι\” και τι όχι, ποιά μάρκα \”παίζει\” στα ρούχα κι ας είναι και κάζουαλ, πως να φερθείς στο κορίτσι ή το αγόρι σου και πως κανείς θα πρέπει να αναλύσει σωστά τα one night stands και τις σχέσεις.

Με τούτα και με τ\’ άλλα, όμως, χάσαμε το στόχο που δεν είναι άλλος από τη μετριοπάθεια και το ζειν ανάλογα με τις δυνάμεις του καθενός. Λογικό είναι κάποιος να αποζητά μια σχετική οικονομική άνεση αλλά είναι πρακτικά αδύνατον να γίνουν όλοι λεφτάδες, σκαφάτοι, τρέντι, σέξι και μπρατσαράδες.

Η όποια οικονομική ανάπτυξη συντελέστηκε τα τελευταία χρόνια θα έπρεπε να οδηγήσει σε λελογισμένη κατανάλωση και σε επιθυμία για σπουδές, επιστήμη, έρευνα, ευρεσιτεχνίες και έξυπνο επιχειρείν. Αντ\’ αυτού γέμισε ο κόσμος μαγαζιά που έκραζαν \”καταναλώστε, καταναλώστε\”.

Τώρα η κρίση έχει σαρώσει αυτά τα μαγαζιά και οι ιδιοκτήτες τους κλαίνε τη μοίρα τους. Ας είχαν αναλογιστεί όμως οτι δε γίνεται όλοι να τρώνε τα λεφτά τους και τις πιστωτικές τους κάρτες στα γκάτζετ, τα ρούχα, τα παπούτσια και τα κέντρα διασκέδασης.

Άν οι νέοι μας αναλογιστούν λίγο τα ανωτέρω, ίσως την επόμενη φορά μαζί με τους αποτυχημένους πολιτικούς θα έπρεπε να βάλουν και στο πλαίσιο της διαμαρτυρίας και όσους του έταξαν μια ζωή στην οποία επιβιώνουν οι καταφερτζήδες, όσοι έχουν μέσον και στην οποία μεγάλος και τρανός είναι όποιος δείχνει \”μούρη\”, ακόμα και με δανεικά λεφτά.

Μανόλης Μπουχαλάκης
Εκπαιδευτικός-Δημοσιογράφος

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook